โอกาสของผมไม่มีได้เลยหรอ??

สวัสดีครับผมเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ตอนนั้นผมอายุ 19 ครับ ผมหน้าตาไม่ได้ดูดีอะไร  ผมได้เข้าศึกษาปริญญาตรีที่มหาลัยแห่งหนึ่งของเชียงใหม่ ผมเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง แต่ความห่างไกลกันทำให้ผมได้ห่างหายกันไป จนวันหนึ่ง ผมได้เจอกับผู้ชายหน้าตาหวานๆคนหนึ่ง ผมได้จ้องมองเขา เขายิ้มสายตานั้นหวาน จนผมเกิดความรู้สึกแอบชอบเขา หลังจากที่ได้เจอรอยยิ้มวันนั้น ผมได้ตามหาเขาคนนั้น อย่างที่ผมได้บอกผมไม่ได้หน้าตาดี ผมจึงไม่กล้าที่จะเข้าไปทักทาย จนวันงานเลือกกิจกรรมชมรมของมหาวิทยาลัย ผมได้เดินตามหาเขาทั่วทั้งงาน จนผมได้เจอเขา แต่ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปทำความรู้จัก ผมทราบมาว่าเขาอยู่ในหอพักในมหาวิทยาลัย ผมจึงได้เข้าไปค้นหาในเพจของหอพัก ว่ามีเขาคนนั้นกดถูกใจหรือไม่ ผมเจอเขาจริงๆ!!! ผมดีใจมาก ผมเลยขอเป็นเพื่อนทางเฟสบุ๊ค เขารับแอดผม ผมนี่โครตดีใจ ผมก้อชวนเขาคุยมาตลอด รู้ว่าเขามีแฟนแต่ผมได้รักเขามาก จนวันหนึ่งเขาทักผมมาว่าไม่สบาย ตอนนั้นผมอยู่เซนเฟส รุ่นพี่เขาเลี้ยงหนังผม แต่ผมเลือกที่จะไม่ดูหนัง แต่กลับขอยืมรถพี่เขาไปซื้อข้าวต้มพร้อมยาให้เขา ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เขามาทำให้ผมรักและรู้สึกดี เมื่อผมขับรถออกมา แต่แล้วผมได้ประสบอุบัติเหตุเสียก่อน ผมได้เข้าโรงพยาบาล และกลับมารักษาตัวอยู่ที่บ้าน จนผมหายดี ผมกลับเข้าหอในมหาวิทยาลัย แต่ผมต้องพบกลับ ภาพที่ทำให้ผมต้องเสียใจ ร้องไห้ เสียสติ คือภาพเขากับแฟนเขานั่งกินข้าวด้วยกัน ซึ่งมันก้อไม่ได้แปลกอะไร เพราะเขาเป็นแฟนกัน ผมรักเขาไปแล้ว รักจนไม่สามารถรักใครได้อีก ซึ่งผมก้อไม่เคยรู้สึกชอบผู้ชายคนไหนมาก่อน มีอยุ่สามครั้งที่ผมรู้สึกดี เมื่อเวลาเขาทะเลาะกับแฟนเขาได้เข้ามาให้ผมปลอบใจดูแล และให้กำลังใจผมว่าจะมาเป็นแฟนกลับผม แต่สุดท้าย!!! เขาก้อกลับไปหาแฟนเขา T T จนทำให้การเรียนผมนั้นย่ำแย่จริงตัดสินใจลาออก แล้วกลับ กทม. มาเรียนใน กทม. เป็นเวลาหนึ่งปีที่ผมแอบเฝ้าคิดถึง อยากจะดูแลเขา จนวันหนึ่งเขาได้เลิกกับแฟนเขา แล้วเขาค่อยมานึกถึงตัวผม ผมได้ตกลงเป็นแฟนกัน แต่เมื่อได้เป็นแฟนกับผม เขาได้นอกใจผมถึงสองครั้ง แต่ผมก้อให้อภัย ให้โอกาสเขามาตลอด ตลอดเวลาหนึ่งปีผมกับได้ทะเลาะมีปากเสียง ด้วยเหตุที่ผมระแวว่าเขาจะนอกใจ ผมตามใจเขาทุกอย่าง จัดหันให้ ซื้อกล้องให้ ซื้อโทรศัพท์ให้ เวลาทะเลาะกันเขาได้ตบตีผม แต่ผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ผมกลับไม่ทำร้ายเขาเลย จนเมื่อหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ผมได้ตัดสินใจบอกว่าเราห่างกันดีมั้ย แต่เขากลับไม่มีการรั้งหรือห้ามผมที่จะไปเลย ผมเลยบอกเลิกเขา ผมเสียใจทีบอกเลิกเขา และเสียใจที่เขาไม่เคยรั้งผมเลย จนวันนี้ผมได้ขอโอกาสที่จะกลับไปดูแลเขาอีกครั้ง เขาบอกว่าเขารักผม แต่แค่โอกาสเพียงครั้งเดียว ไม่สามารถที่จะให้ผมได้ ผมร้องไห้เสียใจ ขอโอกาส แต่เขาไม่ให้โอกาสผมเลย ตลอดเวลาสองปีที่ผมทำดีกับเขา มันไม่ค่าเลยหรอครับ... ถ้ายังรักกันอยู่ทำไมเขาไม่ให้โอกาสผมได้กลับไปล่ะครับ T T แต่เขาเพียงกลับขอให้จ่ายค่าจัดฟันจดหมดสิ้น .... ผมอยากจะถามว่า การที่ผมทำดีเพื่อเขามาตลอด มันไม่มีค่าพอที่จะขอโอกาสกลับไปคืนดีกับเขาเลยหรอครับ?? หรือมันเป็นเพราะเขาไม่รักผมกันแน่ T T