เราก็ไม่รู้จะเรียกอาการนี้ว่ายังไง เราเป็นคนมีเพื่อนเยอะนะ แต่พออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เรานึกไม่ออกเลยว่าจะอยากคุยกับใคร

เข้ามาตั้งกระทู้เพื่อเล่าเรื่อง เพื่อระบายละกันค่ะ

เราอายุ28 และโสดดดดด พึ่งย้ายที่ทำงานใหม่ จากที่เคยทำงานเป็นที่ปรึกษาความงาม ได้พบเจอผู้คนมากมาย ชีวิตร่าเริ่งสดใส มีวันหยุดเดือนละครั้ง ครั้งละ4-5วัน ได้กลับบ้านหาครอบครัว ได้เดินทางท่องเที่ยวตามใจ  หาเพื่อนบ้าง ชีวิตดีมีความสุข ไม่ต้องมีแฟน
จนชีวิตมาถึงจุดที่เรา เลือกที่จะเปลี่ยนสายงาน ด้วยความจำเป็นอะไรก็ตามแต่อันนั้นไม่ขอพูดถึง
เรา.......กลายมาเป็นสาวออฟฟิต
มาอยู่ในที่ๆเราไม่รู้จักใครเลย  ต้องเริ่มต้นใหม่หมด และบรรยากาศที่ทำงานมันก็แตกต่างจากที่เราเคยเจอ
มันคือชีวิตมนุษย์เงินเดือนของจริง ที่เข้างานตรงเวลา กินข้าวตรงเวลา และเลิกงานตรงเวลา
ในส่วนของเพื่อนร่วมงานนั้น ก็ต่างคนต่างทำงาน ไม่ค่อยได้สร้างสัมพันธ์กันเท่าไหร่ ไม่มีใครมีพิษมีภัยอะไรเหมือนในละครนะ
แต่เราก็ยังรู้สึกว่ามันเลวร้ายมากๆในการทำงานแบบนี้ เราอึดอัด
เอาเถอะ เพื่อความอยู่รอด ก็ต้องอดทนไว้ก่อน บางคนทางเลือกในการดำเนินชีวิตก็มีไม่เยอะเท่าไหร่ ว่ามั้ย


พอถึงช่วงเวลาที่กลับถึงห้อง รวมไปถึงวันเสาร์อาทิตย์เนี่ยสิ
มันโคตรของโคตรเหงาเลย เหงาจนแบบต้องร้องไห้  เราไม่อยากออกไปไหนหรือบางทีก็ไม่รู้จะไปไหน เพราะเดินออกจากห้องไป ก็มีแต่ใครที่ไม่รู้จัก
และที่สำคัญ ไม่มีใครมาอยู่คนเดียวแบบเรา เค้าก็อยู่กันเป็นคู่ เป็นกลุ่มเพื่อน อะไรก็ว่าไป แต่เราเนี่ยสิ เฮ้อออออออ เราไม่อยากยอมรับว่าตัวเองจะต้องเป็นโรคซึมเศร้าอะไรนั่น คงไม่เป็นหรอก เรายังไม่ถึงขั้นอยากตาย
แค่บางทีเรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลก มันโหวงเหวง มันห่อเหี่ยว มันนอยด์  เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่อยากคุยกับพ่อแม่อ่ะเนอะ เดี๋ยวเค้าจะเป็นห่วงเปล่าๆ

ทีนี้เราอยากรู้ว่า มีใครที่มีอาการแบบเราบ้างมั้ยอ่ะ โคตรเหงา แต่  ไม่อยากจะคุยกับใคร หรือ ไม่รู้จะคุยกับใคร แล้วจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง
อีกอย่างคือ เราก็เริ่มจะเห็นความสำคัญ ของการมีใครซักคนแล้ว คำถามต่อไปคือ แล้วเราจะเริ่มมันยังไง

ถ้าแท็กผิดห้องต้องขออภัย
เรา...ระบาย