ตอนที่ 1 บทนำ
ถ้าหากพูดถึงเรื่อง การเสี่ยงดวงหรือเสี่ยงโชค พวกคุณคิดถึงเรื่องอะไรกันครับ... การพนันหรือถ้าจะให้ดูดีหน่อยก็เล่นหุ้น แต่การเสี่ยงโชคที่ผมว่าทุกคนน่าจะรู้จักกันดีคงหนีไม่พ้น..หวย!
พวกคุณคงเคยได้ดูข่าวทางทีวีกัน ว่างวดๆนึงเนี่ย มีคนถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่ ได้เงิน 6 ล้านบ้าง 12 ล้านบ้าง อย่างล่าสุดเนี่ย 180 ล้านก็มี คุณคงคิดว่าคนพวกนี้โชคดีชะมัด ก็อย่างว่าแหละครับ 1 ในล้านคนเท่านั้นแหละที่จะถูก ส่วนใหญ่ก็ถูกรางวัลเล็กๆ ไม่ก็ไม่ได้ใกล้เคียงเลย ..บางคนที่ซื้อแล้วไม่เคยถูกหรือถ้าถูกแต่พอเอามาเทียบกับที่ซื้อไป มันกลับเสียมากกว่าได้..ซึ่งตัวผมเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมพวกเขาถึงยังไม่ยอมเลิกเล่นหวยกันซะที..
ต่อจากนี้ผมจะเล่า ..เล่าเรื่องของผมให้พวกคุณฟัง...
สวัสดีครับ ผมลืมแนะนำตัวไป..ผมชื่อ "โชค" ครับ ที่ชื่อนี้..แม่บอกว่า ตอนที่ผมเกิด แม่ซื้อหวยตามวันที่เกิดของผม(13) แล้วก็ดันถูกซะงั้น แม่เลยตั้งชื่อผมว่าโชค เพราะว่าผมนำโชคมาให้
แม่ผมเป็นคนนึงที่บ้าหวยเอามากๆ เล่นทั้งบนดินทั้งใต้ดิน แม่ผมก็เหมือนคอหวยทั่วๆไป พอมีเลขดัง เลขเด็ดจากสำนักไหนมา แม่ก็ซื้อตามเขาหมด ที่ไหนที่เขาว่าศักดิ์สิทธิ์ แม่ก็ตามไปไหว้ขอพรลงแป้งทุกทีที่มีโอกาส แต่ละครั้งที่ไปแม่ก็จะพาผมไปด้วยทุกครั้ง เอาตรงๆผมเองไม่เคยเชื่อเรื่องอะไรพวกนี้เลยนะ ทุกคนที่มา ผมว่าพวกเขาคิดกันไปเองมากกว่า แต่คนที่รู้จักแม่ผม เขาก็จะพูดว่าแม่ผมน่ะ ถูกบ่อย งวดเว้นงวด บอกว่าแม่ผมมีดวงด้านนี้..มันจะไม่ถูกได้ยังไง ก็งวดๆนึงแม่ซื้อตั้งเป็นสิบๆตัว ไม่ถูกสิแปลก..
ถึงแม่จะถูกหวยบ่อยๆ แต่ฐานะทางบ้านผมก็ไม่เห็นจะดีขึ้นตรงไหน มีแต่แย่ลงทุกวัน อ้อ..ผมลืมบอกไป ผมเป็นลูกชายคนเดียวนะครับ พ่อกับแม่ผมแยกทางกัน พ่อจากไปตั้งแต่ผมอยู่ในท้อง แม่กับยายเลยช่วยกันเลี้ยงผมมา จนตอนนี้ผม 17 ปีแล้ว แม่ผมเป็นคนรับผิดชอบภาระค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมด ไหนจะผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ค่ากินค่าอยู่ทั้งค่าเทอมผมอีก สารพัด..ผมเองก็ทำงานหลักเลิกเรียน ได้ตังค์มาเล็กๆน้อยๆ แต่ก็ไม่พอจะช่วยอะไรแม่ได้เลย
เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ผมว่าชีวิตผมไม่ได้ลำบากนะ มีไม่มากแต่ก็ไม่ได้ขาดอะไร มันดีมาตลอด..จนกระทั่งก่อนเรื่องมันจะเกิดนี่แหละ..
เมื่อก่อนแม่ผมก็ชอบเล่นหวยปกติ แต่แม่เริ่มเล่นหนักขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่แม่ออกจากที่ทำงานเดิม ที่ทำงานใหม่แม่ไกลจากที่เดิมมากๆ เราเลยต้องย้ายมาอยู่แถวที่ทำงานใหม่ของแม่ ผมเองก็ต้องย้ายมาเรียนที่โรงเรียนแถวนี้เหมือนกัน ตัวผมไม่อยากจะย้ายรร.เลยเพราะเพื่อนสนิทผมทุกคนอยู่ที่นั่นและอีกไม่เกิน 2 ปีผมก็จะจบแล้ว แต่ แม่ให้เหตุผลกับผมว่า "ไม่อยากให้ขี่รถไกลๆ" ผมพยายามต่อรองกับแม่แต่มันไม่เป็นผล
หลังจากย้ายมา ค่าใช้จ่ายต่างๆมันก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม..ผมว่านี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้แม่ผมหันไปเล่นหวยหนักขึ้น พอถูกแม่ก็อารมณ์ดีแต่ถ้าไม่ถูกแม่ก็จะโมโห และอารมณ์โมโหของแม่มันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆโดยเฉพาะในช่วงหลังๆ จนมีครั้งนึงที่แม่ไม่ถูกหวย ตอนนั้นตัวผมเองคงไปพูดอะไรขัดใจแม่เข้า แม่เลยด่าผมว่า "ไอ้ตัวซวย..ที่กูไม่ถูกหวยก็เพราะนั่นแหละ" หลังจากนั้นทุกครั้งที่ผมทำให้แม่ไม่พอใจ แม่ก็จะด่าผมด้วยประโยคนี้เสมอ
จนวันนึง..มันก็เกิดเรื่องเลวร้ายที่สุดขึ้นกับครอบครัวเรา.. เมื่อผมมารู้ความจริงว่า แม่ถูกไล่ออกจากงานเพราะแม่ลาและขาดงานบ่อย แถมแม่ยังเอาเงินก้อนสุดท้ายที่เหลือไปอยู่ไปซื้อลอตเตอรี่และหวยใต้ดินจนหมด แม่บอกว่า "แม่มั่นใจว่ามันต้องออกแน่ๆ และถ้าถูกมาแม่จะเอามาใช้หนี้ให้หมด" ..แต่.. มันไม่เป็นแบบที่แม่คิด หลังจากนั้น บรรยากาศที่บ้านของผมก็แย่ลงและแย่ลง
เรื่องนี้มันไม่น่าเกิดขึ้นเลย เพราะอีกแค่ปีกว่าๆผมก็จะจบม.6อยู่แล้ว ผมแทบไม่มีสมาธิในการเรียน แม่เองก็ต้องขายรถมาผ่อนบ้าน ชักหน้าไม่ถึงหลัง และเราก็เริ่มคุยกันน้อยลง แม่เริ่มอยู่ไม่ติดบ้านแต่ก็ยังไม่หยุดเสี่ยงดวงกับหวยอยู่ร่ำไป.. จนในที่สุด คลื่นลูกใหญ่อีกลูกก็ซัดเข้ามาหาเราอีกครั้ง เมื่อแม่บอกกับผมว่า..
"บ้านเราจะถูกยึด ธนาคารเขาจะเอาป้ายมาติดพรุ่งนี้" พอได้ยินที่แม่พูด ผมชาไปทั้งตัว
"มันไม่มีทางออกเลยเหรอแม่.." ผมถามออกไป
"แม่พยายามทุกทางแล้ว.." แม่ตอบผมด้วยน้ำเสียงสิ้นหวังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
"แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน?" ผมถามต่ออีก
"แม่ว่าจะไปเช่าห้องแถวเล็กๆอยู่.." แม่พูดต่ออีกหลายประโยค แต่ในตอนนั้นผมได้ยินเพียงแค่นี้ เพราะหลังจากนั้นหูมันอื้อไปหมด..
วันนั้นพอฟังแม่พูดจบ ผมก็เดินเข้าห้องมานั่งคิดนอนคิดเงียบๆอยู่คนเดียว ผมพยายามคิดหาทางออกเท่าที่ผมจะคิดได้ แต่มันไม่มีทางเลย..จนกระทั่ง..มันมีความคิดๆนึงแว๊ปเข้ามาในหัวของผม.. ในเมื่อเราชื่อ "โชค" และชื่อเราได้มาจากการที่ตัวเรานำโชคมาให้แม่ ฉะนั้นลองดูสักตั้งวะ..
ผมเปิดดูเงินเก็บในกล่องที่ผมซ่อนเอาไว้ พลางคิดในใจว่า นี่แหละเป็นทางเดียวที่จะทำให้บ้านของเราไม่ต้องถูกยึด คือ ผมจะต้องลอง "เสี่ยงโชค" ดูสักครั้ง
(มป.)
ติดตามตอนต่อไป..
เสี่ยง..(โชค)
ถ้าหากพูดถึงเรื่อง การเสี่ยงดวงหรือเสี่ยงโชค พวกคุณคิดถึงเรื่องอะไรกันครับ... การพนันหรือถ้าจะให้ดูดีหน่อยก็เล่นหุ้น แต่การเสี่ยงโชคที่ผมว่าทุกคนน่าจะรู้จักกันดีคงหนีไม่พ้น..หวย!
พวกคุณคงเคยได้ดูข่าวทางทีวีกัน ว่างวดๆนึงเนี่ย มีคนถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่ ได้เงิน 6 ล้านบ้าง 12 ล้านบ้าง อย่างล่าสุดเนี่ย 180 ล้านก็มี คุณคงคิดว่าคนพวกนี้โชคดีชะมัด ก็อย่างว่าแหละครับ 1 ในล้านคนเท่านั้นแหละที่จะถูก ส่วนใหญ่ก็ถูกรางวัลเล็กๆ ไม่ก็ไม่ได้ใกล้เคียงเลย ..บางคนที่ซื้อแล้วไม่เคยถูกหรือถ้าถูกแต่พอเอามาเทียบกับที่ซื้อไป มันกลับเสียมากกว่าได้..ซึ่งตัวผมเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมพวกเขาถึงยังไม่ยอมเลิกเล่นหวยกันซะที..
ต่อจากนี้ผมจะเล่า ..เล่าเรื่องของผมให้พวกคุณฟัง...
สวัสดีครับ ผมลืมแนะนำตัวไป..ผมชื่อ "โชค" ครับ ที่ชื่อนี้..แม่บอกว่า ตอนที่ผมเกิด แม่ซื้อหวยตามวันที่เกิดของผม(13) แล้วก็ดันถูกซะงั้น แม่เลยตั้งชื่อผมว่าโชค เพราะว่าผมนำโชคมาให้
แม่ผมเป็นคนนึงที่บ้าหวยเอามากๆ เล่นทั้งบนดินทั้งใต้ดิน แม่ผมก็เหมือนคอหวยทั่วๆไป พอมีเลขดัง เลขเด็ดจากสำนักไหนมา แม่ก็ซื้อตามเขาหมด ที่ไหนที่เขาว่าศักดิ์สิทธิ์ แม่ก็ตามไปไหว้ขอพรลงแป้งทุกทีที่มีโอกาส แต่ละครั้งที่ไปแม่ก็จะพาผมไปด้วยทุกครั้ง เอาตรงๆผมเองไม่เคยเชื่อเรื่องอะไรพวกนี้เลยนะ ทุกคนที่มา ผมว่าพวกเขาคิดกันไปเองมากกว่า แต่คนที่รู้จักแม่ผม เขาก็จะพูดว่าแม่ผมน่ะ ถูกบ่อย งวดเว้นงวด บอกว่าแม่ผมมีดวงด้านนี้..มันจะไม่ถูกได้ยังไง ก็งวดๆนึงแม่ซื้อตั้งเป็นสิบๆตัว ไม่ถูกสิแปลก..
ถึงแม่จะถูกหวยบ่อยๆ แต่ฐานะทางบ้านผมก็ไม่เห็นจะดีขึ้นตรงไหน มีแต่แย่ลงทุกวัน อ้อ..ผมลืมบอกไป ผมเป็นลูกชายคนเดียวนะครับ พ่อกับแม่ผมแยกทางกัน พ่อจากไปตั้งแต่ผมอยู่ในท้อง แม่กับยายเลยช่วยกันเลี้ยงผมมา จนตอนนี้ผม 17 ปีแล้ว แม่ผมเป็นคนรับผิดชอบภาระค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมด ไหนจะผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ค่ากินค่าอยู่ทั้งค่าเทอมผมอีก สารพัด..ผมเองก็ทำงานหลักเลิกเรียน ได้ตังค์มาเล็กๆน้อยๆ แต่ก็ไม่พอจะช่วยอะไรแม่ได้เลย
เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ผมว่าชีวิตผมไม่ได้ลำบากนะ มีไม่มากแต่ก็ไม่ได้ขาดอะไร มันดีมาตลอด..จนกระทั่งก่อนเรื่องมันจะเกิดนี่แหละ..
เมื่อก่อนแม่ผมก็ชอบเล่นหวยปกติ แต่แม่เริ่มเล่นหนักขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่แม่ออกจากที่ทำงานเดิม ที่ทำงานใหม่แม่ไกลจากที่เดิมมากๆ เราเลยต้องย้ายมาอยู่แถวที่ทำงานใหม่ของแม่ ผมเองก็ต้องย้ายมาเรียนที่โรงเรียนแถวนี้เหมือนกัน ตัวผมไม่อยากจะย้ายรร.เลยเพราะเพื่อนสนิทผมทุกคนอยู่ที่นั่นและอีกไม่เกิน 2 ปีผมก็จะจบแล้ว แต่ แม่ให้เหตุผลกับผมว่า "ไม่อยากให้ขี่รถไกลๆ" ผมพยายามต่อรองกับแม่แต่มันไม่เป็นผล
หลังจากย้ายมา ค่าใช้จ่ายต่างๆมันก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม..ผมว่านี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้แม่ผมหันไปเล่นหวยหนักขึ้น พอถูกแม่ก็อารมณ์ดีแต่ถ้าไม่ถูกแม่ก็จะโมโห และอารมณ์โมโหของแม่มันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆโดยเฉพาะในช่วงหลังๆ จนมีครั้งนึงที่แม่ไม่ถูกหวย ตอนนั้นตัวผมเองคงไปพูดอะไรขัดใจแม่เข้า แม่เลยด่าผมว่า "ไอ้ตัวซวย..ที่กูไม่ถูกหวยก็เพราะนั่นแหละ" หลังจากนั้นทุกครั้งที่ผมทำให้แม่ไม่พอใจ แม่ก็จะด่าผมด้วยประโยคนี้เสมอ
จนวันนึง..มันก็เกิดเรื่องเลวร้ายที่สุดขึ้นกับครอบครัวเรา.. เมื่อผมมารู้ความจริงว่า แม่ถูกไล่ออกจากงานเพราะแม่ลาและขาดงานบ่อย แถมแม่ยังเอาเงินก้อนสุดท้ายที่เหลือไปอยู่ไปซื้อลอตเตอรี่และหวยใต้ดินจนหมด แม่บอกว่า "แม่มั่นใจว่ามันต้องออกแน่ๆ และถ้าถูกมาแม่จะเอามาใช้หนี้ให้หมด" ..แต่.. มันไม่เป็นแบบที่แม่คิด หลังจากนั้น บรรยากาศที่บ้านของผมก็แย่ลงและแย่ลง
เรื่องนี้มันไม่น่าเกิดขึ้นเลย เพราะอีกแค่ปีกว่าๆผมก็จะจบม.6อยู่แล้ว ผมแทบไม่มีสมาธิในการเรียน แม่เองก็ต้องขายรถมาผ่อนบ้าน ชักหน้าไม่ถึงหลัง และเราก็เริ่มคุยกันน้อยลง แม่เริ่มอยู่ไม่ติดบ้านแต่ก็ยังไม่หยุดเสี่ยงดวงกับหวยอยู่ร่ำไป.. จนในที่สุด คลื่นลูกใหญ่อีกลูกก็ซัดเข้ามาหาเราอีกครั้ง เมื่อแม่บอกกับผมว่า..
"บ้านเราจะถูกยึด ธนาคารเขาจะเอาป้ายมาติดพรุ่งนี้" พอได้ยินที่แม่พูด ผมชาไปทั้งตัว
"มันไม่มีทางออกเลยเหรอแม่.." ผมถามออกไป
"แม่พยายามทุกทางแล้ว.." แม่ตอบผมด้วยน้ำเสียงสิ้นหวังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
"แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน?" ผมถามต่ออีก
"แม่ว่าจะไปเช่าห้องแถวเล็กๆอยู่.." แม่พูดต่ออีกหลายประโยค แต่ในตอนนั้นผมได้ยินเพียงแค่นี้ เพราะหลังจากนั้นหูมันอื้อไปหมด..
วันนั้นพอฟังแม่พูดจบ ผมก็เดินเข้าห้องมานั่งคิดนอนคิดเงียบๆอยู่คนเดียว ผมพยายามคิดหาทางออกเท่าที่ผมจะคิดได้ แต่มันไม่มีทางเลย..จนกระทั่ง..มันมีความคิดๆนึงแว๊ปเข้ามาในหัวของผม.. ในเมื่อเราชื่อ "โชค" และชื่อเราได้มาจากการที่ตัวเรานำโชคมาให้แม่ ฉะนั้นลองดูสักตั้งวะ..
ผมเปิดดูเงินเก็บในกล่องที่ผมซ่อนเอาไว้ พลางคิดในใจว่า นี่แหละเป็นทางเดียวที่จะทำให้บ้านของเราไม่ต้องถูกยึด คือ ผมจะต้องลอง "เสี่ยงโชค" ดูสักครั้ง
(มป.)
ติดตามตอนต่อไป..