ในกาลนั้น ควรเรียกภิกษุนั้นว่า ย่อมรู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์ อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำทำเสร็จแล้ว....

ถ้า มีตัวตนก็ไม่ใช่ ไม่มีตัวตนก็ไม่ใช่ แล้วคืออะไร คำตอบ ​ก็คือ ​ไม่ใช่ตัวตน นั่นแหละ ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรกัจจานะ โลกนี้ โดยมากอาศัย ส่วน ๒ อย่าง คือ ความมี ๑- ๑ ความไม่มี ๒- ๑ ก็เมื่

สภาวะ ความเป็นจริง คือ อนุภาคเกิดดับ คือ การปรุงแต่งก่อสร้างของอนุภาคสสาร และ การเลิกปรุงแต่งก่อสร้างของอนุภาคสสาร สสารนั้นเกิดขึ้นตลอดเวลา แต่ก็มี ดับไปเองตลอดเวลา เพราะไม่มีเหตุปัจจัยให้เกิดอีก คว

"นอบน้อมแด่ ​พุทธธรรมสงฆ์ ​อันเป็นที่พึ่งของข้าพเจ้า" ******** เหตุ ๘ ประการ ย่อมเป็นไปเพื่อได้ปัญญาอันเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ 1.อาศัยพระศาสดา หรือเพื่อนพรหมจรรย์รูปใด รูปหนึ่งผู้ตั้งอยู

ai ได้ให้ข้อมูลกลับมา โดยไม่มีข้อความปฏิเสธ ดังนี้ สภาวะความเป็นจริงคือ การเกิดขึ้นและดับไปของอนุภาค หรือที่เรียกว่าอณู เป็นกระบวนการ การปรุงแต่ง (เกิด) และการเลิกปรุงแต่ง (ดับ) ข

อีกประการหนึ่ง ภิกษุเป็นผู้ประกอบด้วยศรัทธา ประกอบด้วยศีล ประกอบด้วยสุตะ ประกอบด้วยจาคะ ประกอบด้วยปัญญา ภิกษุนั้นได้ฟังว่า ‘เทพชั้นจาตุมหาราชมีอายุยืน มีผิวพรรณผ่องใส มีความสุขมาก’ ภิกษุ

ลาภ ยศ และสรรเสริญ เป็นสิ่งที่ผู้คนในโลกต่างใฝ่หา เพราะเห็นว่าสามารถนำความสุขมาสู่ชีวิตได้ ความสุขเช่นนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง แต่เป็นเพียงสุขที่อาศัยปัจจัยภายนอก เรียกว่า กามสุขหรือสุขที่อิงอามิส เ