ไปที่ห้องร้าง เธอจะได้ทุกอย่าง เรื่องสั้นหลอน

เนย หญิงสาวนักเรียนมัธยมปลาย หน้าตาน่ารักหมวยแบบที่คนส่วนใหญ่นิยมชมชอบ เธอมีความใฝ่ฝันอยากเป็นดาราเชิดฉายบนจอทีวีให้มีคนชื่นชอบติดตามมากมายแต่ตอนนี้เธอยังไปไม่ถึงฝัน ความสวยน่ะเหรอไม่แพ้ใครเลยทีเดียว เธอมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งชื่นชอบคลั่งไคล้เธออยู่หรอกนะ แต่สมัยนี้น่ะเหรอใครๆก็สวยได้จะเปลี่ยนนู่นเสริมนี่ฉีดนั่นก็ทำได้ด้วยศัลยกรรม ทำให้สมัยนี้คนสวยเกลื่อนเมืองไปหมดแต่เธอจะไปสู่เป้าหมายที่ตัวเองหวังไว้ได้อย่างไรล่ะในเมื่อมีคู่แข่งเยอะแบบนี้

     ที่โรงเรียนของเนยมีความเชื่อลึกลับว่า ถ้าเข้าไปในห้องเก็บของซึ่งอยู่ลึกข้างในสุดของโรงเรียนซึ่งไม่มีใครเข้าไปมานานแล้ว ใครก็ตามที่แสดงความสามารถของตัวเองบนเวทีเก่าภายในห้องเก็บของนั้นตอนเที่ยงคืนจะสมปรารถนาทุกอย่าง เนยไม่อยากจะเหนื่อยอีกต่อไป ไม่รู้พยายามต่อไปจะสำเร็จไหม ต้องกินอาหารเสริม ต้องคอยออกกำลังกาย ที่พยายามไปทั้งหมดคืออะไรกันโดยที่เราไม่รู้อนาคตด้วยซ้ำ ขอใช้ทางลัดแล้วกันด้วยสิ่งลี้ลับนี่แหละ

     ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว เธอเพิ่งกลับบ้านมากินข้าวกับครอบครัว หลังมื้ออาหาร แน่นอนเธอไม่ลืมที่จะกินวิตามินต่างๆและอาหารเสริมด้วยอย่างทุกวันเพื่อบำรุงตัวเองให้เจิดจรัสเด่นกว่าใครให้ได้ ตอนนี้ในหัวเธอคอยคิดแต่แผนการอยู่เสมอที่จะบุกเข้าไปในโรงเรียนตอนกลางคืนอย่างไรดี ในตอนที่โรงเรียนปิดอยู่ มันอาจจะฟังดูเพ้อเจ้อไร้สาระแต่เนยขออยากลองดูซักตั้งแล้วกัน ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร สิ่งที่ต้องเตรียมสำหรับภารกิจครั้งนี้ ชุดที่ทะมัดทะแมงหน่อยสำหรับแอบปีนรั้วเข้าโรงเรียน อุปกรณ์การแสดงทั้งหมด ไฟฉายส่องในที่มืด และอุปกรณ์ไว้งัดห้องเก็บของ เธอคิดว่าน่าจะใช้ของมีคมและมีน้ำหนักซักหน่อย พ่อเนยทำอาชีพรับตัดต้นไม้มีอุปกรณ์มายมาย เธอเลยแอบเอาขวานเล่มใหญ่ของพ่อติดตัวมาด้วย ระหว่างรอให้ถึงเวลาดึกเที่ยงคืน เธอได้แต่กังวลคิดฟุ้งซ่านไปหมด และคอยฝึกการแสดงเตรียมพร้อมไปด้วยจากที่เธอเคยไปแคสติ้งการแสดงมามากมายแต่ไม่เคยสมหวังสักครั้ง ไม่ได้เข้าสู่วงการเสียที ตอนนี้ได้แต่คิดกับตัวเองว่านี่ฉันกำลังจะทำอะไรอยู่นะ เอาไงก็เอากันวะ

     เวลาเที่ยงคืนแล้ว เธอแอบย่องออกจากบ้านกลางดึกไม่ให้พ่อแม่รู้ วิ่งไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว ปีนผ่านรั้วโรงเรียนเข้าไปอย่างคล่องแคล่ว เธอหันมองซ้ายมองขวาตรวจตราผู้คน ไม่มียามเฝ้าเลย ทางสะดวกล่ะไร้กังวล แต่ทันใดนั้นเองเธอสะดุ้งสุดตัว เสียงหมาในกรงที่ภารโรงเลี้ยงไว้เห่าดังลั่นทำให้เธอตกใจแต่โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียนอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครรู้

     สุดทางเดิน ห้องที่แสนลึกลับไม่มีใครเดินเข้าไปนานแล้ว ดูได้จากสภาพภายนอกเก่าทรุดโทรม สกปรกไม่มีการดูแล ไม่มีใครเปิดมานานแสนนาน หยากไย่และฝุ่นเกาะเต็มไปหมด บนประตูเหมือนจะมีกระดาษแปะยันต์อะไรบางอย่างไว้เป็นภาษาที่เธอไม่รู้จัก ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวขนลุกขึ้นมา แต่แผนต้องดำเนินต่อไป เนยหยิบไฟฉายออกมาแล้วส่องมอง เธอค่อยๆสังเกตตรงที่จับประตูในความมืด ประตูมีเชือกคล้องไว้อย่างแน่นหนาแต่ไม่คณามือเธอหรอก เธอหันกลับไปมองอย่างรุกรนกังวลว่าจะมีใครมาไหมเพื่อตรวจเช็คความปลอดภัยของตัวเอง

     และแล้วเธอก็หยิบขวานเล่มใหญ่ออกมาจากกระเป๋า เธอง้างมันขึ้นเหนือหัวและหยุดคิดครู่หนึ่ง ฉันจะทำจริงๆเหรอเนี่ย แล้วฟาดมันใส่เชือกอย่างแรงจนฉีกขาดในพริบตา และฟาดซ้ำอีกหลายที รีบๆทำจะได้รีบๆเข้าไปเผื่อใครมาเห็น เธอพึมพำกับตัวเอง เธอจัดการจนเชือกขาดหมด ประตูห้องเก็บของเก่าเปิดออกให้เธอย่างกรายเข้าไป

     เนยรีบเข้าไปและปิดประตูอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะมีใครรู้ แต่ละก้าวที่เหยียบไปบนพื้นสัมผัสได้ถึงฝุ่นที่หนาเตอะ ยิ่งเดินฝุ่งยิ่งคละคลุ้ง ทำให้เธอไอเสียงดังค่อกแค่กไปด้วย ข้างหน้าเธอมีเวทีใหญ่อยู่กลางห้อง มันดูยิ่งใหญ่อลังการมากประดับตกแต่งอย่างหรูหราเต็มไปด้วยผืนผ้าและพรม เวทีนี้ต้องเคยใช้แสดงงานที่สุดยอดมากแน่ๆเลย เนยคิด มีแสงจันทร์ทอแสงกระทบพื้นเวทีทำให้ยิ่งโดดเด่นเป็นประกาย

     จากที่เธอได้รับฟังความเชื่อต่อๆกันมาจากรุ่นพี่ที่โรงเรียน ว่ากันว่า หากแสดงต้องจัดเต็มที่สุดทั้งเสื้อผ้าและการแสดงเพื่อจะได้สมปรารถนา เธอหยิบชุดตัวโปรดและเตรียมเพลงจากโทรศัพท์ของเธอเปิดประกอบการแสดงไปด้วย เธอรู้สึกหวาดกลัวความมืดขึ้นมา คิดว่าระหว่างเธอแสดงจะมีอะไรโผล่มาหรือไม่ แต่เลือกจะทำแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด เธอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในมุมมืดทันที

     เนยชอบการเต้นโคฟเวอร์เพลงของศิลปินเกาหลีมากและทำได้ดีเสียด้วย ร่างกายเธอพริ้วไหวโลดแล่นบนเวทีท่ามกลางแสงจันทร์ตามจังหวะเสียงเพลง ทุกท่าทางเต็มไปด้วยความมั่นใจ ลืมไปเสียหมดว่ากำลังเต้นอยู่บนเวทีร้างในความมืด นี่คือเวทีการแสดงของเธอแต่เพียงผู้เดียวแล้ว

     การแสดงจบลงอย่างสวยงามแม้ไม่มีผู้ชม เธอรู้ดีว่าทำดีที่สุดแล้ว เธอเกิดสงสัยขึ้นมา แล้วความปรารถนาจะสมหวังตอนไหนล่ะ ถ้ากลับไปคงต้องไปใช้เวลาล่ะมั้งต้องลองรอดู แต่รู้สึกดีเป็นบ้าไปเลยที่ได้ทำลงไป เหมือนได้เติมพลังความหวังทุกอย่างในชีวิต ถ้าใครมารู้คงต้องโดนหาว่าเป็นบ้าแน่ๆเลยเรา

"แปะ...แปะ..." เสียงปรบมือปริศนาดังกึกก้องขึ้นภายในห้องร้างแห่งนี้

     เนยสะดุ้งสุดตัว ผีเหรอ แต่ไม่เห็นอะไรเลยนิ ไม่จริงน่า เธอพยายามหยุดความคิด ไม่นึกถึงผีสางวิญญาณ แล้วค่อยๆถอยก้าวลงจากเวที หันมองหลังกังวลว่าจะมีอะไร และ รีบวิ่งตรงไปที่เธอวางของไว้อย่างหวาดกลัว เธอยังคงหันกลับมองซ้ายมองขวากลัวจะมีอะไรโผล่ออกมา พร้อมกับยกมือไหว้ขอร้องอย่าให้มีอะไรเลย เตรียมจะวิ่งออกจากห้องร้างนี้

"ไม่ต้องกลัว เราเห็นเธอแสดงหมดแล้วล่ะ ชอบมาก เลยปรบมือให้ ไม่คิดว่าจะตกใจ" หญิงสาวก้าวออกมาจากมุมประตูห้องในชุดนอน

"เราจะมาแสดงเหมือนกันแหละ แต่ไม่คิดว่าจะมีคนมาแสดงก่อนด้วย"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อมะนาว" มะนาวสาวคนที่ปรบมือเข้ามาใหม่ยิ้มให้เนย

"กลัวไปหมดเลยเมื่อกี้นี้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหมือนกัน ไม่เคยเห็นเธอเลยอ่า" เนยคุยตอบเพื่อนใหม่ คลายความกังวล รู้สึกสบายใจขึ้นที่มีคนมีชีวิตอยู่ด้วย

"อ่อ เรามาจากโรงเรียนอื่นน่ะ เห็นใครๆก็แนะนำให้มาทำกันทั้งนั้นแหละ จะได้สมหวังสิ่งที่อยากได้ จะขอทำบ้างล่ะนะกลัวจะเลยเวลาไปตอนตีหนึ่งก่อน ก็รู้สึกอายนะมีคนอยู่ด้วย แต่ว่าจะอยู่ดูก็ได้นะเนย" มะนาวพูดแล้วเตรียมตัวแสดงความสามารถของเธออย่างมั่นใจ

     มะนาวร้องเพลงสดบนเวทีแม้ไม่มีเสียงดนตรี เพียงแค่เสียงอย่างเดียวก็ไพเราะเหลือเกินแล้ว เนยราวกับถูกตราตรึงให้ตั้งใจฟังบทเพลงนั้น

"มะนาวร้องเพลงยุค 80 เลยเหรอเนี่ย"เนยสงสัย
"เราชอบฟังจากคุณแม่บ่อยๆน่ะแล้วร้องตาม เขินจัง"
"เนยชอบมากเลยนะร้องเพราะมาก" เนยชื่นชมมะนาวจากใจจริง
"เดิ๋ยวจะเช้าเสียก่อนเดิ๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเจอกันใหม่นะ ตอนเย็น" มะนาวนัดแนะกับเนยเจอกันอีกครั้งเพื่อให้มาดูผลลัพธ์ร่วมกันว่าจะจริงไหม

     มะนาวรอเจอเนยหน้าโรงเรียน ตอนหลังเลิกเรียนเพื่อทำความรู้จักกันในฐานะเพื่อนใหม่ มะนาวคิดว่าน่าจะไปห้างใกล้โรงเรียนเพื่อกินข้าวด้วยกันจะได้คุยไปด้วย ระหว่างทางเดินไปห้างมีแต่คนมองมาที่เนยอย่างสนอกสนใจ กระซิบกระซาบกัน บ้างก็ชี้มา บ้างก็ยิ้มให้ เนยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอทำอะไรผิดไปรึเปล่า

     พอทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้า ภายในมีจัดโครงการประกวดเต้นโคฟเวอร์เพลงเกาหลีพอดี เนยไม่เคยคิดสนใจที่จะประกวดเลยเพราะยังไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองมากพอ แต่มะนาวคอยคะยั้นคะยอให้เนยประกวดให้ได้แม้ตอนแรกเนยจะปฏิเสธไม่ยอมอย่างเอาเป็นเอาตายก็ตาม เนยเลยยอมแต่โดยดีตรงเข้าไปประกวดแข่งขันด้วย

     มะนาวนั่งรอดูอยู่คอยให้กำลังเชียร์เนย "เนยเธอต้องทำได้" มะนาวชูนิ้วโป้งให้ เนยพยักหน้าตอบรับจะทำเต็มที่ เธอไม่เคยแสดงให้คนดูเยอะขนาดนี้มาก่อนเลย ได้แต่ฝึกซ้อมคนเดียวอยู่ที่บ้านเต้นตามศิลปินที่ตัวเองชื่นชอบเท่านั้นเองเป็นงานอดิเรกในยามว่าง

     เนยทำได้ดีมาก บวกกับรูปร่างหน้าตาที่น่ารักและความสามารถที่เพียบพร้อมมีเสน่ห์ทำให้ผู้ชมจำนวนมากต่างชื่นชมในตัวเธอ ปรบมือกันกึกก้องพื้นที่แสดง เธอไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนที่มีกลุ่มคนปลาบปลื้มในตัวเธอมากขนาดนี้ราวกับความฝันได้เกิดขึ้นจริง

     เมื่อเนยลงจากเวที กลุ่มคนแห่กันมาหาเธอเพื่อขอลายเซ็นและขอถ่ายรูปด้วยอย่างล้นหลาม มะนาวคอยดีใจด้วยกับเนยอยู่ห่างๆ คอยส่งยิ้มให้ มีโมเดลลิ่งเป็นแมวมองหานางแบบหญิงสาววัยรุ่นก็ได้เข้ามาขอเบอร์ติดต่อเธอด้วย เนยไม่อยากจะเชื่อ โอกาสของเธอมาแล้วเหรอเนี่ย ไม่ต้องเป็นแค่คนทั่วไปอีกแล้ว จะได้เฉิดฉายบนเวทีเสียที

     หลังจากกลับจากห้าง เนยได้แต่ยิ้มตลอดเวลา ดีใจแทบหยุดไม่อยู่ มะนาวก็ดีใจไปด้วยกับความสำเร็จของเนย

"เธอทำได้แล้ว เนย เราดีใจด้วยนะ"มะนาวชื่นชม
"มะนาวก็อยากเป็นนักร้องใช่ไหมล่ะ เป็นให้ได้เลยนะ"
"แน่นอนสิ เราจะเป็นนักร้องแน่นอน ว่าแต่เธอพอใจรึยังล่ะ"
"เราพอใจแล้วล่ะ มาไกลได้ถึงขนาดนี้"
"โอเค พอใจแระเนอะ กลับไปที่ห้องเก็บของกัน ที่ๆทำให้พวกเราสมหวัง เราว่าต้องไปขอบคุณเขาหน่อย"
"ได้เลย จัดไปเพื่อนมะนาว"

     กลับมาที่ห้องเก็บของเวลากลางคืนเช่นเดิม เนยรู้สึกดีกับสถานที่แห่งนี้มาก ที่นี่ทำให้เธอสมหวังจริงๆสินะ ไม่งั้นคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ในวันนี้ ไม่น่าเชื่อเลย สิ่งที่คิดว่าจะงมงายแต่บันดาลได้อย่างที่เธอหวัง

คิดแล้วเธอก็อยากขึ้นไปเต้นอีกจัง

"เอาสิเนย เราจะคอยดูเธอเอง"มะนาวคอยลุ้นด้วยเต็มที่

     เนยขึ้นไปเต้นอย่างสนุกสนาน ลั้นลา ฉันทำได้แล้ว ฉันทำได้แล้ว สำเร็จจนได้ แต่แล้วเธอก็รู้สึกวูบ หน้ามืดล้มลงไปบนเวที

     เนยตื่นลืมตาขึ้นมาอีกที รู้สึกตัวเองลอยอยู่กลางอากาศราวกับเป็นวิญญาณ เธอรู้สึกตกใจเมื่อเห็นตัวเองนอนอยู่บนเวทีที่ไร้ผู้คน และเห็นมะนาวมองมาที่เธอ ความรู้สึกดีใจภูมิใจก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้น กลายเป็นรู้สึกสิ้นหวัง มันเกิดอะไรขึ้น ฉันยังไม่ได้ทำตามฝันเลยนะ เธอคร่ำครวญ

"เธอบอกว่าสมหวังแล้วนิ หมดห่วงแล้วสินะ"มะนาวเดินเข้ามาพูดคุยด้วยด้วยน้ำเสียงสดใส
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะมะนาว เรายังอยากตามฝันอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมเรานอนอยู่แบบนั้น ไม่นะ ช่วยด้วยมะนาว!!!"เนยร่ำร้อง
"ไม่ทันแล้วล่ะ เธอตายแล้ว คงต้องหาคนใหม่มาเฝ้าที่นี่ไปกันเถอะเนย"มะนาวมีท่าทีเฉยเมยเคยชินราวกับเกิดขึ้นบ่อยครั้ง
"ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ มะนาว ทำแบบนี้ไปทำไมกัน"เนยน้ำตาไหล โศกเศร้าเกินจะทนไหว
"ถ้าสมหวังแล้วก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนสิเนย ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆหรอกนะ"

     ความคับแค้นใจของมะนาวที่มากล้นก่อเกิดอาถรรพ์ไม่สิ้นสุด เนยไม่คิดว่าที่ๆเธอรู้สึกดีเมื่อสักครู่จะเป็นที่ๆเธอต้องอยู่ตลอดกาล

     วันต่อมามีนักเรียนได้กลิ่นเหม็นโชยออกมาจากห้องเก็บของร้าง นักเรียนคนแรกที่มาเห็น กริ๊ดเสียงดัง จนทำให้นักเรียนคนอื่นๆต่างหวาดผวาที่รู้ว่ามีศพในโรงเรียน หลังจากนั้นทางโรงเรียนได้แจ้งให้ตำรวจมาตรวจสอบและสอบสวนคนใกล้ชิดเพื่อนๆและครอบครัวของเนย ตำรวจได้ให้การว่า เนยอาจเครียดเกินไปที่ทำตามความฝันไม่ได้ จึงกินพวกยาบำรุง วิตามิน ยาลดความอ้วนมากเกินขนาดเพื่อฆ่าตัวตายที่ห้องเก็บของแห่งนี้ ซึ่งในอดีตเคยมีรายงานว่าเคยมีนักเรียนหญิงใส่ชุดนอนมาฆ่าตัวตายในที่แห่งนี้บนเวทีที่นักเรียนคนนั้นเคยประกวดร้องเพลงเพราะร้องเพลงแล้วไม่ได้รับการยอมรับให้ได้รางวัล ร้องไปก็ได้รับความพ่ายแพ้แม้จะทำเต็มที่และฝึกฝนมาเป็นเวลานานจึงเกิดคิดสั้นขึ้นมา

     และแล้วห้องเก็บของซึ่งอยู่ลึกในสุดของโรงเรียนก็ได้ถูกปิดอีกครั้งด้วยการพันธนการที่แน่นหนา รอคอยการพิสูจน์จากนักเรียนรุ่นหลังที่อยากลองของต่อไป

จบบริบูรณ์

คุณสามารถอ่านเรื่องอื่นๆและติดตามผลงานใหม่
https://www.facebook.com/Thanatiphorn-1712326089057715/?ref=aymt_homepage_panel
ธนติภรณ์