เราเรียนเอกภาษาญี่ปุ่นที่มอรัฐไม่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ซึ่งจบมาก็แบบงงๆ ขนาดที่ว่า ม.รัฐไม่ค่อยดังยังใช้เวลาเข็นตัวเองตั้ง 5 ปี
จะว่าเราโง่ อ่อน หรือ อ่อนอะไรก็ได้ ที่เราเรียนภาษาญี่ปุ่นต่อมหาลัย เพราะเราคิดเพียงเพราะว่า เราเรียนศิลป์ญี่ปุ่นมาสมัยมัธยม ก็ต่อนี่แหละ ง่ายดี
ไม่มีแนวๆคิดๆใดๆ ทั้งสิ้น ไม่รู้ว่าตัวเองถนัดอะไร นับว่าเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีมากๆเลยนะครับ
(แต่เราวาดรูปเก่งนะ กล้าชมตัวเอง เรามั่นใจ แต่ถ้าอาจารย์เฉลิมชัย เขาคงไม่คิดว่านี่คือรูปวาด 555555)
นอกจากจะเรียนจบมาแบบ งง ๆ เราไปสอบวัดระดับภาษาญี่ปุ่นก็ได้แค่ N3 แบบไก่กา ซึ่งมีเพื่อนคนหนึ่งพูดลอยๆ เปรยๆว่า
เรียนวิชาเอกมันควรๆจะได้ดีกว่านี้นะ ซึ่งมันก็เจ็บละจี๊ดๆมากๆ แต่มันก็คือความจริง จะมานั่งน้อยใจไปก็เท่านั้น
หลายคนอาจจะบอกว่า เอ้ารู้ว่าตัวเองด้อย ทำไมไม่ขวนขวาย อันที่จริงก็ขวนขวายทำทุกอย่างเลยนะครับ
ทั้งท่องศัพท์ ทั้งแปะคำตามผนัง ทั้งดูซีรี่ส์ ต่างๆ แต่มันไม่กระเตื้องเลยอะ เราเลิกงานก็ไปอยู่ร้านช่วยแม่ในตลาด เก็บของ
เก็บร้าน เราก็เอาหนังสือไปท่องตลอด
แม่ยังแซวท่องตำราขนาดนี้ ทำงานมานาน เมื่อไหร่เงินเดือนจะดีดีกับเขามั่ง
จุกอีกดอก ยิ่งอายุเราก็เยอะแล้วอะ 28 ย่าง 29 แล้วด้วย
ไปสมัครงาน ก็ท่องไป มโนเองว่า เขาน่าจะถามอันนี้ อันโน้น ท่องไป แต่พอไปสัมจริงๆ โดนเจ้าของภาษารัวใส่ จอดเลย แถมถามมาไม่ตรงที่ท่องไว้อีก
จุดจบสายท่องสิทีนี้ 555555 นี่เรียนเป็นวิชาเอกนะ ความคิดนี้ผุดมาตลอด "ถ้าวิชาเอกได้แค่นี้ อย่าฝืนเลย"
จนในที่สุดเรา ก็เอาใจออกห่างภาษาไปเลย สมัครงานได้งานในตำแหน่งที่ไม่เกี่ยวกับภาษา ทำงานแบบจับฉ่ายไปวันๆ ไม่ต้องมีใครมาว่าเรียนมาได้แค่นี้เองเหรอ
สบายใจ สรุปคือเลือกทางสบายนั่นเอง ไปสักพัก แต่ความสบายมันไปกันไม่ได้กับความสำเร็จคนอื่นนี่สิ 5555
พอเวลาเห็นเพื่อน อัพรูปใบวัดระดับ ได้ทำงานดีดี แอบบอิจฉา อยากกลับมาฮึดทำให้ได้แบบนั้นมั่ง
แต่มันบอกกับตัวเองตลอดว่า คนหัวช้า แล้วอายุก็เยอะ เรียนยังยังไงก็หัวช้า ตั้งใจไปก็เท่านั้นแหละ
เราเคยเห็นพี่คนหนึ่ง สอบญี่ปุ่นได้ N1 สอบภาษาอังกฤษTOEICได้ 870 ภาษาจีน HSK5 (ระบบใหม่)
คือ งงว่ามันทำได้ไง สมองมีส่วนเหลือมากขนาดนั้นเลยเหรอ เราใช้เวลาทั้งชีวิต จะได้ครึ่งหนึ่งของเขาไหม
เราอยากได้แค่ภาษาญี่ปุ่น N2 ภาษาอังกฤษTOEIC สัก 600 เท่านันก็พอ
ถ้าแบบเราพยายามแบบสุดๆ มันจะเป็นไปได้ไหมนะ ในเงื่อนไขที่ว่าเราเป็นคนหัวช้า และเข้าใจอะไรช้ามากๆ
ขนาดรู้ว่าตัวเองหัวช้ายังช้าเลย 5555555
เราเคยไปสอบ TOEIC นะ ไม่รู้เอาความมั่นใจมาจากไหนตอนนั้น ได้มา 380 คะแนน
รู้สึกอายและเสียดายเงินย้อนหลังมากๆ
และเหมือนเป็ด หยิบจับอะไรก็ไม่ได้ดีสักอย่าง จะจับญี่ปุ่นก็งงเพราะไม่เก่งพอ ไม่สามารถสู้ในตลาดแรงงานได้ จะเอาภาษาอังกฤษภาษาด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ญี่ปุ่นก็ยังไม่รอดเลย ภาษาอังกฤาเลยพาลจอด
งานที่ทำก็เป็นตำแหน่ง ที่ทำไปวันๆ ไม่มีสกิลอะไรเป็นพิเศษ
อยากได้แนวคิดดีๆ สำหรับคนสมองช้า หัวอ่อน จำอะไรไม่ค่อยได้ มันจะมีหวังไหม ถ้ามีหวังเราจะยืนหยัดสู้ในสายภาษาที่เราจบมา
ถ้าไม่ไหวแล้ว คงต้องอยู่สายอื่นแบบนี้ไปเรื่อยๆ
จบสายภาษาแต่ดันอ่อนภาษา ท้อใจมันจะเก่งแบบเขาไม่ได้เชียวเหรอ อยากได้คำแนะนำดีดีครับ
จะว่าเราโง่ อ่อน หรือ อ่อนอะไรก็ได้ ที่เราเรียนภาษาญี่ปุ่นต่อมหาลัย เพราะเราคิดเพียงเพราะว่า เราเรียนศิลป์ญี่ปุ่นมาสมัยมัธยม ก็ต่อนี่แหละ ง่ายดี
ไม่มีแนวๆคิดๆใดๆ ทั้งสิ้น ไม่รู้ว่าตัวเองถนัดอะไร นับว่าเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีมากๆเลยนะครับ
(แต่เราวาดรูปเก่งนะ กล้าชมตัวเอง เรามั่นใจ แต่ถ้าอาจารย์เฉลิมชัย เขาคงไม่คิดว่านี่คือรูปวาด 555555)
นอกจากจะเรียนจบมาแบบ งง ๆ เราไปสอบวัดระดับภาษาญี่ปุ่นก็ได้แค่ N3 แบบไก่กา ซึ่งมีเพื่อนคนหนึ่งพูดลอยๆ เปรยๆว่า
เรียนวิชาเอกมันควรๆจะได้ดีกว่านี้นะ ซึ่งมันก็เจ็บละจี๊ดๆมากๆ แต่มันก็คือความจริง จะมานั่งน้อยใจไปก็เท่านั้น
หลายคนอาจจะบอกว่า เอ้ารู้ว่าตัวเองด้อย ทำไมไม่ขวนขวาย อันที่จริงก็ขวนขวายทำทุกอย่างเลยนะครับ
ทั้งท่องศัพท์ ทั้งแปะคำตามผนัง ทั้งดูซีรี่ส์ ต่างๆ แต่มันไม่กระเตื้องเลยอะ เราเลิกงานก็ไปอยู่ร้านช่วยแม่ในตลาด เก็บของ
เก็บร้าน เราก็เอาหนังสือไปท่องตลอด
แม่ยังแซวท่องตำราขนาดนี้ ทำงานมานาน เมื่อไหร่เงินเดือนจะดีดีกับเขามั่ง
จุกอีกดอก ยิ่งอายุเราก็เยอะแล้วอะ 28 ย่าง 29 แล้วด้วย
ไปสมัครงาน ก็ท่องไป มโนเองว่า เขาน่าจะถามอันนี้ อันโน้น ท่องไป แต่พอไปสัมจริงๆ โดนเจ้าของภาษารัวใส่ จอดเลย แถมถามมาไม่ตรงที่ท่องไว้อีก
จุดจบสายท่องสิทีนี้ 555555 นี่เรียนเป็นวิชาเอกนะ ความคิดนี้ผุดมาตลอด "ถ้าวิชาเอกได้แค่นี้ อย่าฝืนเลย"
จนในที่สุดเรา ก็เอาใจออกห่างภาษาไปเลย สมัครงานได้งานในตำแหน่งที่ไม่เกี่ยวกับภาษา ทำงานแบบจับฉ่ายไปวันๆ ไม่ต้องมีใครมาว่าเรียนมาได้แค่นี้เองเหรอ
สบายใจ สรุปคือเลือกทางสบายนั่นเอง ไปสักพัก แต่ความสบายมันไปกันไม่ได้กับความสำเร็จคนอื่นนี่สิ 5555
พอเวลาเห็นเพื่อน อัพรูปใบวัดระดับ ได้ทำงานดีดี แอบบอิจฉา อยากกลับมาฮึดทำให้ได้แบบนั้นมั่ง
แต่มันบอกกับตัวเองตลอดว่า คนหัวช้า แล้วอายุก็เยอะ เรียนยังยังไงก็หัวช้า ตั้งใจไปก็เท่านั้นแหละ
เราเคยเห็นพี่คนหนึ่ง สอบญี่ปุ่นได้ N1 สอบภาษาอังกฤษTOEICได้ 870 ภาษาจีน HSK5 (ระบบใหม่)
คือ งงว่ามันทำได้ไง สมองมีส่วนเหลือมากขนาดนั้นเลยเหรอ เราใช้เวลาทั้งชีวิต จะได้ครึ่งหนึ่งของเขาไหม
เราอยากได้แค่ภาษาญี่ปุ่น N2 ภาษาอังกฤษTOEIC สัก 600 เท่านันก็พอ
ถ้าแบบเราพยายามแบบสุดๆ มันจะเป็นไปได้ไหมนะ ในเงื่อนไขที่ว่าเราเป็นคนหัวช้า และเข้าใจอะไรช้ามากๆ
ขนาดรู้ว่าตัวเองหัวช้ายังช้าเลย 5555555
เราเคยไปสอบ TOEIC นะ ไม่รู้เอาความมั่นใจมาจากไหนตอนนั้น ได้มา 380 คะแนน
รู้สึกอายและเสียดายเงินย้อนหลังมากๆ
และเหมือนเป็ด หยิบจับอะไรก็ไม่ได้ดีสักอย่าง จะจับญี่ปุ่นก็งงเพราะไม่เก่งพอ ไม่สามารถสู้ในตลาดแรงงานได้ จะเอาภาษาอังกฤษภาษาด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ญี่ปุ่นก็ยังไม่รอดเลย ภาษาอังกฤาเลยพาลจอด
งานที่ทำก็เป็นตำแหน่ง ที่ทำไปวันๆ ไม่มีสกิลอะไรเป็นพิเศษ
อยากได้แนวคิดดีๆ สำหรับคนสมองช้า หัวอ่อน จำอะไรไม่ค่อยได้ มันจะมีหวังไหม ถ้ามีหวังเราจะยืนหยัดสู้ในสายภาษาที่เราจบมา
ถ้าไม่ไหวแล้ว คงต้องอยู่สายอื่นแบบนี้ไปเรื่อยๆ