ยิ่งโตขึ้น ยิ่งรู้สึกว่าทำไมชีวิตมันเหนื่อยใจจัง

ตั้งแต่เรียนจบมาตั้งเป้าหมายว่าจะทำให้พ่อแม่มีความสุขมากที่สุด ไม่ว่าจะท้อแท้เหนื่อยหนักแค่ไหนก็อดทน ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรก็ไม่เคยเล่าให้พ่อแม่ฟังเลย เพราะคิดว่าแก้ปัญหาได้ แต่ทำงานมาเกือบ 10 ปี มีแต่หนี้เพิ่มขึ้น แต่งงานอยู่กินกับสามี ก็ไม่ดีขึ้นเหมือนอยู่ด้วยกันไปวันๆ เค้าไม่เคยที่จะรับรู้อะไรเลย ปรึกษาอะไรก็ไม่ได้ ไม่ว่าง ติดเพื่อน ติดงาน เราเหมือนเป็นคนปรับตัวอยู่คนเดียวทั้งที่ตั้งใจจะคุยกับเค้าถึงปัญหาชีวิตคู่ที่เป็นอยู่ เค้าก็เฉยๆ เงินเราก็ไม่เคย มีแต่ให้เค้า หนี้สินทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะเราอยากให้ชีวิตครอบครัวดีขึ้น แต่ก็ไม่เลย บางครั้งอยากปรึกษาหารือกับสามี แต่สุดท้ายก็แห้ว เลยต้องแก้ปัญหาเองทุกอย่าง แบกรับเองทุกอย่างจนเกินกำลังตัวเองแถม ทำให้พ่อแม่เราเดือดร้อนอีก ล้มลุกกี่ครั้ง ท้อกี่ครั้งก็เริ่มใหม่ๆตลอดนะ แต่ทำไมไม่ดีขึ้นเลย ทำไมชีวิตเราเหมือนโดดเดี่ยวขนาดนี้ เหมือนตัวคนเดียว มีสามีก็เหมือนไม่มี มีพ่อแม่ก็มีแต่ทำให้ท่านผิดหวัง เงินก็ติดขัด งานก็ชอบมีปัญหา พยายามคิดบวกแล้ว แต่มันก็ย่ำแย่ ปัญหาชอบเทกระจาดใส่เราตลอดเลย ทั้งที่แก้ทีละจุด ไม่เคีรยด แต่มันก็เครียด ตอนนี้เหมือนชีวิตเควงควาง หว้าเหว่ ไร้ที่พึ่งพิง ไร้จุดหมาย ว่างเปล่าเหลือเกิน แก้ปัญหาให้คนอื่นได้ แนะนำได้ ช่วยเหลือได้ แต่ชีวิตตัวเองทำไม่ได้ แถมพึ่งใครก็ไม่ได้ มีแต่แอบซ้ำเติมทั้งที่เราช่วยเหลือเค้าด้วยความบริสุทธิ์ไม่หวังผลนะ ใครเป็นแบบนี้บ้าง คุณรับมือกันยังไง เรารู้สึกว่าโลกมันโหดร้ายกับเราจังเลย 😭😭😭