ไม่ได้มาตั้งกระทู้นานมาก
คือผมอาศัยในครอบครัวใหญ่ มีน้องหลายคน
โดยมีน้าเป็นคนดูแลผมกับน้องๆ แทนแม่กับพ่อที่เสียไปหลายปีแล้ว ผมเป็นหลานคนโตเดินตามลู่ทางไม่มีเรื่องให้คนที่บ้านต้องปวดหัว แต่น้องชายผมเป็นคนสุขภาพไม่ดี เป็นโรคง่าย แต่ชอบเกเร กินเหล้า สูบบุหรี้ กลับบ้านดึกๆ บางทีไม่กลับ น้องชายอายุ 18ปี ตอนแรกเรียนเทคนิคครับ แล้วไม่จบ น้าไม่ด่าไม่ว่า ให้ผมไปทำเรื่องลาออกให้ น้าไม่เคยด่ามันเลย ไม่ว่าด้วย ผมเคยด่าเคยว่ามันไม่รับฟัง ผมเลยไม่อยากยุ่งแล้ว ถ้ามีน้องแบบนี้ แล้วก็มีน้องชายของน้า ก็มีศักดิ์เป็นน้าผมนี่แหล่ะ เอาภาระมาให้ที่บ้านต่างๆนาๆ เอารถไปขายบ้าง เอาลูกมาทิ้งไว้ให้ยายเลี้ยงบ้าง อาระวาดข้าวของในบ้านเสียหายต่อหน้าน้าผม ทำทีวีพังบ้าง น้าผมเอาแต่ยืนนิ่งๆ ไม่พูดอะไรซักคำ แล้วก็เก็บของที่น้าคนนั้นอาระวาด ซื้อทีวีที่พังให้ใหม่ แต่ทำไมกับผมเขาถึงชอบด่าอะไรให้รู้สึกปวดใจ วันนี้เขาพูดมาคำนึงว่ากูไม่เคยด่าใครหลอกนอกจาก คือมันทำให้ผมหมดกำลังใจมาก ปิดเทอมตั้งแต่มอปลาย ยันมหาลัย ผมหางานทำตลอด ไม่เคยอยู่ว่าง ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ซึ่งต่างจากน้องผม ทำไมเขายังต้องมาด่าอะไรแรงๆอีก แล้ววันนี้ผมแค่ขอผ้าม่านจะเอาไปติดที่ห้องในมหาลัย จะได้ไม่ต้องซื้อมันเปลืองเงิน ก็โทรมาด่าผม ถ้าไม่ให้บอกกันดีดีไม่ได้หรอ ผมก็เลยตะคอกอย่างเสียงดังไปว่า ถ้าไม่ให้ก็เอาคืนไปไม่ใช่มาพูดแบบนี้ น่ารำคาญ แล้วน้าผมมักจะคาดหวังให้ผมเป็นแบบเขา ต้องทำอย่างที่เขาต้องการ คือผมไม่เคยจะทำตาม ผมคิดว่ามันเป็นชีวิตของผม อย่ามาบังคับกัน แต่ทำไมเขาไม่ไปบอกน้องชายผมหรือไม่ก็น้องชายของเขา เอาเวลามาบ่นผมทำไม หลายๆครั้งมันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าผมแย่ขนาดนั้นเลยหรอ จริงๆผมก็ไม่ได้อยากมาเป็นภาระให้ใครส่งเรียนมหาลัยหรอก ผมกู้กยศ มีค่ากินบ้าง บางครั้งบ่นจนอยากจะออกจากมหาลัยด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าเขาไปสรรหาคำพูดให้เจ็บลึกบาดใจมาจากไหนเยอะแยะมาด่ามาว่าผม แต่ทำไมเขากลับไม่เคยไปด่าไปว่าอีกสองคนเลย ทั้งๆที่ผมกำลังจะมีใบปริญญาในอีกสองปี แต่อีกสองคนนั้นยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ผมไม่เคยได้รับคำปรึกษาดีดีจากน้าของผมซักครั้ง ไม่เคยได้รับกอดจากน้าเลยคนในครอบครัวเลย น้าโทรหาผมอาทิตย์ละครั้งตอนโอนเงินเข้าบัญชี ไม่มีเรื่องจิปาถะใดๆ แต่ทุกครั้งที่กลับมาอยู่ด้วยกันช่วงปิดเทอม ถึงได้หาเรื้องมาด่ามาว่าได้มากมาย จนบางครั้งพูดบั่นทอนจิตใจจนทำให้คิดสั้นก็มี แต่ไม่เคยถึงขึ้นลงมือ แค่คิด ผมก็ไม่อยากคิดมาก ผมก็อยากลองไปหาหมอจิตวิทยา อยากลองว่าเขาจะช่วยผมให้ดีขึ้นไหม ผมไม่เคยเลิกเก็บคำพูดแบบนี้มาคิดได้เลย มันน่าเศร้านะที่ทำตัวดีแค่ไหนก็ไม่เคยชมเลย แต่ทำไมคนตัวแย่ๆ ถึงได้เป็นที่น่าชื่นชมนัก
ที่บ้านไม่เคยพูดให้กำลังใจ หรือให้คำปรึกษาอะไรเลย
คือผมอาศัยในครอบครัวใหญ่ มีน้องหลายคน
โดยมีน้าเป็นคนดูแลผมกับน้องๆ แทนแม่กับพ่อที่เสียไปหลายปีแล้ว ผมเป็นหลานคนโตเดินตามลู่ทางไม่มีเรื่องให้คนที่บ้านต้องปวดหัว แต่น้องชายผมเป็นคนสุขภาพไม่ดี เป็นโรคง่าย แต่ชอบเกเร กินเหล้า สูบบุหรี้ กลับบ้านดึกๆ บางทีไม่กลับ น้องชายอายุ 18ปี ตอนแรกเรียนเทคนิคครับ แล้วไม่จบ น้าไม่ด่าไม่ว่า ให้ผมไปทำเรื่องลาออกให้ น้าไม่เคยด่ามันเลย ไม่ว่าด้วย ผมเคยด่าเคยว่ามันไม่รับฟัง ผมเลยไม่อยากยุ่งแล้ว ถ้ามีน้องแบบนี้ แล้วก็มีน้องชายของน้า ก็มีศักดิ์เป็นน้าผมนี่แหล่ะ เอาภาระมาให้ที่บ้านต่างๆนาๆ เอารถไปขายบ้าง เอาลูกมาทิ้งไว้ให้ยายเลี้ยงบ้าง อาระวาดข้าวของในบ้านเสียหายต่อหน้าน้าผม ทำทีวีพังบ้าง น้าผมเอาแต่ยืนนิ่งๆ ไม่พูดอะไรซักคำ แล้วก็เก็บของที่น้าคนนั้นอาระวาด ซื้อทีวีที่พังให้ใหม่ แต่ทำไมกับผมเขาถึงชอบด่าอะไรให้รู้สึกปวดใจ วันนี้เขาพูดมาคำนึงว่ากูไม่เคยด่าใครหลอกนอกจาก คือมันทำให้ผมหมดกำลังใจมาก ปิดเทอมตั้งแต่มอปลาย ยันมหาลัย ผมหางานทำตลอด ไม่เคยอยู่ว่าง ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ซึ่งต่างจากน้องผม ทำไมเขายังต้องมาด่าอะไรแรงๆอีก แล้ววันนี้ผมแค่ขอผ้าม่านจะเอาไปติดที่ห้องในมหาลัย จะได้ไม่ต้องซื้อมันเปลืองเงิน ก็โทรมาด่าผม ถ้าไม่ให้บอกกันดีดีไม่ได้หรอ ผมก็เลยตะคอกอย่างเสียงดังไปว่า ถ้าไม่ให้ก็เอาคืนไปไม่ใช่มาพูดแบบนี้ น่ารำคาญ แล้วน้าผมมักจะคาดหวังให้ผมเป็นแบบเขา ต้องทำอย่างที่เขาต้องการ คือผมไม่เคยจะทำตาม ผมคิดว่ามันเป็นชีวิตของผม อย่ามาบังคับกัน แต่ทำไมเขาไม่ไปบอกน้องชายผมหรือไม่ก็น้องชายของเขา เอาเวลามาบ่นผมทำไม หลายๆครั้งมันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าผมแย่ขนาดนั้นเลยหรอ จริงๆผมก็ไม่ได้อยากมาเป็นภาระให้ใครส่งเรียนมหาลัยหรอก ผมกู้กยศ มีค่ากินบ้าง บางครั้งบ่นจนอยากจะออกจากมหาลัยด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าเขาไปสรรหาคำพูดให้เจ็บลึกบาดใจมาจากไหนเยอะแยะมาด่ามาว่าผม แต่ทำไมเขากลับไม่เคยไปด่าไปว่าอีกสองคนเลย ทั้งๆที่ผมกำลังจะมีใบปริญญาในอีกสองปี แต่อีกสองคนนั้นยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ผมไม่เคยได้รับคำปรึกษาดีดีจากน้าของผมซักครั้ง ไม่เคยได้รับกอดจากน้าเลยคนในครอบครัวเลย น้าโทรหาผมอาทิตย์ละครั้งตอนโอนเงินเข้าบัญชี ไม่มีเรื่องจิปาถะใดๆ แต่ทุกครั้งที่กลับมาอยู่ด้วยกันช่วงปิดเทอม ถึงได้หาเรื้องมาด่ามาว่าได้มากมาย จนบางครั้งพูดบั่นทอนจิตใจจนทำให้คิดสั้นก็มี แต่ไม่เคยถึงขึ้นลงมือ แค่คิด ผมก็ไม่อยากคิดมาก ผมก็อยากลองไปหาหมอจิตวิทยา อยากลองว่าเขาจะช่วยผมให้ดีขึ้นไหม ผมไม่เคยเลิกเก็บคำพูดแบบนี้มาคิดได้เลย มันน่าเศร้านะที่ทำตัวดีแค่ไหนก็ไม่เคยชมเลย แต่ทำไมคนตัวแย่ๆ ถึงได้เป็นที่น่าชื่นชมนัก