สวัสดีคะ เพื่อนๆชาวพันทิป ดิฉัน ชื่อ เอ (นามสมมติ) รู้สึกเหงาๆ เลยอยากมาระบายไรสักหน่อย
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด เรียนจบปวส. ตอนนี้ก็อายุ 22 กำลังอยู่ในช่วงทำงานคะ เงินเดือน 12,000 บาท แต่ทำงานถือว่าสุดๆเหมือนกันเยอะใช่ย่อย
ทุกวันนี้หมดกำลังใจกับชีวิตตัวเองหลายๆอย่าง เราพยายามจะไม่คิดอะไรเพราะถือว่ายังมีคนที่ลำบากและทุกข์ใจกว่าเราเยอะแยะ แต่ถามว่าคนเรามันไม่เหมือนกันนะ ระดับความทุกข์ของแต่ละคน บางคนนั้นทนไหว แต่บางคนนั้นสุดจะทน เราเองก็ยังถือว่ายังใช้ชีวิตให้มันหมดไปวันๆอยู่ เพราะยังมีคนที่เราต้องดูแล เรามีพ่อและก็น้องสาวต่างแม่ 1 คน เค้าทั้งคู่อยู่ที่ เราอยู่ที่กทม.เพราะต้องทำงานใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเป็นสาวโสด ส่วนใหญ่เราจะส่งเงินให้พ่อใช้เดือนละ 6,000 บาท น้องสาวนั้นเป็นหน้าที่ของแม่(น้องสาว)ดูแล เรากลับบ้านไปเยี่ยมพ่อกับน้องได้เฉพาะวันหยุดยาวเท่านั้น คือวันปีใหม่และสงกรานต์ เราทำงานจันทร์-เสาร์ เหมือนคนอื่นทั่วไป แต่วันอาทิตย์เราต้องแปลงร่างกลายเป็นนักศึกษามหา'ลัย ใช่ค่ะเราเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย อ้าวแล้วเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าเทอมละ? เรากู้เงินกยศ.คะ เรื่องค่าเทอมเลยหมดห่วง ที่ตั้งกระทู้หัวข้อ "ทำงานยังงัยเงินถึงไม่เหลือ" เพราะช่วงนี้รู้สึเครียดกับตัวเองมาก พยายามประหยัดเท่าที่จะทำได้ แต่เงิน 6,000+2200 (กยศ.) มันไม่พอใช้จริงๆ เราไม่เคยแม้แต่จะไปเที่ยวกับเพื่อน เราไม่มีเงินเก็บมากพอ การใช้เงินแต่ละครั้งหน้าพ่อจะลอยมาเตือนใจเราตลอดว่าเราควรประหยัดไม่อย่างนั้นพ่อจะต้องเป็นห่วง เราไม่เคยเล่นหวย เล่นล็อตเตอรี่ กินเหล้าเมายาก็ไม่เคย (จริงๆ) หมูกระทะยังต้องคิดแล้วคิดอีก ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบไม่มีจุดหมายปลายทาง คิดแค่อยากเรียนจบไวๆเพราะพ่อเราก็แก่แล้ว แกอายุ 75 พ่อก็ได้แต่พูดว่าเรียนจบไวๆนะ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะอยู่กับเราได้อีกเท่าไหร่ นำ้ตาเราคลอเบ้าเลยคะ เราเลยต้องอดทนเพื่อเขา อะไรที่เราพอจะอดได้ก็อดไปเถอะ เราต้องข่มใจยับยั้งกิเลสนั้น คนอื่นๆคือต้นเดือนก็พากันไปกินของดีๆ แต่เราไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิด นอกจากว่าบริษัทพาไปกินถึงจะได้กิน เอาเถอะคะยังไงต้องมีคนที่ลำบากกว่าเราแน่นอน และเราก็อยากจะเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่กำลังท้อแท้ อย่าเพิ่งสิ้นหวังนะคะ สู้ๆกันต่อไปคะ
มนุษย์เงินเดือนต้องStrong
เราเป็นเด็กต่างจังหวัด เรียนจบปวส. ตอนนี้ก็อายุ 22 กำลังอยู่ในช่วงทำงานคะ เงินเดือน 12,000 บาท แต่ทำงานถือว่าสุดๆเหมือนกันเยอะใช่ย่อย
ทุกวันนี้หมดกำลังใจกับชีวิตตัวเองหลายๆอย่าง เราพยายามจะไม่คิดอะไรเพราะถือว่ายังมีคนที่ลำบากและทุกข์ใจกว่าเราเยอะแยะ แต่ถามว่าคนเรามันไม่เหมือนกันนะ ระดับความทุกข์ของแต่ละคน บางคนนั้นทนไหว แต่บางคนนั้นสุดจะทน เราเองก็ยังถือว่ายังใช้ชีวิตให้มันหมดไปวันๆอยู่ เพราะยังมีคนที่เราต้องดูแล เรามีพ่อและก็น้องสาวต่างแม่ 1 คน เค้าทั้งคู่อยู่ที่ เราอยู่ที่กทม.เพราะต้องทำงานใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเป็นสาวโสด ส่วนใหญ่เราจะส่งเงินให้พ่อใช้เดือนละ 6,000 บาท น้องสาวนั้นเป็นหน้าที่ของแม่(น้องสาว)ดูแล เรากลับบ้านไปเยี่ยมพ่อกับน้องได้เฉพาะวันหยุดยาวเท่านั้น คือวันปีใหม่และสงกรานต์ เราทำงานจันทร์-เสาร์ เหมือนคนอื่นทั่วไป แต่วันอาทิตย์เราต้องแปลงร่างกลายเป็นนักศึกษามหา'ลัย ใช่ค่ะเราเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย อ้าวแล้วเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าเทอมละ? เรากู้เงินกยศ.คะ เรื่องค่าเทอมเลยหมดห่วง ที่ตั้งกระทู้หัวข้อ "ทำงานยังงัยเงินถึงไม่เหลือ" เพราะช่วงนี้รู้สึเครียดกับตัวเองมาก พยายามประหยัดเท่าที่จะทำได้ แต่เงิน 6,000+2200 (กยศ.) มันไม่พอใช้จริงๆ เราไม่เคยแม้แต่จะไปเที่ยวกับเพื่อน เราไม่มีเงินเก็บมากพอ การใช้เงินแต่ละครั้งหน้าพ่อจะลอยมาเตือนใจเราตลอดว่าเราควรประหยัดไม่อย่างนั้นพ่อจะต้องเป็นห่วง เราไม่เคยเล่นหวย เล่นล็อตเตอรี่ กินเหล้าเมายาก็ไม่เคย (จริงๆ) หมูกระทะยังต้องคิดแล้วคิดอีก ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบไม่มีจุดหมายปลายทาง คิดแค่อยากเรียนจบไวๆเพราะพ่อเราก็แก่แล้ว แกอายุ 75 พ่อก็ได้แต่พูดว่าเรียนจบไวๆนะ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะอยู่กับเราได้อีกเท่าไหร่ นำ้ตาเราคลอเบ้าเลยคะ เราเลยต้องอดทนเพื่อเขา อะไรที่เราพอจะอดได้ก็อดไปเถอะ เราต้องข่มใจยับยั้งกิเลสนั้น คนอื่นๆคือต้นเดือนก็พากันไปกินของดีๆ แต่เราไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิด นอกจากว่าบริษัทพาไปกินถึงจะได้กิน เอาเถอะคะยังไงต้องมีคนที่ลำบากกว่าเราแน่นอน และเราก็อยากจะเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่กำลังท้อแท้ อย่าเพิ่งสิ้นหวังนะคะ สู้ๆกันต่อไปคะ