แบบนี้เรียกว่ารักหรือแค่รู้สึกดี?😢

เรื่องมีอยู่ว่าเราไม่เคยมีความรักเลยเรียกว่ากลัว ความรักเลยด้วยซ้ำเพราะตอนเด็กเคยมีเพื่อนเอาดอกกุหลาบมาให้ตอนเรียนอนุบาลในวัน valentineแล้วเราไม่รู้จักใครเลยเพราะเป็นนักเรียนใหม่ทำให้เราไม่กล้ารับเอาแต่กลับโดนคุณครูดุให้รับเอาเพราะตอนนั้นแม่ของเขาก็อยู่ตรงนั้นเราเลยได้รับเอาทั้งๆที่กลัวแล้วเราก้อ โดนเพื่อนล้อว่าเค้าชอบเราทำให้เราไม่ชอบเด็กผู้ชายคนนั้นแล้วก็มีอีกเหตุการณ์คือตอนนั้นเราไปเรียนพิเศษภาษาใกล้บ้านตอนนั้นเราอายุเจ็ดขวบซึ่งเราเด็กสุดในห้องเลยทำให้อาจารย์ชอบมาแก้ลงเราแล้วพวกพี่ๆเขาชอบแก้ลงเวลาเราไป ถึงก็จะชอบพูดว่า"แฟนอาจารย์มาแล้ว"ซึ่งตอนนั้นเราเด็กเราเลยไม่ชอบที่พวกเขาพูดเรารู้สึกกลัวเลยทำให้เราไม่กล้าไปเรียนแล้วเราก็ออกแล้วก็ไม่ไปเรียนที่นั่นเลยแล้วก็มีอีกหลายเรื่องที่ทำให้เรากัลวพอเราโตขึ้นมเราก็ รู้สึกอยากมีแฟนเหมือนเพื่อนแต่เราก็กลัวก็ไม่รู้ว่ากลัวอะไรแต่ก็มีคนเข้ามาคุยตลอดเราคุยนะแต่คุยได้อาทิตย์สองอาทิตย์เราก็จะไม่ตอบรู้สึกว่ามันอืดอัดอยากอยู่คนเดียวมากกว่าแล้วเราก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยจนเข้ามหาลัยก็มีคนเข้ามาคุยเยอะ แต่ก็ไม่ได้สนใจจนมาเจอคนหนึ่งบนโลกออนไลน์ซึ่งเขาก็แอดเฟสมาพอเรารับแอดเขาก็ทักมาที่แรกเราก้อว่าจะไม่ตอบแล้วแต่ด้วยความที่เราขายของออนไลน์เราก็คิดว่าเป็นลูกค้าเลยตอบแต่พอคุยไปก้อรู้สึกว่าเค้าพูดไม่เข้าหูเลยไม่อยากต่อเลยเลือกที่จะไม่ตอบแต่เค้าก้อยังส่งมาเพื่อนก็บอกให้ตอบเราก็เลยตอบแต่ถามคำตอบคำตอบแบบไม่อยากคุยแล้วก็คุยกันมาเรื่อยๆแต่เป็นบทสนทนาที่ไม่เหมือนคนอื่นที่เราคุยมาเหมือนกับว่าเรากับเขาคุยกันทุกวันจะต้องกัดกันคุยกันไม่รู้เรื่องเขาจะต้องหาเรื่องเราตลอดเลยแล้วเราก็จะไม่ยอมก็จะเถียงกันทุกวันจนเหมือนว่าถ้าไม่เถียงกันคงจะนอนไม่หลับ555555 แล้วเรากับเขาก็คุยกันทุกวันบางวันก็จะโทคุยแต่ส่วนมากเราจะไม่รับเรากับเขาไม่เคยเห็นหน้ากันเลยจนวันนึงเค้าวิดีโอคอลมาเราก็ไม่กล้ารับก็บอกเค้าไม่เอาจะคุยไหมถ้าคุยก็โทคุยเฉยๆไม่อยากเห็นหน้าเค้าก็ยอมแต่ต่อมา เค้าก็จะวิดีโอมาอีกแล้วเราก็บ่ายเบี่ยงอีกแต่ที่นี้เค้าไม่โทมาแล้วก็ไม่ตอบเราเลยโทไปเค้าก้อไม่รับแต่พอเราวิดีโอไปเข้ากับรับเราก็เลยต้องยอมคุยกับเขาส่วนมากเราก็จะไมหาลัยไม่ค่อยได้คุยกับเค้าจะคุยแต่ตอนเย็นเท่านั้นบางวันก็มีนะที่เค้านัดเราออกไปเจอแต่เราไม่เคยมีแฟนไงเลยทำให้เรากลัวที่จะออกไปเจอเวลาที่เค้านัดเราก็จะชอบบอกว่าไม่ว่างเเล้วเราเหมือนว่าจะชอบเขาเข้าแล้วชอบที่เค้าเป็นตัวของตัวเองชอบที่เขาพูดตรงชอบเขาผ่านตัว หนังสือชอบผ่านรูปภาพชอบการกระทำของเขาที่ทำกับเราแล้วก็ไม่รู้ว่าแบบนี้เค้าเรียกว่าความรักไหม เรากับเขาคุยกันทุกเรื่องรู้ทุกเรื่องของกันและกันเรารู้นิสัยเค้าคุยกันแบบเป็นกันเองซึ่งไม่ได้เกรงใจอะไรกันเลยแล้วต่อมาเค้าจะชอบเงียบแล้วชอบบอกว่าเราไม่ชอบเค้าหรอกเราไม่ได้รักเค้าจิงแล้วก็ชอบพูดว่าเราคุยหลายคนซึ่งเค้าเป็นอะไรเค้าไม่บอกเราเลยทำให้เราสับสนกับเค้ามาเค้าจะชอบพูดว่าเค้าคุยกับเราแค่คนเดียว แต่เราก็ไม่ได้ปิดบังอะไรเขานะเราก็บอกว่ามีคนทักมาเราก็คุยแต่เค้าไม่ได้คิดจริงจังอะไรแล้ว ต่อมาเขาก็เหมือนเปลี่ยนไปเราจะต้องเป็นฝ่ายทักไปตลอดแต่ก็ยังคุยกันปกติเราก็คุยกันแบบไม่มีสถานะแต่เพื่อนก็บอกว่าแบบนี้เรียกว่าแฟนแล้วมั้งเพระต่างฝ่ายต่างขื้น สถานะเหมือนคนเป็นแฟนกันแต่ก็ไม่ใช่แล้ววันนึงเค้าเงียบไปเลย ทั้งทั้งที่ไม่บอกเหตุผลอะไรไม่ได้คุยอะไรเลย เราก็จะทักไปหาเขาตลอดแต่เขาก็ไม่เคยจะตอบเราเลยซึ่งมันทำให้เราสับสนมากทั้งทั้งที่ Status เค้าก็ยังไม่เอาออก แล้วเขาก็ไม่ออนเฟสไม่เล่นโทรศัพท์เลยโทรไปก็ ปิดเครื่อง ซึ่งมันทำให้เรางงมากกับเค้า แบบนี้มันหมายความว่าอะไรที่เขาเข้ามาในชีวิตของฉันเค้ามาทำให้ฉันรักแล้วเค้าก็จากไปแต่ฉันก็ยังสับสนว่านี้คืฉันรักเค้าแล้วใช่ไหม? ตอนนี้ฉันว่าฉันคิดถึงรอยยิ้มของเค้าคิดถึงช่วงเวลาที่เราคุยกันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ กลับไปนั่งอ่านแชทที่เราคุยกันอ่านแชทเก่าๆแล้วก็ยิ้มคนเดียวจนเพื่อนบอกว่าเราเป็นบ้า5555555