แบบนี้เรียกว่าขาดความรักความอบอุ่นหรืองี่เง่า

เราเป็นเด็กที่พ่อแม่เลิกกันเมื่อ8ปีที่แล้ว(ตอนนั้นป.5 เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างในวันที่พ่อแม่ทะเลาะกัน) แล้วเราอยู่กับพ่อ พ่อก็ไม่ค่อยสนใจอ่ะ เราใช้ชีวิตแบบพ่อให้เงินไปเรียนเท่านั้น บางทีไม่พอใช้ขอเพิ่มเขาก็ว่าเรา เสาร์อาทิตย์ไม่มีหรอกเงินกินขนม คือเจอหน้ากันตอนเช้าตอนเย็น อยู่บ้านเดียวกัน แต่ไม่คุยกัน ให้เงินเราเสร็จก็ไปทำงาน เป็นแบบนี้มาปีนึง พอได้ปีนึงพ่อก็เอาแฟนใหม่เข้ามาอยู่ในบ้าน เราอึดอัดมาก ปกติก็ไม่ค่อยได้คุยกัน แล้วมามีคนอื่นอีก เราไม่เคยคุยกะพ่อเรื่องราวชีวิตหรือปัญหาที่เกิดขึ้นเลย ใช้ชีวิตแบบเดินทางผิดบางถูกบ้าง จนเข้าเรียนปวช.พ่อก็ไม่ค่อยให้เงินใช้อ่ะ ค่าใช้จ่ายก็เยอะ พอขอก็เหมือนเดิม ว่าเราบ้าง ไม่ให้บ้าง ตอนนั้นท้อมาก แบบไม่อยากเรียนแล้ว หางานทำก็ทำไม่ไหว เลิก4ทุ่ม กว่าจะกลับถึงบ้านซักผ้าไปทำงานเสร็จเที่ยงคืนหน่อยๆ เช้าตื่นตี5เพราะเรียนไกล จนเรามีแฟน แฟนก็ส่งเรียน พ่อแทบไม่ได้ส่งเลย มีปัญหาอะไรเราก็ปรึกษาแฟน คุยกันทุกเรื่อง เรากลายเป็นคนเอาแต่ใจ โหยหาความรักจากแฟน อยากได้ความอบอุ่น อยากให้เขาใส่ใจเรา ทั้งๆที่เราก็รู้ว่าเขาก็ต้องมีเวลาส่วนตัวของเขา แต่เราก็ยังงี่เง่าใส่เขา มันเป็นเพราะตอนเด็กๆเราไม่เคยได้ความรักความเอาใจใส่ พอมาเจอแฟนที่ปรึกษาได้ทุกเรื่อง เข้าใจเรา เราเลยงี่เง่าใส่เขา หรือเราเห็นแก่ตัวที่อยากให้เขาสนใจเราคะ