เราเพิ่งได้เริ่มงานใหม่ไม่นานคะ มีลูกเล็กอยู่เลยก่อนหน้านี้ช่วงท้องเราลาออกจากงานเพราะภาวะเสี่ยงแท้เลยต้องหยุดพักร่างกาย เราก็ทำงานบ้านทุกอย่างปกติเลยคะอะไรหนักๆก็จะให้ลูกจ้างทำและกินใช้จ่ายเงินเก็บตัวเองไปจนท้อง 7 เดือน เราไม่อยากขอสามีเราชอบใช้เงินตัวเองมากกว่า พอเข้าเดือนที่ 8 จนคลอดจนน้องอายุ 9 เดือนเราก็อาศัยพึ่งสามีมาตลอดแต่หน้าที่หลักๆเลี้ยงลูกกับงานบ้านเรายังคงรับผิดชอบอยู่ ซึ่งเราก็โอเคยินดีทำให้ สามีก็ทำกับข้าวให้กินบ้างช่วงตั้งครรภ์เขาก็ดูแลเราดีระดับนึง
ผ่านไปได้เดือนกว่าเราได้งานทำเข้างาน 9 โมงเลิก 5 โมงเย็น ที่ทำงารเราสามารถนั่งรถไฟฟ้า 30 นาทีเดินทางรวมๆ40นาที ถึง 1 ชม.ตอนเช้าเราตื่นเราก็ต้องชงนมให้ลูกไว้ให้สามี บางวันต้องล้างขวดนมก่อนไปทำงานก็มี กลับมาถึงบ้านประมาณ 6 โมงทุ่มแล้วคะ แต่ว่าจะกลับแบบไหนก็ดูอีกทีเพราะที่ทำงานมีรถตู้ผ่านบางวันนั่งรถตู้กลับบางวันรถไฟฟ้า กลับมาถึงสิ่งแรกที่ทำคือ ล้างจาน บางวันก็ซักผ้า ผ้าบ้านนี้มี 3 ตระกร้าคะ ของลูก พ่อ แม่ ซักผ้าทีก็หมดวันแล้วคะ ต้องแบ่งซักอาทิตย์นึงซัก 3 ครั้ง เพราะแยกผ้าขาว ผ้าสี ของผู้ใหญ่ ทำงานบ้านเสดไม่ทันได้กินข้าวก็เอาลูกนอนคะ เบร็ดเสร็จกินข้าวก็เกือบๆ3ทุ่ม หยุดเสาร์ทิตย์บางวันก็ซักผ้านะเพราะซักวันธรรมดาไม่หมด วันอาทิตย์พับผ้าก็เกือบครึ่งวันเพราะเรากองๆไว้แล้วพับทีเดียว วันเสาร์ทิตย์ไม่ได้พักผ่อนเลยคะทำงานบ้านดูลูก ทำกับข้าวไว้ให้ลูกวันจันทร์-ศุกร์อีก กลางคืนทุกวันทุกคืนเราดูลูก เด็กเล็กเขาจะตื่นมาร้องหิวนมมั้ง แพมเพิสเต็มมั้ง หรือไม่สบายเนื้อสบายตัวมั้ง เราเปงคนดูตลอดออลไนท์คะจนตื่นเช้าไปทำงาน
ชีวิตเป็นแบบนี้ทุกวันเลยคะ บอกตรงๆว่าเหนื่อยเราต้องแบกโน๊ตบุ๊กไปทำงานด้วยทุกวันไหนจะเดินทางจากหมู่บ้านไปถึงที่ทำงานก็ 3-4 ต่อเข้าไปแล้ว ผ่านมา 3 เดือนเราเริ่มไม่ไหวเลยจับเข่าคุยสามีว่าเขาควรช่วยเราทำงานบ้านบ้าง ซึ่งคำตอบของเขาคือ เขาก็ต้องทำงานเราเลยย้อนถามว่า ทุ่มสองทุ่มก็ทำงานอยู่หรอไง เอาเวลามาให้ครอบครัวบ้างสิ ขอเกริ่นก่อนว่าสามีเราเป็นฟรีแลนซ์คะ ทำงานที่บ้านและคนเราไม่น่าจะทำงานตลอดเวลาเราคิดแบบนี้ นางว่างแค่ตอนนอนและเล่น ROV เราใกล้จะหมดความอดทนมากคะคือทนมาตลอดเพราะลูก ผ้าปูที่นอนหลุด ผ้าห่มตื่นมาไม่เคยพับไม่ว่าจะตื่นก่อนหรือหลัง เราเคยถามเหมือนกันนะช่วงคบแรกๆว่าไม่คิดจะพับเลยหรอเขาบอก "เทอก็พับให้สิ" ห๊ะ!!คือร่ะแต่ตอนนั้นไม่ได้คิดไรไงก็เออๆๆพับให้ก็ได้ คบมา 5 ปีแต่งงาน 2 ปีมันก็เหมือนเดิมล่าสุดลองถามเขาดูว่าก่อนคบกับเราใครพับผ้าห่ม ดึงผ้าปูเตียงให้หรอ นางตอบแบบหน้าตาเฉย.."ไม่แม่ก็ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ" เอิมมมดีออกกกเจริญคะตอนเด็กๆโตมาแบบไหนฟร่ะ พลาดคำเดียวเลยพลาดมากเราคิดว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองสักนิดก็ยังดี มีครอบครัวมีลูกแล้ว คืออย่างน้อยก็ช่วยงานบ้านกันบ้างสิ
ประโยคเจ็บที่ทำเอาสะอึกเลยคือ.."งานเราใช้สมองมันเหนื่อยกว่าเทอเยอะ เทอใช้สมองไม่เท่าเราหรอก" อ้าวววอินี่งานไหนๆมันก็เหนื่อยเหมือนกันทั้งนั้นแหละ กุเหนื่อยกว่าอีกต้องตื่นตี4-5 ไปทำงาน เมิงทำงานอยู่บ้านตื่น 7-8 โมงเหนื่อยมากมั้ยยยย โมโหอยากเลิกมากคะแต่ติดตรงมีลูกแล้วลูกยังเล็กสงสารลูกไม่อยากให้เป็นเด็กมีปัญหา
ควรทำไงดีคะพูดบอกก็แล้วคุยดีก็แล้ว ไม่มีความเปลี่ยรแปลงสามีเป็นคนนิสัยอารมณ์ร้อนคะ ชอบเอาชนะ บางทีจะเอาชนะในเรื่องไร้สาระปัญญาอ่อนบ่อยๆ จนบางครั้งเราแบบเออๆๆเมิงชนะ เหนื่อยทะเลาะคะช่วงคบกันมันดีมากอุ๊ยยย!!เขาดีมากคะ 5 ปีที่คบกันนางดูแลดี หลังแต่งมีลูกหน้ามือเป็นหลังทีนหรือเป็นเพราะเรายังไม่เคยมาอยู่กับเขาจิงจังมั้งเลยยังไม่เห็นธาตุแท้😬
ไม่รุจะเดินหน้าต่อหรือหยุดดีคะ เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่เหนื่อยใจนี่สิ ติดเกมส์มากกว่าติดลูกเมีย อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆเจอแค่ตอนนอน ถ้าไม่พาลูกไปหาที่ห้องทำงานคงไม่โอกาสเห็นหัวพ่อมัน หึหึหึ คนแบบนี้เรียกว่ายังไม่พร้อมมีครอบครัวใช่มั้ยคะ แล้วมันทำไมถึงอยากมีลูกกับเรา ปากบอกอยากมีครอบครัวไม่อยากเป็นเหมือนครอบครัวตัวเอง เป็นไงมีแล้วเป็นไงไม่เห็นจะเปลี่ยนไปจากเดิม สุดท้ายทุกอย่างก็ตกมาที่เราคนที่เป็นแม่ เป็นภรรยามันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่ในความรู้สึกเราค่าใช้จ่ายเราก็ช่วยเขาบ้างนะ ค่าพี่เลี้ยงลูก ค่าประกันรายเดือนลูก เรายังมีภาระที่บ้านเราอีกไหนจะค่ารายเดือนแม่เรา ค่าน้ำค่าไฟบ้านเรา ค่าบัตรเครดิตเราอีก เงินเดือนเราน้อยกว่าสามี 2 เท่าแต่เราก็ยังช่วยเขาแม้เงินเราแทบจะไม่พอใช้เลยในแต่ละเดือน เราไม่ช่วยสามีไม่ได้หรอกเขาจัดแจงมาให้เราเลยว่าเราต้องจ่ายอะไรบ้างของลูก ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าเงินเดือนเราเท่าไหร่รายจ่ายเรามีอะไบ้างนี่ก็เป็นอีกสาเหตุที่เราอยากเลิกกับสามีเพราะความรู้สึกเรามีก็เหมือนไม่มี ไม่รู้จะมีทำไม
ใครมีคำแนะนำดีๆก็เข้ามาแชร์ได้นะคะรับฟังหมดทั้งลบและบวก เพราะตอนนี้เราไม่มีอะไรจะเสียแล้วเราทำเต็มที่กับหน้าที่แม่และภรรยาแล้วคะ
คิดยังไงกับผู้ชายที่ไม่เคยช่วยแบ่งเบาภาระงานบ้านของภรรยาเลย ทั้งๆที่ก็ทำงานประจำเหมือนกัน เหนื่อยเท่ากัน
ผ่านไปได้เดือนกว่าเราได้งานทำเข้างาน 9 โมงเลิก 5 โมงเย็น ที่ทำงารเราสามารถนั่งรถไฟฟ้า 30 นาทีเดินทางรวมๆ40นาที ถึง 1 ชม.ตอนเช้าเราตื่นเราก็ต้องชงนมให้ลูกไว้ให้สามี บางวันต้องล้างขวดนมก่อนไปทำงานก็มี กลับมาถึงบ้านประมาณ 6 โมงทุ่มแล้วคะ แต่ว่าจะกลับแบบไหนก็ดูอีกทีเพราะที่ทำงานมีรถตู้ผ่านบางวันนั่งรถตู้กลับบางวันรถไฟฟ้า กลับมาถึงสิ่งแรกที่ทำคือ ล้างจาน บางวันก็ซักผ้า ผ้าบ้านนี้มี 3 ตระกร้าคะ ของลูก พ่อ แม่ ซักผ้าทีก็หมดวันแล้วคะ ต้องแบ่งซักอาทิตย์นึงซัก 3 ครั้ง เพราะแยกผ้าขาว ผ้าสี ของผู้ใหญ่ ทำงานบ้านเสดไม่ทันได้กินข้าวก็เอาลูกนอนคะ เบร็ดเสร็จกินข้าวก็เกือบๆ3ทุ่ม หยุดเสาร์ทิตย์บางวันก็ซักผ้านะเพราะซักวันธรรมดาไม่หมด วันอาทิตย์พับผ้าก็เกือบครึ่งวันเพราะเรากองๆไว้แล้วพับทีเดียว วันเสาร์ทิตย์ไม่ได้พักผ่อนเลยคะทำงานบ้านดูลูก ทำกับข้าวไว้ให้ลูกวันจันทร์-ศุกร์อีก กลางคืนทุกวันทุกคืนเราดูลูก เด็กเล็กเขาจะตื่นมาร้องหิวนมมั้ง แพมเพิสเต็มมั้ง หรือไม่สบายเนื้อสบายตัวมั้ง เราเปงคนดูตลอดออลไนท์คะจนตื่นเช้าไปทำงาน
ชีวิตเป็นแบบนี้ทุกวันเลยคะ บอกตรงๆว่าเหนื่อยเราต้องแบกโน๊ตบุ๊กไปทำงานด้วยทุกวันไหนจะเดินทางจากหมู่บ้านไปถึงที่ทำงานก็ 3-4 ต่อเข้าไปแล้ว ผ่านมา 3 เดือนเราเริ่มไม่ไหวเลยจับเข่าคุยสามีว่าเขาควรช่วยเราทำงานบ้านบ้าง ซึ่งคำตอบของเขาคือ เขาก็ต้องทำงานเราเลยย้อนถามว่า ทุ่มสองทุ่มก็ทำงานอยู่หรอไง เอาเวลามาให้ครอบครัวบ้างสิ ขอเกริ่นก่อนว่าสามีเราเป็นฟรีแลนซ์คะ ทำงานที่บ้านและคนเราไม่น่าจะทำงานตลอดเวลาเราคิดแบบนี้ นางว่างแค่ตอนนอนและเล่น ROV เราใกล้จะหมดความอดทนมากคะคือทนมาตลอดเพราะลูก ผ้าปูที่นอนหลุด ผ้าห่มตื่นมาไม่เคยพับไม่ว่าจะตื่นก่อนหรือหลัง เราเคยถามเหมือนกันนะช่วงคบแรกๆว่าไม่คิดจะพับเลยหรอเขาบอก "เทอก็พับให้สิ" ห๊ะ!!คือร่ะแต่ตอนนั้นไม่ได้คิดไรไงก็เออๆๆพับให้ก็ได้ คบมา 5 ปีแต่งงาน 2 ปีมันก็เหมือนเดิมล่าสุดลองถามเขาดูว่าก่อนคบกับเราใครพับผ้าห่ม ดึงผ้าปูเตียงให้หรอ นางตอบแบบหน้าตาเฉย.."ไม่แม่ก็ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ" เอิมมมดีออกกกเจริญคะตอนเด็กๆโตมาแบบไหนฟร่ะ พลาดคำเดียวเลยพลาดมากเราคิดว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองสักนิดก็ยังดี มีครอบครัวมีลูกแล้ว คืออย่างน้อยก็ช่วยงานบ้านกันบ้างสิ
ประโยคเจ็บที่ทำเอาสะอึกเลยคือ.."งานเราใช้สมองมันเหนื่อยกว่าเทอเยอะ เทอใช้สมองไม่เท่าเราหรอก" อ้าวววอินี่งานไหนๆมันก็เหนื่อยเหมือนกันทั้งนั้นแหละ กุเหนื่อยกว่าอีกต้องตื่นตี4-5 ไปทำงาน เมิงทำงานอยู่บ้านตื่น 7-8 โมงเหนื่อยมากมั้ยยยย โมโหอยากเลิกมากคะแต่ติดตรงมีลูกแล้วลูกยังเล็กสงสารลูกไม่อยากให้เป็นเด็กมีปัญหา
ควรทำไงดีคะพูดบอกก็แล้วคุยดีก็แล้ว ไม่มีความเปลี่ยรแปลงสามีเป็นคนนิสัยอารมณ์ร้อนคะ ชอบเอาชนะ บางทีจะเอาชนะในเรื่องไร้สาระปัญญาอ่อนบ่อยๆ จนบางครั้งเราแบบเออๆๆเมิงชนะ เหนื่อยทะเลาะคะช่วงคบกันมันดีมากอุ๊ยยย!!เขาดีมากคะ 5 ปีที่คบกันนางดูแลดี หลังแต่งมีลูกหน้ามือเป็นหลังทีนหรือเป็นเพราะเรายังไม่เคยมาอยู่กับเขาจิงจังมั้งเลยยังไม่เห็นธาตุแท้😬
ไม่รุจะเดินหน้าต่อหรือหยุดดีคะ เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่เหนื่อยใจนี่สิ ติดเกมส์มากกว่าติดลูกเมีย อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆเจอแค่ตอนนอน ถ้าไม่พาลูกไปหาที่ห้องทำงานคงไม่โอกาสเห็นหัวพ่อมัน หึหึหึ คนแบบนี้เรียกว่ายังไม่พร้อมมีครอบครัวใช่มั้ยคะ แล้วมันทำไมถึงอยากมีลูกกับเรา ปากบอกอยากมีครอบครัวไม่อยากเป็นเหมือนครอบครัวตัวเอง เป็นไงมีแล้วเป็นไงไม่เห็นจะเปลี่ยนไปจากเดิม สุดท้ายทุกอย่างก็ตกมาที่เราคนที่เป็นแม่ เป็นภรรยามันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่ในความรู้สึกเราค่าใช้จ่ายเราก็ช่วยเขาบ้างนะ ค่าพี่เลี้ยงลูก ค่าประกันรายเดือนลูก เรายังมีภาระที่บ้านเราอีกไหนจะค่ารายเดือนแม่เรา ค่าน้ำค่าไฟบ้านเรา ค่าบัตรเครดิตเราอีก เงินเดือนเราน้อยกว่าสามี 2 เท่าแต่เราก็ยังช่วยเขาแม้เงินเราแทบจะไม่พอใช้เลยในแต่ละเดือน เราไม่ช่วยสามีไม่ได้หรอกเขาจัดแจงมาให้เราเลยว่าเราต้องจ่ายอะไรบ้างของลูก ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าเงินเดือนเราเท่าไหร่รายจ่ายเรามีอะไบ้างนี่ก็เป็นอีกสาเหตุที่เราอยากเลิกกับสามีเพราะความรู้สึกเรามีก็เหมือนไม่มี ไม่รู้จะมีทำไม
ใครมีคำแนะนำดีๆก็เข้ามาแชร์ได้นะคะรับฟังหมดทั้งลบและบวก เพราะตอนนี้เราไม่มีอะไรจะเสียแล้วเราทำเต็มที่กับหน้าที่แม่และภรรยาแล้วคะ