สวัสดีค่ะ ทุกๆคน หลังจากที่ตามกระทู้มานาน วันนี้ถึงเวลามาเล่าเรื่องของตัวเองบ้างแล้วค่ะ

      เราอยากได้คำปรึกษาจากหลายๆคนค่ะ เราไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี มันสองจิตสองใจไปหมด ตั้งแต่เกิดเรื่องเราก็คิดแต่เรื่องนี้ทั้งวันค่ะ

      อดีตแฟนเก่าเขาของมาเจอลูกค่ะ จริงๆแล้วเขาก็เป็นพ่อของลูกเรา แต่ตอนที่รู้ว่าตั้งท้องตอนแรกเขาไม่ยอมรับ และเลิกกันไปค่ะ

      ขอท้าวความว่า เมื่อก่อนเรากับเขาเป็นแฟนกัน คบกันตั้งแต่สมัยอยู่มัธยม คบกันนานจนถึงเรียนมหาลัย ชีวิตราบรื่นดีค่ะ เขาเป็นคนรักที่ดี ดูแลเอาใจใส่ ไม่มีขาดตกบกพร่อง เราเชื่อว่าเราสองคนรักกันมาก จนไม่คิดจะจากกัน คิดจะสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่แล้วจนปี 4 เราพลาดค่ะ เราท้องในขณะที่เรียนอยู่ ทราบดีว่าเป็นเราผิดเอง ที่ไม่รู้จักระมัดระวัง เราคิดว่าการที่นับ หน้า 7 หลัง 7 แล้วจะไม่ต้องป้องกันหรือทานยาคุมก็ได้ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลยค่ะ เราท้อง พอทราบเรื่องเราก็บอกแฟนค่ะ ใช้เวลาอยู่หลายวันกว่าจะกล้าบอกแฟน เรากลัวไปหมด เรียนก็ยังเรียนไม่จบ

      เราจำวันนั้นได้ดีถึงแม้จะผ่านมาเกือบ 5 ปีแล้ว เราโทรไปหาแฟนให้ออกมาเจอกัน เราตัดสินใจพูดออกไปว่าท้อง ควรจะทำอย่างไรดี เขาก็อึ้งๆค่ะ เงียบไปสักพัก แล้วก็พูดออกมาประมาณว่าขอเก็บเอาไปคิดก่อน ค่อยว่ากันอีกที เราก็โอเคค่ะ ให้เขากลับไปคิด แล้วตั้งแต่วันที่เราตัดสินใจบอกไป เขาก็ไม่ค่อยได้ติดต่อเรามาสักเท่าไหร่ ปกติจะโปรหากัน คุยกันตลอดเวลา เขาเริ่มจะหายไป และด้วยความที่อยู่คนละคณะ คนละมหาลัยจึงทำให้ไม่ค่อยได้เจอกัน จนเราตัดสินใจไปดักเจอเขาที่มหาลัย ถามว่าจะทำอย่างไร เขาทำหน้าไม่พอใจแล้วพูดกับเราว่า ถ้าไม่อยากเลิกกันก็ไปเอาเด็กออกซะ อนาคตเขายังอีกยาวไกล มีพ่อมีแม่ที่ต้องดูแล จะมาติดอยู่กับเราและลูกไม่ได้ เราน้ำตาไหลเลยค่ะ ทั้งๆที่เข้าใจเขาแต่ก็รู้สึกผิดหวัง เราร้องไห้ต่อหน้าเขาแต่เขากลับไม่กอดปลอบไม่เข้ามาดูเราเลยค่ะ ทิ้งให้เรายืนร้องไห้อยู่คนเดียวตรงนั้น แล้วเขาก็เดินออกไป

      ณ ตอนนั้นเราตัดสินใจเก็บลูกไว้ค่ะ เลือกที่จะไปบอกครอบครัวเรา หลายวันต่อมาเขาก็ทักมาหาเราว่าจะเอาลูกออกมั้ย เราก็ตอบไปว่าไม่ค่ะ ลูกไม่ผิด เขาก็บอกว่างั้นก็เลิกไป ไม่ต้องมายุ่งกันอีก เขาจะไม่รับเด็กคนนี้เป็นลูก เราตัดสินใจดรอปเรียน และแม่เราก็พาไปฝากท้องค่ะ ตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่ได้เจอแฟนอีกเลยค่ะ ทราบข่าวเขาอยู่บ้างว่าเขามีคนใหม่ จากเพื่อนสมัยอยู่มัธยม ถามว่าโกธรเขามั้ย ที่จริงก็ไม่ค่ะ เสียใจซะมากกว่า ไม่คิดเลยว่าเขาจะตัดเราง่ายๆแบบนี้ จะทิ้งเราแบบนี้ แต่ก็เข้าใจเขาค่ะ อนาคตของเขา พ่อแม่ของเขา

     ---------------------------------------      

      จนมาตอนนี้ลูกของเราก็อายุจะครบ 4 ขวบแล้วค่ะ วัยกำลังซนน่ารักน่าเอ็นดู ช่วงแรกๆก็ลำบากค่ะ แม่เราอาสาเลี้ยงให้ตอนที่เรากลับมาเรียน ตอนนั้นก็ลำบากใจค่ะ ยังทำงานไม่ได้ แถมยังต้องใช้เงินของพ่อกับแม่เลี้ยงลูกอีก แต่สุดท้ายเราก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ ตอนนี้เรามีงานทำ มีบ้านมีรถเป็นของตัวเอง มีเงินส่งเสียเลี้ยงดูพ่อแม่และลูก ชีวิตสบายดีค่ะ ต้องขอบคุณพ่อกับแม่มากๆที่ดีกับเรามากขนาดนี้

      เราไม่เคยคิดว่าเราจะได้กลับมาเจอกับเขาอีกเลยค่ะนับแต่นั้น แต่แล้วสุดท้ายก็ได้กลับมาเจอกันอีก ที่จริงแล้วจะเรียกว่ากลับมาเจอกันก็ไม่ถูก เรียกว่าได้กลับมาคุยกันอีกครั้งดีกว่าค่ะ เขาทักเรามาถาทว่าเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย เราตกใจมากๆค่ะ ทำใจอยู่นานกว่าจะได้เข้าไปอ่านข้อความเขา รู้มาว่าเขาขอเฟสเรามาจากเพื่อนเราอีกที จนตอนนี้ก็จะครบ 1 อาทิตย์แล้วค่ะ ที่กลับมาคุยกันอีกครั้ง คุยในที่นี้หมายถึงคุยเรื่องสัมเพเหระนะคะ ไม่ได้กลับมาคุยเหมือนตอนจีบใหม่ๆหรือตอนเป็นแฟนกัน ส่วนมากคุยกันเรื่องงานค่ะ เขาทักเรามาทุกวัน เราว่างก็จะตอบ ไม่ว่างก็ไม่ได้ตอบไป เพราะเรามีงานที่จะต้องเราและต้องเลี้ยงลูก  

      จนเมื่อวานเขาบอกว่าเขาขอเจอลูกบ้างได้มั้ย พาลูกไปเที่ยวที่ไหนด้วยกันก็ได้ แต่จะไม่บอกว่าเป็นพ่อ ตอนแรกเราปฏิเสธไปค่ะ เพราะคิดว่าเราไม่ควรที่จะมาเจอกันอีก และไม่ควรให้เขากับลูกของเรามาเจอกัน เพราะเขาคือคนใจร้ายคนนึง ที่เราไม่อยากให้ลูกเข้าใกล้ แต่เขาก็ขอร้องว่าขอได้แค่เจอลูกสักครั้ง

เราควรจะทำอย่างไรดีคะ ควรให้ทั้งสองคนได้เจอกันไหม เรากลัวค่ะ ไม่รู้ว่ากลัวจะอะไรแต่ในใจเรากลัวมากๆ ทำยังไงดีคะ

แท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ ไม่เคยตั้งกระทู้ ขอบคุณทุกๆคนค่ะ

ปล. ไม่ได้เล่าลงรายละเอียดลึกนะคะ เพราะคิดว่ามันคงจะยาวมากแน่ๆ

(edit คำผิดค่ะ)