เรามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง

เรามีเรื่องไม่สบายใจ และเป็นทุกข์ที่สุดอยู่เรื่องหนึ่ง ที่ทำให้เรานอนไม่ได้และต้องลุกขึ้นมาในตอนตีสามนี้เพื่อระบายความทุกข์บางอย่าง.....เราแต่งงานกับคนๆนึง เราเคยรักเค้ามาก คบกันมา 8 ปี ถึงได้ตัดสินใจแต่งงาน จริงๆก่อนแต่งงานเราไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเราจะอยู่กับคนๆนี้ได้จริงเหรอเพราะเราแทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เค้าด้อยกว่าเราแทบทุกอย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่เค้าทำให้เราคบเค้าได้อยู่คือ เค้ามีครอบครัวที่อบอุ่นซึ่งเราไม่เคยมี เรามีพ่อมีแม่ที่อยู่ด้วยกันนะ แต่พ่อแม่เราทะเลาะกันแทบตลอด แทบทุกวัน ทะเลาะชนิดที่เรียกว่าหัวใจแทบสลาย เราเจอคนๆนี้ตอนเราเรียน ป.โท จริงๆคนที่ให้เราแต่งงาน คือแม่เราเอง แม่บอกเราคบเค้ามานานคิดว่าน่าจะไม่คบใครอีก แต่งๆกันไปช่วยกันสร้างครอบครัวจะได้ไม่เสียเวลา เรายังจำได้ดีว่า เรายังกำการ์ดแต่งงานที่จะแจกแขกผู้ใหญ่มากๆไว้กับตัว แล้วเอาไปให้ก่อนแต่งแค่ 2-3 วัน เพราะเราคิดว่าเราอาจจะเปลี่ยนใจ ถึงวันแต่งงานเรายังคิดด้วยซ้ำว่าเราอาจจะถือไมค์และขอโทษแขกที่มางานต้องเสียเวลาด้วยซ้ำ แต่แล้วเราก็แต่งงานกับเค้าจนได้ แต่งมาได้ไม่ถึง 3 เดือนบ้านเค้ามีปัญหาใหญ่มากชนิดที่ว่ามีคนตามฆ่า เนื่องจากใครบางคนในครอบครัวเค้าไปทำเรื่องไม่ดีไว้ บ้านที่เค้าซื้อให้เราอยู่ มีคนตามมาด่าทอ เราอยู่ไม่ได้ ต้องขนของหนีไปอยู่อพาร์ตเมนต์ ชีวิตคู่ที่แย่ที่สุดของเรา ยังไม่พอ พึ่งรู้ว่าเค้าโดนคนในครอบครัวตัวเองโกงจนไม่มีเงินจะผ่อนบ้าน เชื่อมั๊ยในตอนนั้น เราต้องพาเค้าตระเวนทำมาหากินเก็บขยะในถังขยะแต่ละถังเอาไปขายให้เค้ามีรายได้ แต่ส่วนตัว เราทำงานดีมากมีเงินใช้จ่ายสบายมากพอที่ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่เค้าจนปัญญาที่จะทำอะไรแล้วในตอนนั้น เราอยู่ข้างเค้ามาตลอด แต่เนื่องจากปัญหาที่บ้านเค้ามีซึ่งรู้ถึงบ้านเรา ทำให้พ่อแม่เราที่มีเราเป็นลูกคนเดียวห่วงเรามากเรื่องความปลอดภัย สั่งเราไว้ให้ดูแลตัวเองดีๆถ้าจะอยู่กับคนนี้ต่อไปเรามานั่งทบทวนมันไม่ใช่ความผิดเค้าที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น จึงอยู่ต่อไปเพราะพึ่งแต่งงานกันด้วย แต่เราไม่กล้าเข้าบ้านเค้าเพราะกลัวเรื่องความปลอดภัย ซึ่งนี่น่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้เรากับเค้ามีปัญหากันต่อมา หลังจากเค้าตั้งหลักได้เค้าได้งานเป็นเซลล์ที่ต้องออกต่างจังหวัดบ่อยๆ แล้วก็เกิดเรื่องนี้จนได้....เค้ามีเมียน้อย คนที่ทำงานเดียวกัน ไปไหนไปด้วยกันและออกต่างจังหวัดด้วยกัน เรารู้เรื่องหลังจากที่เค้าคบกันไปแล้วหลายเดือน เราแทบบ้า เสพติดการทำร้ายตัวเองอยู่นานเพราะเราอยากฆ่าเค้าที่ดึงให้เรามาพบเจอแต่เรื่องแย่ๆและอยากทำร้ายผู้หญิงคนนั้น แต่อีกใจก็รู้ว่าเพราะเราเอง อีกอย่างการทำร้ายคนอื่นเป็นเรื่องไม่ดีเราคิดว่าเราไม่ควรทำ เราจึงได้แต่ทำร้ายตัวเองในทุกครั้งที่เราทุกข์ใจ เราผ่านวันร้ายๆมาได้เพราะคนไม่รู้จักคนนึง ที่เราไม่อยากพาดพิงถึงมาก เค้าคนนี้ทำให้เรากล้าทิ้งความกลัวความกังวล ความทุกข์ในอดีต แล้วมีลมหายใจได้อีกครั้ง เราอยู่บ้านที่ซื้อเอง กู้เอง ด้วยความช่วยเหลือจากสามี ที่พอเราจับได้ว่ามีเมียน้อยก็ลาออกมาทำธุรกิจเอง และขอเงินสินสอดจากแม่เรามาคืน ตลกดีที่พอเราพูดถึงเรื่องสินสอดเค้ากลับบอกว่าเค้าไม่ได้เอามา นี่คือเป็นการไม่ให้เกียรติพ่อแม่เรามากๆที่นอกจากไปขอคืนแล้ว ไม่หาให้คืน แถมยังบอกว่าไม่ได้เอามาหน้าตาเฉย พอเราและที่บ้านยืนยัน คำเดียวที่เค้าพูดเลยคือ ก็เอามาดาวน์บ้านให้เรา ทั้งๆที่จริงๆทีแรกคือเอามาทำธุรกิจของเค้าตอนลาออกจากงานใหม่ๆ เราผ่านวันร้ายๆตั้งแต่แต่งงานกับคนๆนี้มา5-6ปี ตลอดที่ผ่านมาเราไม่เคยคิดจะมีลูก เราปรึกษาพี่คนหนึ่งที่เรารักมากๆพี่แนะนำให้คุมกำเนิด ต่อมาเมื่อเวลาผ่านไป เพื่อนคนแปลกหน้าคนนั้นของเราได้ห่างหายไปจากชีวิตเราพร้อมกับสามีที่เราอยู่ด้วยตลอดแต่ใจเราหลุดลอยไปนานแล้วได้พยายามจีบเราอีกครั้ง เมื่อสิ่งใดเกิดขึ้นแล้วสิ่งนั้นย่อมดีเสมอ เราจึงทำใจเริ่มชีวิตใหม่ ทำใจรักเค้าใหม่แล้วเราทั้งคู่ก็มีลูกด้วยกัน 1คน ซึ่งตอนนี้พึ่งสองขวบนิดๆ

เค้าชอบมีทัศนคติที่ไม่ตรงกับเราในหลายๆเรื่อง บวกพื้นฐานครอบครัวที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว เราทะเลาะกันมาตลอด เล็กๆน้อยๆไปจนถึงเรื่องใหญ่ๆ เค้ามักพูดเสมอว่า "ถ้าใครแต่งงาน ชีวิตมันต้องตกนรกแน่ๆ มันยังไม่รู้ว่านรกมีจริง" เราเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เราไม่มีความสุข เราขอเลิก แยกทาง แยกบ้าน รวมถึงบอกให้เค้าไปคบคนอื่นเลย เราขอแค่ลูกไว้ เราทรมานในการใช้ชีวิตอยู่กับคนๆนี้ แต่เรากลัวที่จะหอบลูกหนีเพราะเรากลัวเค้าไปฆ่าพ่อแม่เรากลัวเค้าฆ่าลูกเราหรือฆ่าเรากับลูก เราได้แต่อยู่ไปวันๆและพยายามมีเรื่องให้น้อยที่สุด เราคุยกันแค่พื้นๆมากๆเพราะเราไม่มีเรื่องราวสารทุกข์สุขดิบจะแชร์กับเค้า เราแค่ให้มันผ่านไปในแต่ละวัน ให้เราได้อยู่กับลูกพอ เราไม่ได้จดทะเบียนกับเค้านะ เป็นความตั้งใจของเราตั้งแต่แรกๆว่าเราจะแต่งงานก่อนสัก 5-10 ปี ดูว่าถ้าเรามีความรู้สึกดีที่มีชีวิตกับเค้าเราจะยอมจดทะเบียนสมรส แต่มันพิสูจน์แล้วด้วยความทุกข์มาตลอดเราเลยตั้งใจว่าเราจะไม่จดเด็ดขาด เราอ่านในอินเตอร์เน็ตมาบ้างเกี่ยวกับการเลิกกันแต่มีลูกที่พ่อแม่ไม่ได้จดทะเบียนสมรส ซึ่งเราเห็นว่าสิทธิขาดอยู่ที่แม่ ถ้าไม่เคยไปจดทะเบียนรับรองบุตรที่อำเภอ เราไม่เคยไปนะ ไม่เคยลงนามอะไร แต่ในวันคลอด ที่โรงพยาบาล เค้าเอาเอกสารสารพัดสิ่งมาให้เราเซ็นเพื่อแจ้งเกิดลูก เราเลยไม่แน่ใจว่ามันมีอะไรผูกมัดลูกให้เป็นสิทธิของเค้าด้วยรึเปล่า เราอยากให้เค้าออกไปจากชีวิตเรา ที่ไม่ให้เค้ามาราวีเรากับครอบครัวของเราได้ เราไม่กล้าบอกแม่กับพ่อ เพราะกลัวพ่อแม่รักและห่วงเรามากแล้วทำอะไรเหมือนในข่าวที่เรามักพบเห็นอยู่บ่อยครั้ง

การอยู่ร่วมกันกับใครอีกคนที่เราไม่อยากอยู่ด้วย เป็นความทุกข์ทนทรมานอย่างแสนสาหัส เค้าเคยบอกเราว่า ถ้าเราเอาลูกไป "ไม่ทั้งและกู...ไม่ต้องมีใครได้ลูกไป"  เราได้แต่ภาวนาให้เราอยู่ได้อย่างไม่ทุกข์มากนักไปวันๆ ให้พ่อ แม่ ลูกเราแข็งแรงและปลอดภัย ให้เพื่อนคนแปลกหน้าคนนั้นของเรามีชีวิตที่ดีกับครอบครัวของเค้า ที่พึ่งแต่งงานไปได้ไม่นาน และให้เราอโหสิกรรมสามีเราได้อย่างบริสุทธิ์ใจ เราไม่อยากได้เจอะเจอเค้าคนนี้อีกแล้วไม่ว่าชาติภพไหนๆ

จะเช้าแล้ว....เรากำลังจะผ่านไปอีกวัน เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ