จขกท.ได้ยินมาว่าการแต่งหน้าถือว่าเป็นมารยาทอย่างหนึ่ง เป็นการให้เกียรติคนที่เราพบเจอหรือคุยด้วย
แล้วคนที่ไม่ได้แต่งหน้า หรือแต่งหน้าไม่ได้ล่ะคะ อย่างจขกท.หน้าแพ้ง่ายมากหน้าไม่ใสเหมือนแต่ก่อน สิวอักเสบชอบขึ้นเหลือรอยแผลอันเจ็บปวดหัวใจเอาไว้ จึงเลี่ยงทุกอย่างที่เป็นเครื่องสำอาง บีบีครีม แต่ยังคงทาแป้งเด็ก ทาครีมบำรุงที่หมอแนะนำ ครีมกันแดดก็ไม่กล้าทา รู้ว่าไม่ทาจะยิ่งอันตรายแต่เคยทาแล้วรู้สึกคันหน้ามาก รู้สึกไม่สบายหน้า สิวก็ขึ้นเพิ่ม จขกท.ก็เลยจำเป็นต้องหน้าสด จริงๆก็อยากแต่งหน้าออกจากบ้านบ้าง เห็นคนอื่นแต่งแล้วดูดี น่ามอง แต่เพราะแพ้เลยขอบายดีกว่า ยอมหน้าสดดีกว่าต้องมาทนทุกข์ทรมาณจากการแต่งหน้า ใช้ skin care เวชสำอางค์บำรุงหน้าก็พอ คนที่ไม่ได้แต่งหน้ามันไม่ได้ดูแย่หรือเสียมารยาทมากอะไรขนาดนั้นใช่ไหมคะ คิดว่ามันขึ้นอยู่กับสถานที่ๆเราจะไปมากกว่า จขกท.เรียนมหาลัย ก็ทาแป้งเด็กทาลิปมันเปลี่ยนสีนิดหน่อยคิดว่าโอเคแล้ว คิ้วไม่เขียนเพราะพอใจแค่นั้น(คิวเข้ม) ไปเรียนยังไงก็ได้ แต่ถ้าถึงวัยทำงานหรือโตมากกว่านี้อาจจะต้องคำนึงถึงเรื่องแต่งหน้าหรือเปล่าคะ