เรื่องของการลืม

เฮ้อ การที่เราจิลืมใครสักคนทำไมมันยากจัง ทั้งที่คิดว่าลืมได้แล้ว แต่แค่คิดถึงนิดเดียวก็เก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ แถมในฝันก็ชั่งเศร้าแสนเศร้า นั่งห่างกันเพียงโต๊ะกั้น แต่ไม่ได้คุยกันสักคำ เธอเอาแต่พูดกับคนอื่นจ้อยๆ เราสินั่งหง่อย หน้ายังไม่กล้ามอง นั่งก้มจนคอเมื่อย ยังกะจิตมันรู้ตัวเลยว่าเจ้าของมันไม่มีสิทธิ์แม้แต่สถานะคนรู้จัก เป็นแค่ฝุ่นที่เธอมองไม่เห็น ขอโอกาสได้ไหม ไม่ได้ต่องการขนาดให้เธอเลิกกับเขา ขอแค่ทักทายกันบ้าง เดือนล่ะครั้งก็ยังดี คิดถึงซูมฺ"ฏณ มากนะ