มีพ่อแบบนี้ควรทำยังไง?

ก่อนอื่นนี้คือ กระทู้แรกของเราผิดพลาดยังไงต้องขอโทษด้วย
เราอายุ18 เรียนปริญญาตรี เราอยู่กับปู่กับย่าตั้งแต่เกิด พ่อเรามีเราตอนอายุ 20 กว่าๆๆ แม่เราทิ้งเราตั้งแต่เรายังจำความไม่ได้ พ่อกับแม่เราเล่นยาเมาเลยมีไรกันจนมีเราออกมา พ่อเราไม่เคยทำน่าที่ของพ่อเราไปโรงเรียนเองตั้งแต่อนุบาลย่าไปส่งแค่ตอนแรกๆๆหลังๆให้ไปกับคนข้างบ้านเราขึ้นป.1 ก็ปั่นจักยานไปเอง ประมาณ 5 กิโล พ่อของเราทำงานแต่ไม่เคยเลี้ยงเราพ่อเราติดยามาก ติดคุกมาตั้งหลายครั้ง แล้วก็ไม่อยากทำงานชอบมาขอเงินย่า ย่าไม่มีจะให้ก็โวยวายบ้างทีเราช่วยย่าก็โดนพ่อทำร้ายบ้างบางทีบีบคอเราจะฆ่าเราย่าห้ามก็ไม่ฟัง  พอเช้ามาก็ทำเหมือนไม่มีไร จนเราโตขึ้นทุกวันเจอแต่เรื่องเดิมๆ เราสงสารย่ามาก ปู่เราทำงานคนเดียวตอนนี้เราอายุ 18 ปู่เรา 71 แล้ว พ่อเราไม่ทำงานทำการอ้างนู้นนี่ว่าทำไม่ได้อยู่บ้านเฉยๆๆแต่เอาเงินกับย่าจะเอาเดือนล้ะ 6,000 แถมก็กินอยู่ด้วยกันทุกมื้อ รถย่าก็ซื้อให้ (มอไซ) ย่ากับปู่เรากำลังสร้างบ้านเพราะปู่จะทำงานไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เราอาศัยกันอยู่ในบ้านพักโรงงาน แต่พ่อก็จะเอาเงินเดือนล้ะ 6,000 และก็อยากให้ย่าโอนบ้านเป็นชื่อพ่อ พ่อเราเห็นแก่ตัวมาก พ่อเรากินเหล้าทุกวันทั้งวันทั้งคืนไม่ทำอะไร จนย่าเราต้องซื้อยาเบื่อเหล้ามาแอบใส่ให้กิน ทำให้แกหยุดกินเหล้าไปบ้างแต่ก็ไม่ทำไรสักอย่าง คุยกับเราก็ทะเลาะตลอด พ่อเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก เวลาเราบอกไรพ่อห้ามพ่อพ่อจะด่าเราตลอด ไม่ต้องมาเรื่องของกูอย่ามายุ่งกับกู พ่อกินเหล้าจนเข้าโรงบาลหลายครั้งเราก็พาไปตลอด กินจนน็อคไม่ตื่นเราก็หามไปส่งโรงบาลเรียกให้คนช่วย จริงๆเราอยากทำใจไม่ช่วยแต่เราสงสารย่า ย่ารักพ่อมากกลัวย่าทำใจไม่ได้แกแก่มากแล้ว แต่พอพ่อออกจากโรงบาลพ่อก็กินเหล้าอีกออกจากโรงบาลตอนเช้าเย็นก็กินเหล้าแล้ว พอเราห้ามก็ด่าเราว่าไม่ต้องมายุ่งกับกูเรื่องของกูกูจะกิน เราเลยบอกกินแล้วเป็นอีกต่อไปไม่ช่วยแล้ว พ่อเราพูดกลับมาว่าใครใช้ให้ช่วยกูล้ะ ไม่ต้องมายุ่งกับกู เราเสียใจมากได้ยินคำนั้นและนึกทำใจว่าถ้าพ่อเป็นไรไปจะไม่เสียใจเลย และอยากให้ย่าทำใจให้ได้สงสารย่าที่สุด เราเลยไม่ชอบพ่อมาก พ่อเราเข้าโรงบาลไม่รู้กี่ครั้งเราไปเฝ้าไปเยี่ยมตลอด ข้าวโรงบาลก็ไม่กินต้องทำต้องหาต้องซื้อให้ทุกอย่างย่าเราทำให้หมด แต่พ่อเราก็ไม่เคยกลับตัวเลย จนเราไม่อยากจะยุ่งกับพ่อจริงๆๆ เหมือนที่พ่อบอกไม่ต้องมายุ่งกับกูเรื่องของกู เราเลยเลือกที่จะไม่คุยกับพ่อต่างคนต่างอยู่จะได้ไม่ต้องทะเลาะ พ่อพูดกับเราเราก็บอกพ่อว่า ไม่ต้องพูดกันหรอกพูดกันเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก บอกไม่ใช่หรอว่าไม่ให้ยุ่ง พ่อก็ด่าเรากูพูดแค่นี้ อีลูกเวร อีอักกตัญญู ปีกกล้าขาแข็ง ปากดีหา-เองได้รึยัง (ซึ้งพ่อเราก็เกาะปู่กับย่ากินตั้งแต่เราจำความได้และทำงานก็ได้ไม่นานเรียนก็ไม่จบและไม่เคยให้ตังเราสักบาท)เราโมโหมากยอมรับเราก็ด่ากลับไป เราเลยบอกว่าพ่อก็หากินเองไม่ได้หนิ และเราก็ไม่ได้ใช้เงินเปลืองอะไร เราแทบไม่ได้ขอเงินย่าเลย เรากินแค่ข้าวกินแค่บ้างมื้อเพราะเรามีแฟนแฟนเราดูแลดีทุกอย่างแฟนเราอายุเยอะกว่าเราและเป็นครู เข้าใจว่าครอบครัวเราเป็นยังไง (เราเป็นทอม) พ่อก็ด่าเราและบอกว่าไม่ใช่ลูกกูตัดพ่อตัดลูกกันไปเลย เราโมโหมากด้วยความน้อยใจด่ากลับไปทั้งน้ำตา เราเลยบอกว่าตัดก็ตัดดิ มีพ่อแบบนี้ไม่มีดีกว่า ด่าว่าอักตัญญูรอดูก่อนว่าถ้าได้ดีมีกินแล้วไม่ให้ พ่อกินค่อยมาด่าว่าอักกตัญญู พ่อบอกว่ากูไม่เอาของหรอก เราเลยพูดว่าบอกเองนะว่าไม่เอา ถ้ามีขึ้นมาไม่ให้อย่ามาว่านะ ซึ่งพ่อเราไม่ทำงานทำการมาเป็นสิบปีตั้งแต่เราเกิดมาพ่อเราทำงานได้ไม่นานล้ะก็ไม่ทำอีกเลย ขก.มากๆๆ นั่งกินนอนกินิยากกินตอนไหนก็กินขอตั้งย่าเราตลอด เราจะหาแบบอย่างที่ดีเสาหลักเราจะอยู่ตรงไหน ถ้าขาดย่าเราไปพ่อเราก็แย่ เพราะพี่น้องไม่มีใครเอาหรอกพ่อเราเป็นแบบนี้ แต่เราไม่เคยคิดจะทิ้งพ่อนะแต่พ่อเป็นแบบนี้ เราควรทำยังไงดี? เรายอมรับว่าบางครั้งเราทนไม่ไหวเราก็เคยด่าพ่อแรงๆก็เคยแต่เราก็นึกเสียใจทุกครั้งที่พูดไปแต่มันทนไม่ไหวจริงๆๆยิ่งเห็นย่าลำบากเพราะพ่อยิ่งทนไม่ไหว ตอนนี้ย่ากำลังสร้างบ้านเพราะปู่จะทำงานไม่ไหวแล้วแก่มากๆแล้ว 70 กว่าๆแล้ว ก็หาเงินทุกทางเพื่อสร้างบ้าน ย่าก็ติดหนี้ แต่พ่อก็คงจะเอาเงินเดือน 6,000 ไม่ให้ไม่ได้จริงๆบ้างทีขัดใจย่าใจไม่แข็งเลย บ้านพ่อก็จะให้โอนเป็นชื่อพ่อทั้งๆที่ไม่ได้ช่วยทำไรเลย เราหนักใจมาก เราเนรคุณมากไหม เราปาบไหม เราจะทำไงดี บ้างทีเราคิดว่าถ้าพ่อตายไปปู่กับย่าครอบครัวจะสบายกว่านี้ เราประหยัดสุดๆเราเรียนรามเพื่อที่จะประหยัดค่าเทอมตั้งใจอ่านหนังสือเอา ขอบคุณที่อ่านจนจบอาจจะพิมพ์ไม่ค่อยเข้าใจ ช่วยแนะนำด้วยนะ เราเครียดมาก เราไม่อยากเนรคุณ ไม่อยากอักตัญญู แต่สิ่งที่เราเคยด่าพ่อรึไรไปมันแก้ไม่ได้แล้ว แต่เราทนไม่ไหวจริงๆๆ ช่วยออกความเห็นด้วยนะ