คบกับแฟนมาประมาณ4ปีครับ ผมเป็นคนเจ้าอารมณ์มาตลอด ปากคอเราะร้าย เรียกได้ว่า คนรอบข้างจะพูดเสมอ ว่าเธอทนอยู่ได้ยังไง
ซึ่งเธอก็อยู่มาได้แบบมีความสุขดี ดีในแบบที่เธอบอกผม เธอเป็นกระโถนของผมเลยก็ว่าได้ ผมพยายามดัดนิสัยตัวเองอยู่ตลอดนะครับ
แต่ก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้างแล้วแต่อารมณ์ ผมเป็นคนคิดมากวางแผนไกลๆเสมอ เธอเป็นคนคิดน้อยคิดแล้วทำเลย หลายๆเรื่องเรามาเติมเต็มกันได้พอดี เธอมีในสิ่งที่ผมไม่มี ผมมีในสิ่งที่เธอไม่มี ผมเป็นคนเจ้าชู้มาก แต่เรากลับไม่เคยมีเรื่องชู้สาวเลยตลอดสี่ปีนี้ เมื่อได้อยู่กับเธอ
ผมรู้สึกพอใจจนไม่อยากจะไปปันใจให้ใคร มีทะเลาะกันมาเสมอ แต่เราก็ไม่เคยคิดจะไปไหน หลายปีเข้า ผมเริ่มอ่อนลง
ยอมเธอมากขึ้น ใส่ใจเธอมากขึ้น ในขณะที่เธอก็ดูเหมือนจะเหนื่อยกับผมมากขึ้น ผมกลัวมาตลอดครับว่าวันนึงผมจะเบื่อเธอ
และจบด้วยการนอกใจ กลัวว่าเธอจะเสียใจกับเรื่องแบบนี้ ช่วงสองเดือนที่ผ่านมาผมยุ่งกับเรื่องงานมาก กำลังวางแผนอนาคตของ
เราทั้งสองอย่างลับ ๆ จนไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ เราไม่ได้เจอกันเลย ทั้งที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก ยุ่งจนเธอต้องบอกผม ว่าเราควรมาพบกันบ้างนะ
จนวันนี้ เราเจอกัน ทานข้าวกัน แปลกที่ผมรู้สึกอยากจับมือเธอตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน และก็จับไม่ปล่อยจนเธอรำคาญบ้าง
อาจเพราะความคิดถึง หรือรู้ล่วงหน้า และแล้วก่อนจะจากกันเธอบอกผมว่ากำลังคุยกับคนอื่นอยู่ คุยมาได้ประมาณ 2 เดือน เป็นสองเดือนที่ผมปล่อยให้มีช่องว่าง เคยไปดูหนังกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเกินเลย ซึ่งเป็นประโยคที่ไม่มีคำตอบครับ เธอบอกผมแต่ไม่มีเสนอทางออกให้ผมเลย ผมถามเธอว่าเลือกใคร เธอไม่ได้เลือกผม แต่ก็ไม่พูดว่าเลือกเขาคนนั้น ผมบอกเธอจะไม่โกรธเลย
ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม ขอเพียงแค่หยุดความสัมพันธ์กับอีกคนหนึ่ง ผมจะยังมีความเชื่อใจอยู่เต็มร้อย (ก็เพราะเธอดีมาตลอดครับ
เพียงแค่ห่างกันไม่กี่เดือน ความเหงามันชนะผมไปแล้ว) ผมจะเปลี่ยนตัวเอง เธอเลือกไม่ได้ และขอไม่เลือกทั้งสองคน
เธอรับปากว่าจะไม่เลือกใครทั้งคู่ ผมบอกเธอว่าถ้าเธอไม่เลือกใครเลย ผมขอจีบเธออีกครั้งได้ไหม แข่งกับมันคนนั้น เธอไม่ตอบอะไร
ผมกลายเป็นฝ่ายแพ้ เพราะผมยังไม่มีโอกาสได้สู้เลย
เหมือนโดนบังคับให้เลิกครับ เพราะเธอบอกผมว่าเธอทนมานานแล้ว มันชาจนเกินจะรับแล้ว
เหมือนมันเป็นกรรม สำหรับคนอย่างผม ไม่เคยเจ็บก็ได้เจ็บวันนี้เลยครับ ให้ผมได้เจ็บเสียบ้าง จุกจนพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไร
ทั้งที่เป็นฝ่ายถูกนอกใจ แต่กลับไม่โกรธ กลับกลายเป็นฝ่ายยอมอ้อนวอน เหมือนที่เธอเป็นมาตลอด
มาโดนเอาคืนในวันที่รักเขามากที่สุด ซึ่งเป็นวันที่เธอตอบไม่ได้ว่ารักผมหรือไม่ เธอขอโทษผม ไม่ได้เป็นการแก้แค้นผม
แค่อยากบอกให้รู้ ไม่อยากปิดบังผม ยังคงห่วงผมเสมอ แต่ก็ไม่กล้าที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ผมพยายามขอคืนดี
อยู่ตลอดครับ ทั้งที่ผมถูกนอกใจ ผมขอแค่ไม่มีคนที่สาม ไม่มีผมในตอนนี้ก็ได้ เธอจะอยากได้เวลาไว้ทบทวนนานเท่าไหร่ก็ได้ผมให้
เธอบอกให้ผมตัดใจ เพราะเธอเป็นคนทำมันพังเอง ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ผมพยายามเสนอเหตผลร้อยแปด
เสียเปรียบแค่ไหนไม่สน แล้วจนเธอเสนอมาว่า ขออยู่แบบโสดเหมือนก่อน สักสามเดือนได้ไหม ให้ได้คุยกับใครบ้าง ให้หัวใจได้ฟื้นตัว
ให้คิดให้ถี่ถ้วน เธอสัญญาว่าจะไม่มีใคร แค่คุยเล่นให้ได้สนุก แล้ววันครบกำหนดเธอจะกลับมา เธอให้สัญญา
ผมเสียเธอไปแล้วใช่ไหมครับ ผมควรรอไหม
ผมสำนึกผิดในวันที่สาย จบในวันนี้ หรือลุ้นว่าจะสุขหรือเศร้าในอนาคตดีครับ
การนอกใจคือการทำร้ายที่เจ็บที่สุด มันคู่ควรกับสิ่งที่ผมทำกับเธอแล้วใช่ไหมครับ
ความรัก 4ปี กับการเผลอใจ 2 เดือน
ซึ่งเธอก็อยู่มาได้แบบมีความสุขดี ดีในแบบที่เธอบอกผม เธอเป็นกระโถนของผมเลยก็ว่าได้ ผมพยายามดัดนิสัยตัวเองอยู่ตลอดนะครับ
แต่ก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้างแล้วแต่อารมณ์ ผมเป็นคนคิดมากวางแผนไกลๆเสมอ เธอเป็นคนคิดน้อยคิดแล้วทำเลย หลายๆเรื่องเรามาเติมเต็มกันได้พอดี เธอมีในสิ่งที่ผมไม่มี ผมมีในสิ่งที่เธอไม่มี ผมเป็นคนเจ้าชู้มาก แต่เรากลับไม่เคยมีเรื่องชู้สาวเลยตลอดสี่ปีนี้ เมื่อได้อยู่กับเธอ
ผมรู้สึกพอใจจนไม่อยากจะไปปันใจให้ใคร มีทะเลาะกันมาเสมอ แต่เราก็ไม่เคยคิดจะไปไหน หลายปีเข้า ผมเริ่มอ่อนลง
ยอมเธอมากขึ้น ใส่ใจเธอมากขึ้น ในขณะที่เธอก็ดูเหมือนจะเหนื่อยกับผมมากขึ้น ผมกลัวมาตลอดครับว่าวันนึงผมจะเบื่อเธอ
และจบด้วยการนอกใจ กลัวว่าเธอจะเสียใจกับเรื่องแบบนี้ ช่วงสองเดือนที่ผ่านมาผมยุ่งกับเรื่องงานมาก กำลังวางแผนอนาคตของ
เราทั้งสองอย่างลับ ๆ จนไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ เราไม่ได้เจอกันเลย ทั้งที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก ยุ่งจนเธอต้องบอกผม ว่าเราควรมาพบกันบ้างนะ
จนวันนี้ เราเจอกัน ทานข้าวกัน แปลกที่ผมรู้สึกอยากจับมือเธอตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน และก็จับไม่ปล่อยจนเธอรำคาญบ้าง
อาจเพราะความคิดถึง หรือรู้ล่วงหน้า และแล้วก่อนจะจากกันเธอบอกผมว่ากำลังคุยกับคนอื่นอยู่ คุยมาได้ประมาณ 2 เดือน เป็นสองเดือนที่ผมปล่อยให้มีช่องว่าง เคยไปดูหนังกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเกินเลย ซึ่งเป็นประโยคที่ไม่มีคำตอบครับ เธอบอกผมแต่ไม่มีเสนอทางออกให้ผมเลย ผมถามเธอว่าเลือกใคร เธอไม่ได้เลือกผม แต่ก็ไม่พูดว่าเลือกเขาคนนั้น ผมบอกเธอจะไม่โกรธเลย
ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม ขอเพียงแค่หยุดความสัมพันธ์กับอีกคนหนึ่ง ผมจะยังมีความเชื่อใจอยู่เต็มร้อย (ก็เพราะเธอดีมาตลอดครับ
เพียงแค่ห่างกันไม่กี่เดือน ความเหงามันชนะผมไปแล้ว) ผมจะเปลี่ยนตัวเอง เธอเลือกไม่ได้ และขอไม่เลือกทั้งสองคน
เธอรับปากว่าจะไม่เลือกใครทั้งคู่ ผมบอกเธอว่าถ้าเธอไม่เลือกใครเลย ผมขอจีบเธออีกครั้งได้ไหม แข่งกับมันคนนั้น เธอไม่ตอบอะไร
ผมกลายเป็นฝ่ายแพ้ เพราะผมยังไม่มีโอกาสได้สู้เลย
เหมือนโดนบังคับให้เลิกครับ เพราะเธอบอกผมว่าเธอทนมานานแล้ว มันชาจนเกินจะรับแล้ว
เหมือนมันเป็นกรรม สำหรับคนอย่างผม ไม่เคยเจ็บก็ได้เจ็บวันนี้เลยครับ ให้ผมได้เจ็บเสียบ้าง จุกจนพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไร
ทั้งที่เป็นฝ่ายถูกนอกใจ แต่กลับไม่โกรธ กลับกลายเป็นฝ่ายยอมอ้อนวอน เหมือนที่เธอเป็นมาตลอด
มาโดนเอาคืนในวันที่รักเขามากที่สุด ซึ่งเป็นวันที่เธอตอบไม่ได้ว่ารักผมหรือไม่ เธอขอโทษผม ไม่ได้เป็นการแก้แค้นผม
แค่อยากบอกให้รู้ ไม่อยากปิดบังผม ยังคงห่วงผมเสมอ แต่ก็ไม่กล้าที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ผมพยายามขอคืนดี
อยู่ตลอดครับ ทั้งที่ผมถูกนอกใจ ผมขอแค่ไม่มีคนที่สาม ไม่มีผมในตอนนี้ก็ได้ เธอจะอยากได้เวลาไว้ทบทวนนานเท่าไหร่ก็ได้ผมให้
เธอบอกให้ผมตัดใจ เพราะเธอเป็นคนทำมันพังเอง ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ผมพยายามเสนอเหตผลร้อยแปด
เสียเปรียบแค่ไหนไม่สน แล้วจนเธอเสนอมาว่า ขออยู่แบบโสดเหมือนก่อน สักสามเดือนได้ไหม ให้ได้คุยกับใครบ้าง ให้หัวใจได้ฟื้นตัว
ให้คิดให้ถี่ถ้วน เธอสัญญาว่าจะไม่มีใคร แค่คุยเล่นให้ได้สนุก แล้ววันครบกำหนดเธอจะกลับมา เธอให้สัญญา
ผมเสียเธอไปแล้วใช่ไหมครับ ผมควรรอไหม
ผมสำนึกผิดในวันที่สาย จบในวันนี้ หรือลุ้นว่าจะสุขหรือเศร้าในอนาคตดีครับ
การนอกใจคือการทำร้ายที่เจ็บที่สุด มันคู่ควรกับสิ่งที่ผมทำกับเธอแล้วใช่ไหมครับ