"กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่ผมเขียนขึ้น เพื่อระบาย ตั้งคำถาม และเป็นอุทธาหรณ์สำหรับน้องๆ ที่กำลังเรียนในระดับมัธยมศึกษา"
ผมเป็นคนหนึ่งที่เลือกเรียนสายวิชาชีพครู ซึ่งแน่นอนว่าทางบ้านสนับสนุนเต็มที่ เนื่องจากคิดว่า มันคือฐานที่มั่นคงในชีวิตการเป็นข้าราชการ เหตุผลแรกที่ผมเลือกเรียนในสายอาชีพนี้ เป็นเพราะผมเเห็นความบกพร่องของระบบการศึกษา และอยากพัฒนาให้มันดีขึ้น เอาเข้าจริงๆ ผมเพิ่งมารู้ตัวอีกที ก็ตอนฝึกประสบการณ์วิชาชีพแล้ว
เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ..........................
เดิมที ผมมีความฝันที่อยากทำงานในวงการวารสารศาสตร์หรือนิเทศศาสตร์ เนื่องด้วยความสามารถพิเศษที่ผมมี ผมชอบคิด ชอบเขียน ชอบดูหนัง ชอบร้องเพลง เคยประกวดร้องเพลงมาก็ชนะบ้างแพ้บ้าง ได้รางวัลใหญ่ๆ น้อยๆ ถือว่ามีประสบการณ์มาในขั้นหนึ่ง ทางแยกของชีวิตผมในครั้งแรก มันคล้ายกับทุกๆคน เป็นช่วงที่นักเรียนทุกคนต้องหาทางเลือกในการเข้าศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัย ผมไม่ได้เลือกตามฝัน เพราะตัวผมและทางบ้านคิดว่า "มันไม่มั่นคง" จึงลองสอบสายวิชาชีพนี้ดู แวบแรกของความคิด คือ "มันก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ กับการทำงานในระบบการศึกษา ใครๆ ก็ว่าระบบการศึกษาบ้านเราแย่ แต่เราอยากทำให้มันดีขึ้น" ในตอนนั้น ผมจึงตั้งใจแน่วแน่กับการเข้าสอบเข้าศึกษาต่อสายงานนี้ และก็สมใจนึกในที่สุด
"5 ปีผ่านไป"
ผมเป็นครูฝึกสอนภาษาไทยในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งการฝึกสอนครั้งนี้กลายเป็นประสบการณ์สำคัญต่อการคิดทบทวนชีวิตของตัวผมเอง
การฝึกสอน มัน "เสมือนการลองเข้ามาเป็นครู" เรียนรู้ระบบ ปรับตัว และอยู่กับ "สังคมที่อาจเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล" ให้ได้
ผมเริ่มรู้สึกไม่มีความสุขกับการเป็นครู ไม่ว่าจะด้วยปัจจัยใดก็ตาม และกลับมานึกทบทวนตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้งว่า "ความสุขในชีวิตนายคืออะไร"
ผมนึกไม่ออกว่า การใช้ชีวิตตราบจนเกษียณของผมจะเป็นไปในทิศทางไหน จะมีความสุขหรือไม่ (คาดว่าเดี๋ยวจะมีคนค่อนแคะว่า สอบบรรจุให้ได้ก่อนเถอะ)
ความฝันของผมมันกลับมาทำให้ผมนึกถึงมันอีกครั้ง ตอนที่ผมเรียนในรายวิชาหนึ่ง ซึ่งต้องผมทำ หนังสั้น ส่งอาจารย์ ผมเขียนบท กำกับเอง และแสดงเองช่วงนั้นทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ แต่ผมกลับรู้สึกมีความสุขกับมันมาก และอยากกลับไปทำอีก เสียงในใจมันเริ่มเรียกร้องดังขึ้นเรื่อยๆ
จนถึงตอนนี้ เลยเกิดความสับสนว่า เราจะเลือกทำในสิ่งที่เรามีความสุข (แต่สายการเรียนเราไม่ได้เอื้ออำนวยให้ทำงานด้านนี้ได้เลย) หรือ ทำในสิ่งที่ต้องทำกันแน่
ปล. 1 ขอความเห็นจากทุกคนด้วยครับ ตอนนี้ผมเป็นทุกข์มาก
ปล. 2 ขอโทษสำหรับความผิดพลาดในการใช้ภาษาของผมด้วยนะครับ พอดีคิดขึ้นแล้วก็เขียนเลย
ปล. 3 หนังส้ันผมได้รับรางวัล เลยเกิดแรงบันดาลใจขึ้นอีกครั้ง
เลือกในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ หรือ ทำตามความฝันดี
ผมเป็นคนหนึ่งที่เลือกเรียนสายวิชาชีพครู ซึ่งแน่นอนว่าทางบ้านสนับสนุนเต็มที่ เนื่องจากคิดว่า มันคือฐานที่มั่นคงในชีวิตการเป็นข้าราชการ เหตุผลแรกที่ผมเลือกเรียนในสายอาชีพนี้ เป็นเพราะผมเเห็นความบกพร่องของระบบการศึกษา และอยากพัฒนาให้มันดีขึ้น เอาเข้าจริงๆ ผมเพิ่งมารู้ตัวอีกที ก็ตอนฝึกประสบการณ์วิชาชีพแล้ว
เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ..........................
เดิมที ผมมีความฝันที่อยากทำงานในวงการวารสารศาสตร์หรือนิเทศศาสตร์ เนื่องด้วยความสามารถพิเศษที่ผมมี ผมชอบคิด ชอบเขียน ชอบดูหนัง ชอบร้องเพลง เคยประกวดร้องเพลงมาก็ชนะบ้างแพ้บ้าง ได้รางวัลใหญ่ๆ น้อยๆ ถือว่ามีประสบการณ์มาในขั้นหนึ่ง ทางแยกของชีวิตผมในครั้งแรก มันคล้ายกับทุกๆคน เป็นช่วงที่นักเรียนทุกคนต้องหาทางเลือกในการเข้าศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัย ผมไม่ได้เลือกตามฝัน เพราะตัวผมและทางบ้านคิดว่า "มันไม่มั่นคง" จึงลองสอบสายวิชาชีพนี้ดู แวบแรกของความคิด คือ "มันก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ กับการทำงานในระบบการศึกษา ใครๆ ก็ว่าระบบการศึกษาบ้านเราแย่ แต่เราอยากทำให้มันดีขึ้น" ในตอนนั้น ผมจึงตั้งใจแน่วแน่กับการเข้าสอบเข้าศึกษาต่อสายงานนี้ และก็สมใจนึกในที่สุด
"5 ปีผ่านไป"
ผมเป็นครูฝึกสอนภาษาไทยในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งการฝึกสอนครั้งนี้กลายเป็นประสบการณ์สำคัญต่อการคิดทบทวนชีวิตของตัวผมเอง
การฝึกสอน มัน "เสมือนการลองเข้ามาเป็นครู" เรียนรู้ระบบ ปรับตัว และอยู่กับ "สังคมที่อาจเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล" ให้ได้
ผมเริ่มรู้สึกไม่มีความสุขกับการเป็นครู ไม่ว่าจะด้วยปัจจัยใดก็ตาม และกลับมานึกทบทวนตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้งว่า "ความสุขในชีวิตนายคืออะไร"
ผมนึกไม่ออกว่า การใช้ชีวิตตราบจนเกษียณของผมจะเป็นไปในทิศทางไหน จะมีความสุขหรือไม่ (คาดว่าเดี๋ยวจะมีคนค่อนแคะว่า สอบบรรจุให้ได้ก่อนเถอะ)
ความฝันของผมมันกลับมาทำให้ผมนึกถึงมันอีกครั้ง ตอนที่ผมเรียนในรายวิชาหนึ่ง ซึ่งต้องผมทำ หนังสั้น ส่งอาจารย์ ผมเขียนบท กำกับเอง และแสดงเองช่วงนั้นทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ แต่ผมกลับรู้สึกมีความสุขกับมันมาก และอยากกลับไปทำอีก เสียงในใจมันเริ่มเรียกร้องดังขึ้นเรื่อยๆ
จนถึงตอนนี้ เลยเกิดความสับสนว่า เราจะเลือกทำในสิ่งที่เรามีความสุข (แต่สายการเรียนเราไม่ได้เอื้ออำนวยให้ทำงานด้านนี้ได้เลย) หรือ ทำในสิ่งที่ต้องทำกันแน่
ปล. 1 ขอความเห็นจากทุกคนด้วยครับ ตอนนี้ผมเป็นทุกข์มาก
ปล. 2 ขอโทษสำหรับความผิดพลาดในการใช้ภาษาของผมด้วยนะครับ พอดีคิดขึ้นแล้วก็เขียนเลย
ปล. 3 หนังส้ันผมได้รับรางวัล เลยเกิดแรงบันดาลใจขึ้นอีกครั้ง