ผมขอเรียกตัวแทนของแฟนเก่าผมว่า บี นะครับ (เทอไม่ได้ชื่อ บี หรอก แต่มี บ.เหมือนกัน)
เรื่องมันมีอยู่ว่า
ผมกับบีเราเลิกกันวันที่ 17มิถุนา 60 ด้วยสาเหตุที่ ผมเปนผู้ชายงี่เง่า ชอบรับปาก แต่บางครั้งผมก็ทำมันไม่ได้(บางครั้งเท่านั้น)
มันแปลกนะครับที่3-4วันแรกของการเลิกกัน ผมไม่คิดเลยว่าบีจะเลิกกับผมจริงๆ ผมทำตัวตามปกติไปเรื่อย
ผมเริ่มผิดสังเกตุตั้งแต่วันที่5ละครับ ปกติที่ผมทะเลาะกับบี บีจะบล๊อกเฟสผมเปนประจำ แล้วอีกไม่นาน ไม่เกิน1คืน บี จะปลดแล้วเข้ามาคุยกับผม แล้วผมจะง้อเทอทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันผิดปกติแล้วครับ ผมพยายามจะติดต่อกับบี เริ่มจากไลน์ เช็คไลน์ก่อนว่าโดนเหมือนกันไหม ยังไม่โดนครับ ผมเริ่มรุกละครับ ผมถามบีไป บีไม่ตอบ ถามจี้ไป ส่งไปรัวๆ เทออ่านครับ และคำบีพิมพ์ออกมาคือ ไม่อยากทนแล้ว อยากเลิก เอาละครับ ใจสั่นละทีนี้ ผมก็อธิบายไปทุกอย่างเลยละครับทีนี้ พันล้านเหตุผลที่ผมผิดในครั้งนี้...... ไม่ได้ผลครับ บีไม่ฟังอะไรแล้ว แล้วจะไม่ใจอ่อนด้วย (บีเปนคนที่เข้มแข็งมากครับ) ผมก็รัวไปอีก แล้วทีนี้ไม่อ่าน....เช็คดูใหม่ ไลน์โดนบล็อคไปแล้วครับ
ผมเริ่มทำอะไรไม่ถุกละครับ ทักไปในไอจี.....คุยได้สักพัก เหมือนเดิมครับ บล๊อก....
คิดว่าปล่อยให้บีอยู่คนเดียวอีกสักพัก เดี่ยวบีก็ยอมมาคุย บีคงกำลังโกรธอยู่ 7 วัน ....พรุ่งนี้วันเกิดผมละครับ....(วันที่1ก.ค.60) บีคงจะปลดบล็อคมาแน่นอน ในใจคิดแบบนั้น .......อะไร นี้มันวันที่2แล้ว ยังไม่มีวี่เววเลย เวลาประมาณ 22.30 ไลน์เด้งครับ ใช่ครับ บี จริงๆ เทอมาอวยพร ในวันที่1เวลา22:30 แล้วบีก็พิมพ์มาว่า สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้มีความสุขมากๆ แล้วขอโทษต่างๆนา ผมถามบีกลับไปคำนึงครับ กลับมาเหมือนเดิมได้ไหม ผมขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างมันออกมาเปนแบบนี้ เทอตอบมาว่า ไม่ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว......
ลูกผู้ชายน้ำตาแตกเลยครับ ทำไรไม่ได้ครับ ร้องเพลงอัดใส่ไลน์ไป.....มีสิทธิ์แค่คิดถึง-ไอน้ำ ความคิด-แสตมป์ เทอฟังครับ แล้วเทอตอบมาว่า หยุดได้แล้ว แล้วก็บล๊อคไปเลยครับ
หลังจากนั้น หาวิธีง้อแฟนครับ....เริ่มจากประมวนความทรงจำทั้งหมดเกือบ2ปี ลงในสมุด ไดอารี่ เขียนไปประมาณ1วันเต็มๆครับ วันรุ่งขึ้น ไปไปรษณีย์เลย ems ทันที เช็คครับทุกชั่วโมง ว่าไปถึงไหนแล้ว ระยะทางบ้านผมกับบีห่างประมาณ35กิโล emsกว่าจะถึง3วันครับ ในความคิดผมคิดว่าบีต้องอ่านแล้วกลับมาคุย ใช่ครับ เทอทักมาด้วยเฟสบุ๊คสำรอง บีบอกว่าอย่าทำเลยมันไม่มีประโยชน์หรอก ยังไงบีไม่มีทางใจอ่อนแล้ว เลิกแล้วก็เลิกให้ขาด ผมขอเทอไป1อย่างครับ ขอคุยด้วยได้ไหมสักทาง..... เทอไม่ตอบครับ แต่เทอยังไม่บล๊อค ผมรอครับ จนถึงวันที่6 ผมยฝเล่นไอจีของผมอยู่บังเอิญไปเจอรูปนึงเข้า เปนรุปผช.คนนึงถ่ายรุปคุ่กับบี ผมอยุ่ไม่ได้เลยครับ ต้องติดต่อบีให้ได้ ว่ามันคืออะไร ผมพยายามเดารหัสเฟสบุ๊คของบีครับ มันไม่ได้ เลยใช้วิธีให้เฟสบุ๊คแจ้งไปยังเบอร์บีว่ามีคนกำลังแฮคเฟสบีอยู่ ในที่สุด บีตอบมาในไลน์ครับ บีบอกเทอยังไม่ได้คบใคร เทอพูดหลายคน แล้วเทอก็แคปหน้าจอมาครับ ใจสะลายอีกครั้งครับ เทอกำลังวีดีโอคอลกับคนๆนึงอยุ่ .....จากที่ผมต้องกินยานอนหลับมาประมาณ1เม็ดต่อคืน คืนนั้น ผมซัดไปเยอะมากครับ มันรับไม่ไหวครับ รุ่งเช้า....ผมรู้สึกตัว ผมอยู่โรงพยาบาลแล้ว หมอล้างท้องไปแล้วด้วย ในใจผมคิดว่าผมทำอะไรลงไป ผมหวังว่าผมจะได้เจอบี เพราะแม่ผมโทรไปบอกกับบี 4คืนครับ ผมไม่เห็นบีเลย (ผมเคยเขียนเรื่องราวสาเหตุที่ผมเข้าโรงพยาบาลไว้ในพันทิปแล้ว แต่ผมต้องลบไป เพราะเพื่อนของบีไปเจอแล้วส่งให้บีอ่าน ตอนนั้นผมใส่ชื่อบี ไปจริงๆครับผมเลยต้องลบเนื้อหานั่นไป)
บีคุยกับแม่ผมครับ แม่ผมก็ขอให้บีกลับมาคุยกับผมบ้าง ในฐานะเพื่อนหรือพี่น้องก็ได้ เวลานั้น ผมรับสภาพนั้นได้บ้างแล้ว ในใจคิดว่ายังไงก็ยังได้คุย ได้ถามทุกข์สุขบ้าง (ผมส่งsmsไปหาบีทุกวันครับ)จนกระทั่งออกจาก รพ.บียังไม่ทักมาครับ จนเมื่อคืน คืนวันที่ 14ก.ค. ผมตัดสินใจ บีบอัดรุปภาพส่งให้บีไปในอีเมล จนกระทั่งเที่ยงวันนี้ครับ บีตอบกลับมาในอีเมล ว่าผมเปนคนทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงเอง ผมแค่ต้องการให้บีคุยกับผมบ้างครับ ผมส่งไปในแชทเฟสสำรองของบี มากกว่า300ข้อความครับ จนตอนนี้ เทอยังไม่อ่านเลยครับ
ผมไปสอบถามเพื่อนของบีครับวันนี้ ว่าบีมีแฟนใหม่หรือยัง เพื่อนบี บอกว่า ยังไม่มีครับ ผมคิดว่าผมยังมีความหวังนะครับ (ให้กำลังใจตัวเองมาตลอดเวลา)
ผมมีคำถามทิ้งท้ายไว้สำหรับเพื่อนๆพันทิปครับ ผมควรจะทำต่อไปยังไงดีครับ บีไม่ใช่คนแรกสำหรับผม แต่บีคือ คนที่ผมทุ่มเททุกอย่างที่ผมมีไปเพื่อเขาครับ ผมยอมรับนะครับว่าผม อ่อนแอ ผมพยายามตัดใจมาเยอะแล้วครับผมอยากได้บีกลับมาครับ
หากมีใครมีข้อสงสัยหรืออยากจะคุยกับผมหรืออยากจะถามเรื่องราวให้ละเอียดกว่านี้ จะหลังไมค์ หรือเฟสบุ๊คผมก็ได้ครับ ผมยินดีรับทุกคำแนะนำและคำติ ของทุกท่านครับ Facebook Phannachate jankeaw
ขอบพระคุณครับ
1เดือนที่เลิกกัน(ขอพื้นที่เล็กระบายหน่อยนะครับ)
เรื่องมันมีอยู่ว่า
ผมกับบีเราเลิกกันวันที่ 17มิถุนา 60 ด้วยสาเหตุที่ ผมเปนผู้ชายงี่เง่า ชอบรับปาก แต่บางครั้งผมก็ทำมันไม่ได้(บางครั้งเท่านั้น)
มันแปลกนะครับที่3-4วันแรกของการเลิกกัน ผมไม่คิดเลยว่าบีจะเลิกกับผมจริงๆ ผมทำตัวตามปกติไปเรื่อย
ผมเริ่มผิดสังเกตุตั้งแต่วันที่5ละครับ ปกติที่ผมทะเลาะกับบี บีจะบล๊อกเฟสผมเปนประจำ แล้วอีกไม่นาน ไม่เกิน1คืน บี จะปลดแล้วเข้ามาคุยกับผม แล้วผมจะง้อเทอทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันผิดปกติแล้วครับ ผมพยายามจะติดต่อกับบี เริ่มจากไลน์ เช็คไลน์ก่อนว่าโดนเหมือนกันไหม ยังไม่โดนครับ ผมเริ่มรุกละครับ ผมถามบีไป บีไม่ตอบ ถามจี้ไป ส่งไปรัวๆ เทออ่านครับ และคำบีพิมพ์ออกมาคือ ไม่อยากทนแล้ว อยากเลิก เอาละครับ ใจสั่นละทีนี้ ผมก็อธิบายไปทุกอย่างเลยละครับทีนี้ พันล้านเหตุผลที่ผมผิดในครั้งนี้...... ไม่ได้ผลครับ บีไม่ฟังอะไรแล้ว แล้วจะไม่ใจอ่อนด้วย (บีเปนคนที่เข้มแข็งมากครับ) ผมก็รัวไปอีก แล้วทีนี้ไม่อ่าน....เช็คดูใหม่ ไลน์โดนบล็อคไปแล้วครับ
ผมเริ่มทำอะไรไม่ถุกละครับ ทักไปในไอจี.....คุยได้สักพัก เหมือนเดิมครับ บล๊อก....
คิดว่าปล่อยให้บีอยู่คนเดียวอีกสักพัก เดี่ยวบีก็ยอมมาคุย บีคงกำลังโกรธอยู่ 7 วัน ....พรุ่งนี้วันเกิดผมละครับ....(วันที่1ก.ค.60) บีคงจะปลดบล็อคมาแน่นอน ในใจคิดแบบนั้น .......อะไร นี้มันวันที่2แล้ว ยังไม่มีวี่เววเลย เวลาประมาณ 22.30 ไลน์เด้งครับ ใช่ครับ บี จริงๆ เทอมาอวยพร ในวันที่1เวลา22:30 แล้วบีก็พิมพ์มาว่า สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้มีความสุขมากๆ แล้วขอโทษต่างๆนา ผมถามบีกลับไปคำนึงครับ กลับมาเหมือนเดิมได้ไหม ผมขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างมันออกมาเปนแบบนี้ เทอตอบมาว่า ไม่ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว......
ลูกผู้ชายน้ำตาแตกเลยครับ ทำไรไม่ได้ครับ ร้องเพลงอัดใส่ไลน์ไป.....มีสิทธิ์แค่คิดถึง-ไอน้ำ ความคิด-แสตมป์ เทอฟังครับ แล้วเทอตอบมาว่า หยุดได้แล้ว แล้วก็บล๊อคไปเลยครับ
หลังจากนั้น หาวิธีง้อแฟนครับ....เริ่มจากประมวนความทรงจำทั้งหมดเกือบ2ปี ลงในสมุด ไดอารี่ เขียนไปประมาณ1วันเต็มๆครับ วันรุ่งขึ้น ไปไปรษณีย์เลย ems ทันที เช็คครับทุกชั่วโมง ว่าไปถึงไหนแล้ว ระยะทางบ้านผมกับบีห่างประมาณ35กิโล emsกว่าจะถึง3วันครับ ในความคิดผมคิดว่าบีต้องอ่านแล้วกลับมาคุย ใช่ครับ เทอทักมาด้วยเฟสบุ๊คสำรอง บีบอกว่าอย่าทำเลยมันไม่มีประโยชน์หรอก ยังไงบีไม่มีทางใจอ่อนแล้ว เลิกแล้วก็เลิกให้ขาด ผมขอเทอไป1อย่างครับ ขอคุยด้วยได้ไหมสักทาง..... เทอไม่ตอบครับ แต่เทอยังไม่บล๊อค ผมรอครับ จนถึงวันที่6 ผมยฝเล่นไอจีของผมอยู่บังเอิญไปเจอรูปนึงเข้า เปนรุปผช.คนนึงถ่ายรุปคุ่กับบี ผมอยุ่ไม่ได้เลยครับ ต้องติดต่อบีให้ได้ ว่ามันคืออะไร ผมพยายามเดารหัสเฟสบุ๊คของบีครับ มันไม่ได้ เลยใช้วิธีให้เฟสบุ๊คแจ้งไปยังเบอร์บีว่ามีคนกำลังแฮคเฟสบีอยู่ ในที่สุด บีตอบมาในไลน์ครับ บีบอกเทอยังไม่ได้คบใคร เทอพูดหลายคน แล้วเทอก็แคปหน้าจอมาครับ ใจสะลายอีกครั้งครับ เทอกำลังวีดีโอคอลกับคนๆนึงอยุ่ .....จากที่ผมต้องกินยานอนหลับมาประมาณ1เม็ดต่อคืน คืนนั้น ผมซัดไปเยอะมากครับ มันรับไม่ไหวครับ รุ่งเช้า....ผมรู้สึกตัว ผมอยู่โรงพยาบาลแล้ว หมอล้างท้องไปแล้วด้วย ในใจผมคิดว่าผมทำอะไรลงไป ผมหวังว่าผมจะได้เจอบี เพราะแม่ผมโทรไปบอกกับบี 4คืนครับ ผมไม่เห็นบีเลย (ผมเคยเขียนเรื่องราวสาเหตุที่ผมเข้าโรงพยาบาลไว้ในพันทิปแล้ว แต่ผมต้องลบไป เพราะเพื่อนของบีไปเจอแล้วส่งให้บีอ่าน ตอนนั้นผมใส่ชื่อบี ไปจริงๆครับผมเลยต้องลบเนื้อหานั่นไป)
บีคุยกับแม่ผมครับ แม่ผมก็ขอให้บีกลับมาคุยกับผมบ้าง ในฐานะเพื่อนหรือพี่น้องก็ได้ เวลานั้น ผมรับสภาพนั้นได้บ้างแล้ว ในใจคิดว่ายังไงก็ยังได้คุย ได้ถามทุกข์สุขบ้าง (ผมส่งsmsไปหาบีทุกวันครับ)จนกระทั่งออกจาก รพ.บียังไม่ทักมาครับ จนเมื่อคืน คืนวันที่ 14ก.ค. ผมตัดสินใจ บีบอัดรุปภาพส่งให้บีไปในอีเมล จนกระทั่งเที่ยงวันนี้ครับ บีตอบกลับมาในอีเมล ว่าผมเปนคนทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงเอง ผมแค่ต้องการให้บีคุยกับผมบ้างครับ ผมส่งไปในแชทเฟสสำรองของบี มากกว่า300ข้อความครับ จนตอนนี้ เทอยังไม่อ่านเลยครับ
ผมไปสอบถามเพื่อนของบีครับวันนี้ ว่าบีมีแฟนใหม่หรือยัง เพื่อนบี บอกว่า ยังไม่มีครับ ผมคิดว่าผมยังมีความหวังนะครับ (ให้กำลังใจตัวเองมาตลอดเวลา)
ผมมีคำถามทิ้งท้ายไว้สำหรับเพื่อนๆพันทิปครับ ผมควรจะทำต่อไปยังไงดีครับ บีไม่ใช่คนแรกสำหรับผม แต่บีคือ คนที่ผมทุ่มเททุกอย่างที่ผมมีไปเพื่อเขาครับ ผมยอมรับนะครับว่าผม อ่อนแอ ผมพยายามตัดใจมาเยอะแล้วครับผมอยากได้บีกลับมาครับ
หากมีใครมีข้อสงสัยหรืออยากจะคุยกับผมหรืออยากจะถามเรื่องราวให้ละเอียดกว่านี้ จะหลังไมค์ หรือเฟสบุ๊คผมก็ได้ครับ ผมยินดีรับทุกคำแนะนำและคำติ ของทุกท่านครับ Facebook Phannachate jankeaw
ขอบพระคุณครับ