จากข่าวเภสัชกรฆ่าครอบครัวของแฟน แล้วหลบหนีสิบกว่าปี ซึ่งลูกของคนตายได้บอกว่าทวงถามตร.มาโดยตลอด แต่ไม่มีอะไรคืบหน้า ตร.บอกว่างานเยอะ ไม่ได้มีคดีของคุณคนเดียว ต้องให้เวลาตร.หน่อย จนคดีใกล้หมดอายุความ ครอบครัวเลยมาร้องเรียน จนเป็นข่าวโด่งดัง กลับกลายเป็นว่าสามารถจับได้ในเวลาไม่กี่วัน
ล่าสุดเห็นข่าวลุงเลี้ยงนกพิราบ เป็นแบบนี้มาเป็นสิบๆปี เพื่อนบ้าน คนในละแวกนั้นเดือดร้อนมานาน ร้องเรียนที่ไหนๆก็ไม่สามารถทำให้ลุงเลิกทำพฤติกรรมแบบนี้ได้ พอเป็นข่าวดัง เขตสามารถทำให้ลุงยอมให้เอารถเอาคนเข้าไปเก็บกวาดทำความสะอาดได้
เราก็ดีใจนะคะ ที่เรื่องมันก็จบได้เสียที สงสารคนที่ต้องเจอกับปัญหา แต่เรารู้สึกว่าทำไมหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ไม่ดำเนินการแก้ปัญหาให้ได้โดยที่ไม่ต้องรอให้เป็นข่าว มันกำลังปลูกฝังชุดความคิดให้คนในสังคมทีละน้อยๆแล้วว่า "ต้องให้ดัง งานถึงจะเดิน" แจ้งตร. แจ้งหน่วยงานที่เกี่ยวข้องอย่างเดียว บางครั้งก็ไม่พอ ต้องแจ้งนักข่าว ต้องแจ้งพันทิปด้วย แต่เรื่องมันต้องหนักหนาพอจะให้ฮือฮาเป็นกระแสสังคมให้คนพูดถึง เรื่องขี้หมูขี้หมาอย่างเพื่อนบ้านกินเหล้าร้องเพลงเสียงดัง ทิ้งขยะหน้าบ้านคนอื่น ปล่อยหมาไปขี้นอกบ้าน ปล่อยแมวไปเข้าบ้านคนอื่น มันถึงไม่จบไม่สิ้น อย่างมากก็มีเจ้าหน้าที่มาเตือน เตือนแล้วยังไม่ปรับปรุงตัวแล้วจะยังไงต่อ ไปๆมาๆปัญหายังอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือเพื่อนบ้านผิดใจกัน เริ่มไม่แปลกใจที่ทำไมถึงมีข่าวเพื่อนบ้านฆ่ากันตายเพราะผิดใจด้วยเรื่องเล็กน้อย มันเล็กน้อยแต่สะสมนานปีก็เป็นความเครียดที่ไม่มีใครสนใจเพราะไม่มีใครเดือดร้อนด้วย อย่างมากก็ให้กำลังกัน แนะแนวทางร้องทุกข์นั่นนี่ แต่จะได้รับการช่วยเหลือแก้ไขหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องดังๆถูกลัดคิวให้จัดการก่อน เรื่องพวกนี้ก็ตามลำดับขั้นตอนไปเรื่อยๆ
สุดท้าย ไม่ได้ว่าทุกคน ทุกหน่วยงานนะคะ ระบบราชการก็คงไม่ต่างจากการทำงานเอกชนที่ไหนๆ ตรงที่คนๆเดียวไม่สามารถทำงานทุกอย่างได้ทั้งระบบ ถ้าเพื่อนร่วมงานไม่ช่วย ถ้าหัวหน้าไม่สั่ง อาจมีเจ้าหน้าที่ที่ตั้งใจจะช่วยเราอย่างเต็มที่ แต่เขาไม่ได้อยู่ในส่วนที่จะสั่งการหรือทำงานได้โดยไม่มีคำสั่ง
ทำไมปัญหาที่ดังในโลกอินเตอร์เน็ต ถึงได้รับการแก้ปัญหาอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้ตอนไม่ดัง ทำไมเหมือนมันมืดแปดด้านไปหมด
ล่าสุดเห็นข่าวลุงเลี้ยงนกพิราบ เป็นแบบนี้มาเป็นสิบๆปี เพื่อนบ้าน คนในละแวกนั้นเดือดร้อนมานาน ร้องเรียนที่ไหนๆก็ไม่สามารถทำให้ลุงเลิกทำพฤติกรรมแบบนี้ได้ พอเป็นข่าวดัง เขตสามารถทำให้ลุงยอมให้เอารถเอาคนเข้าไปเก็บกวาดทำความสะอาดได้
เราก็ดีใจนะคะ ที่เรื่องมันก็จบได้เสียที สงสารคนที่ต้องเจอกับปัญหา แต่เรารู้สึกว่าทำไมหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ไม่ดำเนินการแก้ปัญหาให้ได้โดยที่ไม่ต้องรอให้เป็นข่าว มันกำลังปลูกฝังชุดความคิดให้คนในสังคมทีละน้อยๆแล้วว่า "ต้องให้ดัง งานถึงจะเดิน" แจ้งตร. แจ้งหน่วยงานที่เกี่ยวข้องอย่างเดียว บางครั้งก็ไม่พอ ต้องแจ้งนักข่าว ต้องแจ้งพันทิปด้วย แต่เรื่องมันต้องหนักหนาพอจะให้ฮือฮาเป็นกระแสสังคมให้คนพูดถึง เรื่องขี้หมูขี้หมาอย่างเพื่อนบ้านกินเหล้าร้องเพลงเสียงดัง ทิ้งขยะหน้าบ้านคนอื่น ปล่อยหมาไปขี้นอกบ้าน ปล่อยแมวไปเข้าบ้านคนอื่น มันถึงไม่จบไม่สิ้น อย่างมากก็มีเจ้าหน้าที่มาเตือน เตือนแล้วยังไม่ปรับปรุงตัวแล้วจะยังไงต่อ ไปๆมาๆปัญหายังอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือเพื่อนบ้านผิดใจกัน เริ่มไม่แปลกใจที่ทำไมถึงมีข่าวเพื่อนบ้านฆ่ากันตายเพราะผิดใจด้วยเรื่องเล็กน้อย มันเล็กน้อยแต่สะสมนานปีก็เป็นความเครียดที่ไม่มีใครสนใจเพราะไม่มีใครเดือดร้อนด้วย อย่างมากก็ให้กำลังกัน แนะแนวทางร้องทุกข์นั่นนี่ แต่จะได้รับการช่วยเหลือแก้ไขหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องดังๆถูกลัดคิวให้จัดการก่อน เรื่องพวกนี้ก็ตามลำดับขั้นตอนไปเรื่อยๆ
สุดท้าย ไม่ได้ว่าทุกคน ทุกหน่วยงานนะคะ ระบบราชการก็คงไม่ต่างจากการทำงานเอกชนที่ไหนๆ ตรงที่คนๆเดียวไม่สามารถทำงานทุกอย่างได้ทั้งระบบ ถ้าเพื่อนร่วมงานไม่ช่วย ถ้าหัวหน้าไม่สั่ง อาจมีเจ้าหน้าที่ที่ตั้งใจจะช่วยเราอย่างเต็มที่ แต่เขาไม่ได้อยู่ในส่วนที่จะสั่งการหรือทำงานได้โดยไม่มีคำสั่ง