สวัสดีทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านกระทู้ที่ค่อนข้างไม่มีสาระ แต่จะมาขอสาระจากทุกคนแทนนะคะ
เอาหล่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลย ขอคำปรึกษา+ระบายหน่อยค่ะ
เริ่ม..
ในกลุ่มจะมีสมาชิกด้วยกันทั้งหมด 4 คน เราจะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดและพูดไม่เก่ง ค่อนข้างเก็บตัวหน่อยๆ เพราะมันมีเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับเราในอดีตเกี่ยวกับเรื่องเพื่อน จึงทำให้เราไม่ได้ทุ่มเทเรื่องเพื่อนมากนัก (เช่น ไปกินข้าวคนเดียวได้ ไม่ได้เล่าทุกเรื่องในชีวิตเพื่อนให้ฟัง )
ทีนี้เราอยู่กับเพื่อนในกลุ่มมาจะเข้าปีที่สามแล้ว ตลอดสองปีที่ผ่าน ไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง อาจจะมีบ้างที่ไม่พอใจกัน แต่ทุกคนก็เงียบกันมาตลอด แต่เรารู้สึกได้มาสักพักแล้วว่าโดนมองข้าม เช่น เหตุการณ์วันนี้เลย อาจารย์ให้แบ่งกลุ่มทำงานคู่ แต่ก็มีสาม-สี่กลุ่มที่ต้องทำ สามคน แล้วทีนี้เพื่อนเค้าก็จะแยกไปทำกันสามคน แล้วให้เราไปอยู่กับคนอื่น ซึ่งตอนเราได้ยินก็มีเงิบๆหน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่สุดท้ายก็แบ่งกัน 2 2 เพราะว่า กลุ่มสามคน มีเพื่อนคนอื่นจองแล้ว
และมันก็ยังมีหลายๆเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกได้เลยว่า เราเหมือนไร้ตัวตน เช่น
เค้าสนิทกันแค่สามคน ไปเที่ยวก็ไปกันสามคนบ่อยๆ นัดกันไปกินข้าวกันแค่สามคน คุยกันแค่สามคน ส่วนเราก็นั่งมองเงียบๆ อาจเพราะที่เราคุยไม่เก่ง แต่ไม่ได้แปลว่าเราไม่อยากคุยด้วย
และอีกหลายๆอย่างมากมาย ที่ทำให้เราคิดแบบนี้ ทำให้เราน้อยใจ และรู้สึกอะไรแบบนี้
หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันเป็นปัญหาเล็กๆ
แต่สำหรับเรามันสะสมมาเรื่อยๆ เรียนก็หนัก งานก็เยอะ แถมมีเรื่องนี้มากวนใจอีก เราอึดอัด
ทำไมถึงไม่ย้ายกลุ่ม ?
เพราะเราไม่กล้า กลัวว่าย้ายแล้วมันจะมีอะไรแบบนี้อีก T T
และเราก็
ไม่สามารถอยู่คนเดียว ทำงานกลุ่มคนเดียว เดินคนเดียว ทุกครั้ง ตลอดเวลา ไม่สุงสิง คบค้าสมาคมกับใคร ในมหาวิทยาลัยใหญ่ ได้
เอาเป็นว่า เรามาขอพื้นที่ระบาย และขอความคิดเห็นจากทุกๆคน
เพราะในโลกความจริง เราไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับใครได้ แม้แต่ครอบครัวตัวเอง เค้าจะเป็นห่วงเอา
พูดกับเพื่อนคนอื่น เค้าอาจจะเข้าใจเราหรือเพื่อนอีกสามคนผิดไป
อยากคุยกับจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยามากแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
เลยเป็นที่มาของกระทู้นี้ อิๆ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนถึงบรรทัดนี้
ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลากับกระทู้สาระน้อยนิดของเรา
ขอให้ทุกคนมีวันที่ดี
ขอคำปรึกษาเรื่องเพื่อน
เอาหล่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลย ขอคำปรึกษา+ระบายหน่อยค่ะ
เริ่ม..
ในกลุ่มจะมีสมาชิกด้วยกันทั้งหมด 4 คน เราจะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดและพูดไม่เก่ง ค่อนข้างเก็บตัวหน่อยๆ เพราะมันมีเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับเราในอดีตเกี่ยวกับเรื่องเพื่อน จึงทำให้เราไม่ได้ทุ่มเทเรื่องเพื่อนมากนัก (เช่น ไปกินข้าวคนเดียวได้ ไม่ได้เล่าทุกเรื่องในชีวิตเพื่อนให้ฟัง )
ทีนี้เราอยู่กับเพื่อนในกลุ่มมาจะเข้าปีที่สามแล้ว ตลอดสองปีที่ผ่าน ไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง อาจจะมีบ้างที่ไม่พอใจกัน แต่ทุกคนก็เงียบกันมาตลอด แต่เรารู้สึกได้มาสักพักแล้วว่าโดนมองข้าม เช่น เหตุการณ์วันนี้เลย อาจารย์ให้แบ่งกลุ่มทำงานคู่ แต่ก็มีสาม-สี่กลุ่มที่ต้องทำ สามคน แล้วทีนี้เพื่อนเค้าก็จะแยกไปทำกันสามคน แล้วให้เราไปอยู่กับคนอื่น ซึ่งตอนเราได้ยินก็มีเงิบๆหน่อยๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่สุดท้ายก็แบ่งกัน 2 2 เพราะว่า กลุ่มสามคน มีเพื่อนคนอื่นจองแล้ว
และมันก็ยังมีหลายๆเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกได้เลยว่า เราเหมือนไร้ตัวตน เช่น
เค้าสนิทกันแค่สามคน ไปเที่ยวก็ไปกันสามคนบ่อยๆ นัดกันไปกินข้าวกันแค่สามคน คุยกันแค่สามคน ส่วนเราก็นั่งมองเงียบๆ อาจเพราะที่เราคุยไม่เก่ง แต่ไม่ได้แปลว่าเราไม่อยากคุยด้วย
และอีกหลายๆอย่างมากมาย ที่ทำให้เราคิดแบบนี้ ทำให้เราน้อยใจ และรู้สึกอะไรแบบนี้
หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันเป็นปัญหาเล็กๆ
แต่สำหรับเรามันสะสมมาเรื่อยๆ เรียนก็หนัก งานก็เยอะ แถมมีเรื่องนี้มากวนใจอีก เราอึดอัด
ทำไมถึงไม่ย้ายกลุ่ม ?
เพราะเราไม่กล้า กลัวว่าย้ายแล้วมันจะมีอะไรแบบนี้อีก T T
และเราก็ไม่สามารถอยู่คนเดียว ทำงานกลุ่มคนเดียว เดินคนเดียว ทุกครั้ง ตลอดเวลา ไม่สุงสิง คบค้าสมาคมกับใคร ในมหาวิทยาลัยใหญ่ ได้
เอาเป็นว่า เรามาขอพื้นที่ระบาย และขอความคิดเห็นจากทุกๆคน
เพราะในโลกความจริง เราไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับใครได้ แม้แต่ครอบครัวตัวเอง เค้าจะเป็นห่วงเอา
พูดกับเพื่อนคนอื่น เค้าอาจจะเข้าใจเราหรือเพื่อนอีกสามคนผิดไป
อยากคุยกับจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยามากแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
เลยเป็นที่มาของกระทู้นี้ อิๆ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนถึงบรรทัดนี้
ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลากับกระทู้สาระน้อยนิดของเรา
ขอให้ทุกคนมีวันที่ดี