แบบนี้คือ คิดถึงแต่ตัวเอง หรือว่า แคร์คนอื่นเกินไป

สวัสดีค่ะ มีเรื่องอยากสอบถาม
ขอเล่าก่อนนะคะว่า เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เคยคิดฆ่าตัวตายมาก่อน แต่ตอนนี้อยู่ระหว่างการรักษาจาก ร.พ.
พอดีช่วงนี้มีเรื่องให้เครียดและซึมเศร้าอีกครั้ง แต่หาทางออกไม่เจอ เลยอยากสอบถามหน่อยนะ
- ขอความเห็นจริง ๆ นะ เพราะเราอยากรักษาตัวเอง ตรง ๆ ได้ เราจะพยายามรับฟังเท่าที่เราทำได้ค่ะ
- อยากพิจารณาตัวเอง เลยอยากได้ความเห็นหลาย ๆ แบบ

เริ่มนะคะ

สาเหตุที่เราเกิดโรคซึมเศร้า เพราะปัญหาของคนรอบตัวค่ะ จขกท. เป็นคนที่พ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ จึงเป็นคนขี้เหงามาก พอมีเพื่อน จะมีเพื่อนกลุ่มเล็ก ๆ คือไม่สนิทกับทุกคน และเคยโดนเพื่อนที่ ร.ร. แกล้งบ่อยๆ เช่น ปล่อยข่าวลือว่าเราเป็นโรคติดต่อน่ารังเกียจ ทำให้ตอนนั้นเพื่อนร่วมชั้นไม่กล้าเข้าใกล้เกือบทั้งชั้น ยกเว้นเพื่อนสนิท (เป็นอยู่ 1-2 ปี จนกว่าเพื่อน ๆ จะเริ่มคุยกันอีกครั้ง) เพราะฉะนั้นเราเลยสนใจความรู้สึกคนอื่นเป็นพิเศษว่า เขารู้สึกอย่างไร เพื่อไม่ให้เสียเพื่อนไป

นิสัยนี้ติดไปจนทำงานค่ะ

พอมาทำงาน เนื่องจากเป็นแผนกเล็ก ๆ เราเลยให้ความสำคัญกับทุกคนและจริงจังกับงาน ทำงานเต็มที่ตามที่สั่งและให้เร็วที่สุด (จนคนแผนกอื่นมองว่า เราพยายามเอาหน้าเจ้านาย) เมื่อมีรุ่นน้องจบใหม่เข้ามา เราจะให้การช่วยเหลือ เช่น สอนงานน้อง ให้คำแนะนำน้องว่า งานนี้ต้องทำอย่างไร มีขั้นตอนมาตรฐานของที่ทำงานอย่างไรบ้าง เป็นต้น

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีค่ะ แต่เมื่อน้อง ๆ ทำงานไปสักพัก หลัง ๆ จะเริ่มไม่เกรงใจเรา คือ น้อง ๆ เริ่มมองว่า เราช่วยน้องแก้ปัญหาและทำงานร่วมกัน เราจึงรู้ตัวว่า เราสอนน้องผิด ทำให้น้องไม่รู้จักช่วยตัวเอง พี่หัวหน้าเห็นเลยแนะนำให้เรา บอกวิธีการทำและการหาทางแก้ไขปัญหา แทนการช่วยทำแทน ซึ่งเราใช้วิธีนั้น กลายเป็นว่า น้อง ๆ มองว่า เราไม่ค่อยช่วยเหลือน้องเขา (เขาถามเชิงบ่นเราว่า แค่ช่วยหาข้อมูลนิดเดียวเอง แค่นี้ก็ช่วยไม่ได้หรือไง)
--> ความคิดเราคือ เราแค่อยากให้น้องทำเองได้บ้าง เมื่อเราไม่ว่างช่วยเหลือ แต่กลายเป็นว่า เขามองว่าเราเห็นแก่ตัวแทน เราจึงรู้สึกแย่ว่า เราทำตัวไม่เหมาะกับการเป็นรุ่นพี่หรืออย่างไร จึงเครียดและคิดมาก (มันเป็นอาการคนเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ที่จะวิตกกว่าคนปกติ แล้วคิดไปเองมากกว่าปกติ)

สรุปคือ เราคิดถึงแต่ตัวเองจนไม่ช่วยน้อง ๆ เหมือนเดิม หรือว่า เราแคร์น้องเขาเกินไปจนเหมือนสปอยน้องคะ