ยิ้มที่เศร้าที่สุด  คือการพยายามฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้น้ำตาไหล  
          หลายครั้งที่เราเลือกจะใช้ความเงียบ และรอยยิ้ม เสียงหัวเราะเฮฮาเพื่อปิดบังความรู้สึกข้างในว่าเสียใจมากแค่ไหน เจ็บปวดทรมานมากเท่าไหร่  พยายามทำตัวเฮฮาปกติ เพื่อปิดบังความเจ็บช้ำข้างในใจ  ไม่ให้ใครรู้ว่าเราไม่สบายใจ  เราเสียใจกับเรื่องที่เจอมา  จนคนอื่นมองดูว่าแข็งแกร่ง  เข้มแข็ง รับมือกับความเจ็บได้ตลอด  ถูกมองข้ามความรู้สึกและโดนทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนความรู้สึกพังไปหมดไม่มีชิ้นดีเลยด้วยซ้ำ
         แต่เปล่าเลย รู้ไหมคนที่เงียบที่สุด  อาจเป็นคนที่เจ็บที่สุดก็ได้ เขาอาจเลือกที่จะไม่พูดมันออกไปมากกว่า ภายใต้รอยยิ้มอาจมีน้ำตา  มีบาดแผลนานาอยู่ในนั้น   มันไม่ง่ายเลยนะที่จะต้องเก็บความรู้สึกทุกอย่างไว้คนเดียว  มันเจ็บปวดทรมาน เกินกว่าจะรับไหวด้วยซ้ำ บางทีใจมันอ่อนล้าจนเกินจะพยุงร่างกายเดินผ่านความเจ็บปวดนั้น แต่ก็ต้องฝืนยิ้มเพื่อให้เขาได้เห็นว่าเราเข้มแข็ง  พยายามทำตัวเองให้ปกติที่สุด  ยิ้ม หัวเราะ ร่าเริงสดใส  แม้ข้างในใจมันจะช้ำจนเลือดคลั้งแล้วก็ตาม  
        อยากกลับไปเป็นเด็กนะ   รู้สึกยังไงก็แสดงออกไปอย่างนั้น  ไม่ต้องมานั่งเก็บนั่งคิด  ไม่ไหวก็ร้องไห้ดังๆออกไป ไม่ต้องแคร์ใครทั้งนั้น  เฮ้อออออตรูก็เศร้าาาาา  แต่ตรูแค่ไม่เล่าแค่นั้น  คนนะมีความรู้สึก แต่การแสดงออกมันต่างกัน  ไม่ได้เข็มแข็งอะไรขนาดนั้น  การผ่านอะไรหนักๆคนเดียวมันไม่ง่ายเลยจริงๆ
การจะเลิกรู้สึกเสียใจกับอะไรที่ทำร้ายเราต้องใช้เวลานานแค่ไหน  ต้องซ่อมใจอีกเท่าไหร่กัน