เรา ผิดหวังในตัวแม่เรามากๆเลยค่ะ
ต้องย้อนว่าตอนเด็กๆ จนถึงประถม เราอยู่กับพ่อแม่
พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก เราจึงใช้ชีวิตกับพี่เลี้ยงเป็นส่วนใหญ่ ช่วงหลัง แม่เลิกจ้างพี่เลี้ยง เราทำงานช่วยแม่เองทุกอย่าง ดีที่มีน้าๆ อยู่ด้วย เราก็มีน้าคนเล็ก คอยช่วยทำนั่นนี่บ้าง แต่เวลาที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน แม่ก็มาด่าเรา ดุเรา มีครั้งนึง เราร้องไห้ พ่อลากเราขึ้นบันได จนแขนเราหลุดและขังเราไว้ในห้อง จนน้ามาช่วยพาไปหาหมอ แต่โชคดี ที่เราผลการเรียนค่อนข้างดี มีบางที ที่เราได้เป็นตัวแทนไปแข่งขันวิชาการต่างๆ และได้รางวัล พ่อเราซึ่งเป็นคุณครู กลับมาก็จะอารมณ์ดี คุยกับเราดี แม่เราก็อารมณ์ดี แต่วันไหนพ่อเมา ก็เอาอีกละ เรียกเราไปท่องสูตรคูณ เรียกเราไปทำโจทย์ ทำผิดก็ตบหัว มันจึงทำให้เราคิดว่า การที่ผลการเรียนดี คือสิ่งที่ทำให้พ่อแม่อารมณ์ดี เราจึงตั้งใจเรียนมาก เพื่อให้พ่อกับแม่อารมณ์ดี
พอจะขึ้นชั้นมัธยม คุณน้าและสามีน้า (น้าเป็นแม่บ้านสามีน้าเป็นนักการเมือง) แนะนำให้เราไปเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด โดยน้าจะใช้เส้นสายฝากเข้าให้ ถ้าสอบไม่ได้ แต่โชคดี เราสอบได้ด้วยตัวเอง เลยไม่เสียเงินเสียทอง (บ้านเราอยู่ตัวอำเภอแต่น้าอยู่อำเภอเมือง)
พอเราอาศัยอยู่กับครอบครัวคุณน้า น้าดูแลเรามาอย่างดีมากๆ ไปรับไปส่ง และให้ค่าใช้จ่าย เป็นจำนวนที่ถือว่ามากพอที่จะทำให้เราซื้อของที่อยากได้ ได้ตามใจ ให้เรียนพิเศษทุกอย่างที่อยากเรียน เราบอกว่า ต้องเรียนปิงปอง เรียนแบตมินตัน น้าเขย ก็ซื้อไม้อย่างดีให้เรา เราขอให้พาไปร้านเครื่องเขียน เพื่อซื้อของใช้ น้าก็จะเลือกของที่แพงที่สุดให้เราเสมอ เราอยากได้รถมอเตอร์ไซต์ น้าก็พาไปซื้อทันที วันนั้น หลังจากที่เราอยากได้รถคันใหม่ แล้วน้าซื้อให้ เราถามน้าเขยว่า ทำยังงัย ถึงจะตอบแทนบุญคุณน้าได้ น้าบอกเราว่า ให้ตั้งใจเรียน และช่วยดูแลน้องๆให้ดี ในวันที่น้าไม่อยู่แล้ว (น้าเขยอายุเยอะกว่าแม่เราอีกค่ะ แต่ก็ไม่แก่มาก ลูกของน้าห่างจากเรา 10 ปี)
เรากลับบ้านแม่ แค่เสาร์ อาทิตย์ ในบางอาทิตย์ เพราะส่วนใหญ่จะเรียนพิเศษ และช่วงนั้นเราติดน้อง(ลูกน้า)มาก และน้องก็ติดเรา ทำให้ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน (บ้านเราอยู่ห่างจากตัวจังหวัด 80 กม.) พอเรากลับบ้าน กลับไป จะเห็นแม่จับกลุ่มเล่นไพ่ บางทีแม่ก็ไม่อยู่บ้าน ไปเล่นไพ่บ้านเพื่อน เรานั่งรถกลับ เราเล่าให้น้าฟัง น้าก็บอกว่า แม่คงเครียดมากนะลูก อย่าไปคิดมาก เราก็เข้าใจ
พ่อเรามีเมียน้อย เป็นเด็กวัยรุ่น ในหมู่บ้านที่พ่อเป็นครูอยู่ค่ะ ก่อนหน้านี้ มีคนนึง เป็นครูโรงเรียนเดียวกัน แต่เจอแม่อาละวาด ครูผู้หญิงคนนั้น ก็เงียบหายไป แต่คนใหม่ ยังเด็กมาก อายุมากกว่าเรา 2ปี เรารู้จัก และเคยสนิทสนมกันดี เพราะเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน
ผิดหวังกับสถาบันครอบครัว พูดกับใคร ก็โดนตอบกลับมาว่า มันบาปนะ! งั้นคนเป็นพ่อเป็นแม่จะทำอะไรก็ได้เหรอ?
ต้องย้อนว่าตอนเด็กๆ จนถึงประถม เราอยู่กับพ่อแม่
พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก เราจึงใช้ชีวิตกับพี่เลี้ยงเป็นส่วนใหญ่ ช่วงหลัง แม่เลิกจ้างพี่เลี้ยง เราทำงานช่วยแม่เองทุกอย่าง ดีที่มีน้าๆ อยู่ด้วย เราก็มีน้าคนเล็ก คอยช่วยทำนั่นนี่บ้าง แต่เวลาที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน แม่ก็มาด่าเรา ดุเรา มีครั้งนึง เราร้องไห้ พ่อลากเราขึ้นบันได จนแขนเราหลุดและขังเราไว้ในห้อง จนน้ามาช่วยพาไปหาหมอ แต่โชคดี ที่เราผลการเรียนค่อนข้างดี มีบางที ที่เราได้เป็นตัวแทนไปแข่งขันวิชาการต่างๆ และได้รางวัล พ่อเราซึ่งเป็นคุณครู กลับมาก็จะอารมณ์ดี คุยกับเราดี แม่เราก็อารมณ์ดี แต่วันไหนพ่อเมา ก็เอาอีกละ เรียกเราไปท่องสูตรคูณ เรียกเราไปทำโจทย์ ทำผิดก็ตบหัว มันจึงทำให้เราคิดว่า การที่ผลการเรียนดี คือสิ่งที่ทำให้พ่อแม่อารมณ์ดี เราจึงตั้งใจเรียนมาก เพื่อให้พ่อกับแม่อารมณ์ดี
พอจะขึ้นชั้นมัธยม คุณน้าและสามีน้า (น้าเป็นแม่บ้านสามีน้าเป็นนักการเมือง) แนะนำให้เราไปเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด โดยน้าจะใช้เส้นสายฝากเข้าให้ ถ้าสอบไม่ได้ แต่โชคดี เราสอบได้ด้วยตัวเอง เลยไม่เสียเงินเสียทอง (บ้านเราอยู่ตัวอำเภอแต่น้าอยู่อำเภอเมือง)
พอเราอาศัยอยู่กับครอบครัวคุณน้า น้าดูแลเรามาอย่างดีมากๆ ไปรับไปส่ง และให้ค่าใช้จ่าย เป็นจำนวนที่ถือว่ามากพอที่จะทำให้เราซื้อของที่อยากได้ ได้ตามใจ ให้เรียนพิเศษทุกอย่างที่อยากเรียน เราบอกว่า ต้องเรียนปิงปอง เรียนแบตมินตัน น้าเขย ก็ซื้อไม้อย่างดีให้เรา เราขอให้พาไปร้านเครื่องเขียน เพื่อซื้อของใช้ น้าก็จะเลือกของที่แพงที่สุดให้เราเสมอ เราอยากได้รถมอเตอร์ไซต์ น้าก็พาไปซื้อทันที วันนั้น หลังจากที่เราอยากได้รถคันใหม่ แล้วน้าซื้อให้ เราถามน้าเขยว่า ทำยังงัย ถึงจะตอบแทนบุญคุณน้าได้ น้าบอกเราว่า ให้ตั้งใจเรียน และช่วยดูแลน้องๆให้ดี ในวันที่น้าไม่อยู่แล้ว (น้าเขยอายุเยอะกว่าแม่เราอีกค่ะ แต่ก็ไม่แก่มาก ลูกของน้าห่างจากเรา 10 ปี)
เรากลับบ้านแม่ แค่เสาร์ อาทิตย์ ในบางอาทิตย์ เพราะส่วนใหญ่จะเรียนพิเศษ และช่วงนั้นเราติดน้อง(ลูกน้า)มาก และน้องก็ติดเรา ทำให้ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน (บ้านเราอยู่ห่างจากตัวจังหวัด 80 กม.) พอเรากลับบ้าน กลับไป จะเห็นแม่จับกลุ่มเล่นไพ่ บางทีแม่ก็ไม่อยู่บ้าน ไปเล่นไพ่บ้านเพื่อน เรานั่งรถกลับ เราเล่าให้น้าฟัง น้าก็บอกว่า แม่คงเครียดมากนะลูก อย่าไปคิดมาก เราก็เข้าใจ
พ่อเรามีเมียน้อย เป็นเด็กวัยรุ่น ในหมู่บ้านที่พ่อเป็นครูอยู่ค่ะ ก่อนหน้านี้ มีคนนึง เป็นครูโรงเรียนเดียวกัน แต่เจอแม่อาละวาด ครูผู้หญิงคนนั้น ก็เงียบหายไป แต่คนใหม่ ยังเด็กมาก อายุมากกว่าเรา 2ปี เรารู้จัก และเคยสนิทสนมกันดี เพราะเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน