สวัสดีครับ กลับมาอีกครั้งกับผมคนเดิม วันนี้ขอนำภาพมานำเสนออีกเช่นเคยครับ ความนี้เปิดมาด้วยหัวข้อข้างหลังภาพ ผมเชื่อว่าทุกคนย่อมมีภาพที่มีความหลังหรือความทรงจำในนั้น ทุกครั้งเวลาที่หยิบออกมาดูแล้วภาพของวันนั้นเหมือนจะย้อนกลับมาชัดเจนทุกครั้งไป เอาล่ะครับ ขอเข้าเรื่องด้วยภาพแรกกันเลยครับ
ภาพนี้เป็นภาพที่ผมออกจะลืมๆไปแล้ว เพราะถ่ายไว้ตั้งแต่สมัยมาอยู่ญี่ปุ่นใหม่ๆ กลับมาดูอีกทีตอนผ่านไปเกือบสองปีได้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ทำอะไรกับรูปพวกนี้เลย เลยหยิบมาโปรเสส แล้วแชร์เสียหน่อย
ภาพนี้ดูไม่มีอะไร จริงๆตอนผมถ่ายก็ถ่ายผ่านๆแค่เก็บบรรยากาศของตลาดหน้าวัด พอกลับมาดูที่บ้านเพิ่งเห็นว่าผู้หญิงตรงกลางภาพเหมือนจะยิ้มให้กล้อง ทำให้เธอดูเด่นขึ้นมาท่ามกลางผู้คน
รูปปั้นที่วัดแถวบ้านเก่าผม จำได้ว่าภาพนี้ผมถ่ายในวันฝนตก จริงๆผมเป็นคนไม่ชอบออกจากบ้านเวลาฝนตก แต่วันนั้นผมไม่ค่อยสบายใจเพราะเครียดเรื่องการปรับตัวเมื่อมาอยู่ญี่ปุ่นใหม่ๆ เลยออกมานั่งสงบใจที่นั่น แล้วก็ถ่ายรูปติดไม้ติดมือกลับมาด้วย
ภาพนี้ผมถ่ายเมื่อตอนไปเที่ยวคาวากุจิโกะครั้งแรกกับเพื่อนๆ จำได้ว่าไปสองวันหนึ่งคืน ได้เห็นฟูจิอยู่ยี่สิบนาทีสุดท้ายก่อนนั่งรถบัสกลับบ้าน ภาพนี้ดูทีไรผมรู้สึกอบอุ่นในความรักของลุงป้าเค้าจริงๆ
ภาพนี้ผมถ่ายตอนกำลังนั่งรถไฟกลับบ้าน พอดีได้ตำแหน่งยืมติดห้องคนขับเลยถ่ายเก็บไว้ครับ
รูปนี้ได้มาตอนออกไปตะลอนเดินเล่นแถวบ้าน ผมจำได้ว่าวันนั้นแดดร้อนมาก ผมเลยแวะเข้ามานั่งหลบแดดใต้ร่มไม้ในสวนสาธารณะแถวบ้าน ระหว่างเอนตัวลงนอนเห็นแสงลอดใบไม้ลงมาเหมือนแสงลงมาจากที่ไกลแสนไกล ผมเลยเกิดไอเดียหยิบกล้องออกมาถ่ายมือตัวเองเหมือนกำลังชี้ไปยังจุดมุ่งหมายอะไรสักอย่างหนึ่งที่อยู่ไกลแสนไกล (แต่คาดว่าสักวันจะไปให้ถึง)
รอ...รูปนี้ผมถ่ายที่สถานีรถไฟแถวบ้านครับ ความหลังไม่มีอะไรมากครับ แค่สาวในภาพใส่ชุดแบบเดียวกันกับที่แฟนผมชอบใส่ แฮ่...
รูปนี้ให้ถ่ายคู่รักคู่หนึง ระหว่างกำลังคิดไอเดีย ผมนึกถึงคำที่หลายๆคนบอกว่ากลีบซากุระมีรูปร่างเหมือนหัวใจ เลยหยิบเอามาวางในมือของทั้งสองคน เหมือนเป็นสัญลักษณ์ของหัวใจที่คนทั้งคู่มีให้กัน
ภาพสุดท้ายครับ รูปนี้ผมคิดไอเดียว่าจะถ่ายอะไรให้ดูแหวกแนวบ้าง เลยไม่ถ่ายนางแบบตรงๆ แต่ถ่ายโฟกัสที่หน้าจอโทรศัพท์ให้อารมณ์เหมือนเรากำลังมองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ห่างๆแทน
ขอบคุณที่ติดตามรับชมนะครับ
ข้างหลังภาพ: เมื่อทุกภาพมีความหลัง
ภาพนี้เป็นภาพที่ผมออกจะลืมๆไปแล้ว เพราะถ่ายไว้ตั้งแต่สมัยมาอยู่ญี่ปุ่นใหม่ๆ กลับมาดูอีกทีตอนผ่านไปเกือบสองปีได้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ทำอะไรกับรูปพวกนี้เลย เลยหยิบมาโปรเสส แล้วแชร์เสียหน่อย
ภาพนี้ดูไม่มีอะไร จริงๆตอนผมถ่ายก็ถ่ายผ่านๆแค่เก็บบรรยากาศของตลาดหน้าวัด พอกลับมาดูที่บ้านเพิ่งเห็นว่าผู้หญิงตรงกลางภาพเหมือนจะยิ้มให้กล้อง ทำให้เธอดูเด่นขึ้นมาท่ามกลางผู้คน
รูปปั้นที่วัดแถวบ้านเก่าผม จำได้ว่าภาพนี้ผมถ่ายในวันฝนตก จริงๆผมเป็นคนไม่ชอบออกจากบ้านเวลาฝนตก แต่วันนั้นผมไม่ค่อยสบายใจเพราะเครียดเรื่องการปรับตัวเมื่อมาอยู่ญี่ปุ่นใหม่ๆ เลยออกมานั่งสงบใจที่นั่น แล้วก็ถ่ายรูปติดไม้ติดมือกลับมาด้วย
ภาพนี้ผมถ่ายเมื่อตอนไปเที่ยวคาวากุจิโกะครั้งแรกกับเพื่อนๆ จำได้ว่าไปสองวันหนึ่งคืน ได้เห็นฟูจิอยู่ยี่สิบนาทีสุดท้ายก่อนนั่งรถบัสกลับบ้าน ภาพนี้ดูทีไรผมรู้สึกอบอุ่นในความรักของลุงป้าเค้าจริงๆ
ภาพนี้ผมถ่ายตอนกำลังนั่งรถไฟกลับบ้าน พอดีได้ตำแหน่งยืมติดห้องคนขับเลยถ่ายเก็บไว้ครับ
รูปนี้ได้มาตอนออกไปตะลอนเดินเล่นแถวบ้าน ผมจำได้ว่าวันนั้นแดดร้อนมาก ผมเลยแวะเข้ามานั่งหลบแดดใต้ร่มไม้ในสวนสาธารณะแถวบ้าน ระหว่างเอนตัวลงนอนเห็นแสงลอดใบไม้ลงมาเหมือนแสงลงมาจากที่ไกลแสนไกล ผมเลยเกิดไอเดียหยิบกล้องออกมาถ่ายมือตัวเองเหมือนกำลังชี้ไปยังจุดมุ่งหมายอะไรสักอย่างหนึ่งที่อยู่ไกลแสนไกล (แต่คาดว่าสักวันจะไปให้ถึง)
รอ...รูปนี้ผมถ่ายที่สถานีรถไฟแถวบ้านครับ ความหลังไม่มีอะไรมากครับ แค่สาวในภาพใส่ชุดแบบเดียวกันกับที่แฟนผมชอบใส่ แฮ่...
รูปนี้ให้ถ่ายคู่รักคู่หนึง ระหว่างกำลังคิดไอเดีย ผมนึกถึงคำที่หลายๆคนบอกว่ากลีบซากุระมีรูปร่างเหมือนหัวใจ เลยหยิบเอามาวางในมือของทั้งสองคน เหมือนเป็นสัญลักษณ์ของหัวใจที่คนทั้งคู่มีให้กัน
ภาพสุดท้ายครับ รูปนี้ผมคิดไอเดียว่าจะถ่ายอะไรให้ดูแหวกแนวบ้าง เลยไม่ถ่ายนางแบบตรงๆ แต่ถ่ายโฟกัสที่หน้าจอโทรศัพท์ให้อารมณ์เหมือนเรากำลังมองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ห่างๆแทน
ขอบคุณที่ติดตามรับชมนะครับ