สวัสดีชาว Pantip.com ทุกท่านที่บังเอิญคลิกเข้ามาในกระทู้นี้นะครับ
เห็นน้องๆ ม.ปลาย หลายคนที่มักขอคำปรึกษาในการเรียนต่อมหาวิทยาลัยใน Pantip
ประมาณว่า อยากเป็นโน่นเป็นนี่ เรียนอะไรดี คณะไหนดี บางคนถึงขั้นไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรหรืออยากทำอะไรในอนาคตด้วยซ้ำ
รวมถึงผู้ปกครองที่กำลังมองหาที่เรียนให้ลูกๆ เพราะกลัวจะตัดสินใจผิดพลาด และอนาคตพังไม่เป็นท่า
วันนี้ผมอยากจะแชร์ประสบการณ์ของผม ในการเรียนที่ผ่านมา จนถึงปัจจุบันครับ
ผมขอบอกก่อนเลยว่า ผมเห็นด้วยกับข้อความในหัวข้อกระทู้ของผม แต่ลองอ่านสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ดูก่อนนะครับ
หลังจากจบ ม.3 ผมตัดสินใจเรียนต่อสายอาชีวะ (ปวช.) เพียงเพราะกลัวการบ้าน ม.ปลาย เยอะ 55555+
ตอนนั้นคุณพ่อผมเห็นด้วยเนื่องจากท่านชอบสาขาที่เรียน (พาณิชยกรรม สาขา งานภาษาต่างประเทศ)
ตอนใกล้จบ ผมได้คุยกับพ่อเรื่องเรียนต่อมหาวิทยาลัย ผมบอกท่านว่าอยากที่ไหน อยากเรียนคณะอะไร
กลับกลายเป็นว่าคุณพ่อไม่พอใจและบอกว่าต้องการให้ผมเข้าที่เรียน ที่ ม.xxxx เท่านั้น พร้อมด้วยเหตุผลมากมาย
เช่น ม.รัฐบาล ม.นี้เด็กเก่งเยอะ ดีกว่า อะไรทำนองนี้ครับ
สุดท้ายผมก็ไปสอบเข้าและเรียนในคณะที่ตัวเองไม่ได้เลือก(ตอนนั้นที่สมัครเหลือเปิดรับคณะเดียว)เพียงเพราะพ่อต้องการให้เรียนที่นี่
ผมซึ่งไม่ต้องการเสียเวลาเป็นปีไปเปล่าๆ ก็เลยจำใจเรียนจนจบ
แต่ยังไม่จบแค่นั้นนะครับ พอผมจบปริญญาตรี พ่อก็ต้องการให้ผมเรียนต่อ ปริญญาโท อันนี้ผมยินดี เพราะผมเรียนมันได้กับตัวผมเอง
แต่พ่อต้องการให้ผมเรียนในคณะ-สาขา ที่ท่านเลือกให้ ผมก็ไปสอบและได้เข้าเรียนตามที่ท่านต้องการ
(ก่อนหน้าที่จะไปเรียนต่อพ่อให้ผมหางานทำระหว่างรอเปิดรับสมัคร)
ตอนนี้ก็ผ่านไป 1 ปีแล้ว ผลการเรียนเฉลี่ยของผมอยู่ที่ 3.00 (ซึ่งเป็น GPA ขั้นต่ำที่สุดที่พอดีต่อการจบ ป.โท)
บอกตามตรงว่าท้อมาก ผมไม่มีพื้นฐาน สิ่งที่ผมต้องรับมันหนักกว่าเพื่อนใน section เดียวกัน
และตอนนี้ก็ยังทำงานประจำอยู่ด้วย (ผมเรียนภาคพิเศษวันธรรมดานอกเวลาราชการ) มันก็ยิ่งเหนื่อยเข้าไปอีก
เพราะที่ผ่านมาผมไม่ได้เป็นคนเลือกอะไรเอง ผมก็เลยไม่รู้ว่าอนาคตของผมต่อจากนี้จะไปทางไหน จะเป็นยังไง
ผมรู้ว่าผมชอบอะไร อยากทำอะไร อยากเป็นอะไร แต่ผมทำมันอย่างเต็มที่ไม่ได้ เพราะมีข้อจำกัดมากมาย
ผมไม่ได้โกรธพ่อที่เลือกสิ่งเหล่านี้ให้ผม ผมรู้ว่าทุกอย่างที่พ่อเลือกให้เป็นสิ่งที่ดี เป็นประโยชน์ ผมก็จะตั้งใจทำตรงนี้ให้ดีที่สุด
คราวนี้วนกลับมาตรงที่ผมได้บอกว่า ผมเห็นด้วยกับหัวข้อกระทู้ของผม ใช่ การตัดสินใจเลือกเรียนมันคืออนาคตของเรา
เพราะฉะนั้น ผมอยากให้น้องๆหาตัวเองกันให้เจอ ชอบอะไร อยากทำอะไร และ ผู้ปกครองก็ควรเข้าใจในตัวลูกให้มาก
การเลือกนี้มันสำคัญ มันคืออนาคตของเขา เขาควรได้เลือก ได้เรียน ได้ทำในสิ่งที่ตัวเขารัก
พ่อแม่ทุกคนอยากให้ลูกมีอนาคตที่ดี มีอาชีพที่มั่นคง แต่เขาจะมีความสุขหรือเปล่า ถ้าเขาต้องทำสิ่งที่เขาไม่ได้อยากจะทำ
ผมคิดว่าพ่อแม่ผมเองก็น่าจะรู้และเข้าใจผมขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะทุกวันนี้ท่านก็เริ่มสนับสนุนสิ่งที่ผมชอบ ผมได้เรียนสิ่งที่อยากจะเรียน
ถึงแม้จะไม่ใช่ให้มหาวิทยาลัยก็ตาม
ปล. อาจจะอ่านดูงงๆไปบ้างต้องขออภัยด้วยนะครับ
จริงหรือเปล่า? "เลือกคณะ = เลือกอนาคต"
เห็นน้องๆ ม.ปลาย หลายคนที่มักขอคำปรึกษาในการเรียนต่อมหาวิทยาลัยใน Pantip
ประมาณว่า อยากเป็นโน่นเป็นนี่ เรียนอะไรดี คณะไหนดี บางคนถึงขั้นไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรหรืออยากทำอะไรในอนาคตด้วยซ้ำ
รวมถึงผู้ปกครองที่กำลังมองหาที่เรียนให้ลูกๆ เพราะกลัวจะตัดสินใจผิดพลาด และอนาคตพังไม่เป็นท่า
วันนี้ผมอยากจะแชร์ประสบการณ์ของผม ในการเรียนที่ผ่านมา จนถึงปัจจุบันครับ
ผมขอบอกก่อนเลยว่า ผมเห็นด้วยกับข้อความในหัวข้อกระทู้ของผม แต่ลองอ่านสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ดูก่อนนะครับ
หลังจากจบ ม.3 ผมตัดสินใจเรียนต่อสายอาชีวะ (ปวช.) เพียงเพราะกลัวการบ้าน ม.ปลาย เยอะ 55555+
ตอนนั้นคุณพ่อผมเห็นด้วยเนื่องจากท่านชอบสาขาที่เรียน (พาณิชยกรรม สาขา งานภาษาต่างประเทศ)
ตอนใกล้จบ ผมได้คุยกับพ่อเรื่องเรียนต่อมหาวิทยาลัย ผมบอกท่านว่าอยากที่ไหน อยากเรียนคณะอะไร
กลับกลายเป็นว่าคุณพ่อไม่พอใจและบอกว่าต้องการให้ผมเข้าที่เรียน ที่ ม.xxxx เท่านั้น พร้อมด้วยเหตุผลมากมาย
เช่น ม.รัฐบาล ม.นี้เด็กเก่งเยอะ ดีกว่า อะไรทำนองนี้ครับ
สุดท้ายผมก็ไปสอบเข้าและเรียนในคณะที่ตัวเองไม่ได้เลือก(ตอนนั้นที่สมัครเหลือเปิดรับคณะเดียว)เพียงเพราะพ่อต้องการให้เรียนที่นี่
ผมซึ่งไม่ต้องการเสียเวลาเป็นปีไปเปล่าๆ ก็เลยจำใจเรียนจนจบ
แต่ยังไม่จบแค่นั้นนะครับ พอผมจบปริญญาตรี พ่อก็ต้องการให้ผมเรียนต่อ ปริญญาโท อันนี้ผมยินดี เพราะผมเรียนมันได้กับตัวผมเอง
แต่พ่อต้องการให้ผมเรียนในคณะ-สาขา ที่ท่านเลือกให้ ผมก็ไปสอบและได้เข้าเรียนตามที่ท่านต้องการ
(ก่อนหน้าที่จะไปเรียนต่อพ่อให้ผมหางานทำระหว่างรอเปิดรับสมัคร)
ตอนนี้ก็ผ่านไป 1 ปีแล้ว ผลการเรียนเฉลี่ยของผมอยู่ที่ 3.00 (ซึ่งเป็น GPA ขั้นต่ำที่สุดที่พอดีต่อการจบ ป.โท)
บอกตามตรงว่าท้อมาก ผมไม่มีพื้นฐาน สิ่งที่ผมต้องรับมันหนักกว่าเพื่อนใน section เดียวกัน
และตอนนี้ก็ยังทำงานประจำอยู่ด้วย (ผมเรียนภาคพิเศษวันธรรมดานอกเวลาราชการ) มันก็ยิ่งเหนื่อยเข้าไปอีก
เพราะที่ผ่านมาผมไม่ได้เป็นคนเลือกอะไรเอง ผมก็เลยไม่รู้ว่าอนาคตของผมต่อจากนี้จะไปทางไหน จะเป็นยังไง
ผมรู้ว่าผมชอบอะไร อยากทำอะไร อยากเป็นอะไร แต่ผมทำมันอย่างเต็มที่ไม่ได้ เพราะมีข้อจำกัดมากมาย
ผมไม่ได้โกรธพ่อที่เลือกสิ่งเหล่านี้ให้ผม ผมรู้ว่าทุกอย่างที่พ่อเลือกให้เป็นสิ่งที่ดี เป็นประโยชน์ ผมก็จะตั้งใจทำตรงนี้ให้ดีที่สุด
คราวนี้วนกลับมาตรงที่ผมได้บอกว่า ผมเห็นด้วยกับหัวข้อกระทู้ของผม ใช่ การตัดสินใจเลือกเรียนมันคืออนาคตของเรา
เพราะฉะนั้น ผมอยากให้น้องๆหาตัวเองกันให้เจอ ชอบอะไร อยากทำอะไร และ ผู้ปกครองก็ควรเข้าใจในตัวลูกให้มาก
การเลือกนี้มันสำคัญ มันคืออนาคตของเขา เขาควรได้เลือก ได้เรียน ได้ทำในสิ่งที่ตัวเขารัก
พ่อแม่ทุกคนอยากให้ลูกมีอนาคตที่ดี มีอาชีพที่มั่นคง แต่เขาจะมีความสุขหรือเปล่า ถ้าเขาต้องทำสิ่งที่เขาไม่ได้อยากจะทำ
ผมคิดว่าพ่อแม่ผมเองก็น่าจะรู้และเข้าใจผมขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะทุกวันนี้ท่านก็เริ่มสนับสนุนสิ่งที่ผมชอบ ผมได้เรียนสิ่งที่อยากจะเรียน
ถึงแม้จะไม่ใช่ให้มหาวิทยาลัยก็ตาม
ปล. อาจจะอ่านดูงงๆไปบ้างต้องขออภัยด้วยนะครับ