รากเหง้าของปัญหาประชาธิปไตยไทยเราคือรักนักการเมืองคนไหนแล้วก็รักตลอดไป เลอคูฯ

ความรักมีหลายระดับ  ระดับสูงสุดคือรักโดยไร้ข้อแม้
ยังไงก็รัก ผิดก็รักถูกก็รัก
สุขเราก็สุขด้วย ทุกข์เราก็ทุกข์ด้วย
ซึ่งปกติแล้วจะเกิดกับครอบครัว พ่อแม่ลูกญาติพี่น้องและรวมไปถึงเพื่อนแท้

แต่ความรักที่สูงสุดนี้ คนไทยส่วนใหญ่(แม้ไม่ทั้งหมด)ไปให้กับนักการเมืองด้วยซะงั้น!

นักการเมืองในระบอบประชาธิปไตยที่แท้จริงแล้ว
ถูกดีไซน์มาให้เรารักอย่างรักสัตว์เลี้ยงต่างหากหล่ะครับ
รักในฐานะเจ้านายของเขา ไม่ใช่รักอย่างเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาครับ!!!!

สัตว์เลี้ยงของเราต่องถูกเราฝึกครับ
ฝึกให้เชื่อฟังเรา ไม่งั้นเราจะไม่ให้รางวัลซึ่งสำหรับสัตว์เลี้ยงคืออาหาร
และนักการเมืองคือเราจะยังโวตให้เขาอีก

ทั้งสัตว์เลี้ยงทั้งนักการเมือง เมื่อใดที่เราไปให้ความรักขั้นสูงสุด
ซึ่งคือยังไงก็รัก จะรักตลอดไป
เราก็กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของที่ควรจะเป็นสัตว์เลี้ยงของเราไปแทน
ประชาธิปไตยที่ควรจะดีๆ ก็กลายเป็นระบอบข้าทาสไปแทน
นักการเมืองกลายเป็นเจ้านาย และปชช.เหล่านั้นก็กลายเป็นสัตว์เลี้ยงแทน!!!!