ควรพยามต่อไปหรือหยุดดีคะ?

สวัสดีค่ะ เนื่องจากไม่อยากใช้ชื่อจริงจึงเรียกเราว่าแก้วก็ได้นะคะ
แก้วยังไม่ได้โตอะไรมาก อยู่ในช่วงวัยรุ่นและคิดว่าเป็นคนที่คิดอะไรละเอียดเกินไปมากๆ
แด้วท้อแท้กับชีวิตมาหลายครั้งแล้วค่ะ คนรอบข้างดีหมดเลยยกเว้นครอบครัว เค้าบอกทำเพื่อเราแน่เหมือนเค้า
แค่อยากมีอะไรไปอวดใครๆเค้าและให้ตนเองมีหน้าตาในหมู่เพื่อน ณ ตอนนี้แก้วไม่ได้ว่าอะไรพวกเค้านะคะ มันธรรมดา
แต่แก้วแค่อยากมีใครสักคนที่คอยพูดคุยได้ เครียดอะไรด็คุยได้ คุณแม่ของแก้วเค้าก็บอกมาหาเค้าได้เสมอ
ถ้าเค้าทำอะไรไม่ดีก็บอกจะปรับ แต่ปัญหาคือเค้าไม่ปรับและจะหาอะไรมาโทษให้อกด้วนั้นผิดเสมอ
แก้วบอกตามตรงนะคะ แก้วรักคุณแม่มาก รักมากๆด้วย ยอมทุกอย่างสิ่ง พยามทำทุกอย่างให้พอใจแน่ไม่เคยพอเสียที
แก้วด้วรู้สึกเหมือนไร้ค่าค่ะ ได้คะแนนดีเด่น เป็นท็อปของห้อง ตัวแทนโรงเรียนต่างๆนาๆ แม่แก้วไม่เคยหันมามองเสียที
แก้วอยากกอดเค้า เหมือนตอนเด็กๆที่เค้ากอดแก้วแล้วมันอบอุ่น ตอนนี้มันแข็งกระด้างไปหมด

แก้วอยากให้เค้ารักแก้วเหมือนเดิม เค้าบอกว่ารักแต่ก็ดูออก
ไม่เคยอยํ่กับแก้วดลย บอกว่านี่ทำก็เพื่อแก้วนะ แม่ทำเพื่อแก้วเพื่อยายเพื่อทักคนที่บ้าน
แต่สำหรับแก้วเค้าไม่ได้ทำเพื่อแด้วเลย พวกเราห่างเหินกันมากขึ้นเรื่อยๆ
ถ้าทำเพื่อแก้วมันเป็นแบบนี้ ก็อยากจะกลับไปใช้ชีวิตจนๆที่บ้านนาอย่างมีสุขกับสิ่งที่มีค่ะ

แก้วอยากตัดชีวิตของตนเองค่ะ เหมือนมันจะเป็นวงกลมที่ไม่มีความหมาย ตัดๆไปก็มีที่ให้คนดีๆอยู่ต่อ
แต่แก้วก็ขี้กลัว ไม่เคยทำอะไรสำเร็จสักครั้ง แค่ให้ไม่สนใยยังไม่ได้ การผูกคอตายก็คงยากกว่าเดิมแน่นอนค่ะ
ที่แก้วอยากจะฆ่ามันไม่ใช่เพราะเกลียดใครหรอกนะคะ เพราะเกลียดตัวเองมากกว่า
รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ก็พยามโกหกยิ้มให้ตัวเองมา4-5 ปีแล้วค่ะ ไม่รู้จะอยู่ต่อได้นานเท่าไหร่

แก้วควรพยามต่อไปหรือหยุดมันตรงนี้ดีคะ?