เราสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันปีนี้ 11 ปี จับมือสู้กันมา ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็มากมาย ทำงานช่วยกันส่งตัวเองเรียนจนจบ ตกงานบ้าง ได้งานทำบ้าง สิ้นปี2558 เราสองคนตกงานเพราะบริษัทมีปัญหา ต้องปลดพนักงานออก ความซวยตกมาที่เราสองคน โอเค เราก็จับมือกัน เดินหน้าหางานใหม่ แต่ตอนนั้นงานหายากมาก เราตกงาน 2-3เดือน ดีที่พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่ปัญหาคือเรามีแต่รายจ่าย ค่ารถ ค่าบ้าน ทำให้เราเครียด คือเป็นช่วงชีวิตที่ตกอับที่สุด เข้าเดือนที่4เรามีเงินเหลืออยู่500บาท ชีวิตถึงทางตัน เราเลยตัดสินใจโทรหาแม่ผม
ผม:แม่ครับผมคิดถึงแม่ ผมคิดถึงบ้านครับ
แม่:กลับบ้านเราน่ะลูก กลับมาตั้งหลักที่บ้านเราก่อนน่ะลูก กลับมาอยู่ด้วยกัน ลำบาคด้วยกันน่ะ
ผมกับแฟนเราตัดสินใจกลับไปอยู่บ้านกับแม่
แม่บอกว่าพรุ่งนี้เริ่มขายลูกชิ้นได้เลย ไม่ต้องมานั่งเครียด ปัญหามีไว้แก้ และต้องอดทน ทนกับสภาพแวดล้อมใหม่ให้ได้ด้วยน่ะ
ผมกับแฟนเริ่มต้นทุนการขายลูกชิ้น350บาท( อุปกรณ์ทุกอย่างมีพร้อมเพราะแม่เคยขายก่อนหน้านี้)
เราเริ่มขายวันแรก เริ่มต้นก็โอเคกำไรพอได้กินวันต่อวัน เราขายลูกชิ้น 3-4เดือน ทุกอย่างเริ่มเข้าที่ ขายได้เรื่อยๆ พอกินพอใช้ เราเริ่มขยายร้าน ตอนนี้ที่ขายอยู่มี ลูกชิ้น น้ำปั่น เบอร์เกอร์ และเรากำลังจะเปิดร้านขายของชำ ขายข้าวสาร น้ำมัน ปลากระป๋อง เน้นของใช้ในชีวิตประจำวัน ขนมเด็กๆเราไม่ขาย เราใช้เงินเก็บที่ขายของได้ มาเป็นทุนในการขยายร้าน เราทำเรื่อยๆใกล้จะเสร็จแล้ว
*วันนี้แฟนผมเธอพูดขึ้นมาว่า เธอไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว ชีวิตที่ไร้จุดหมาย เงินเก็บก็ไม่มี เราลำบาคมามากพอแล้ว เธออยากหางานดีๆทำ เธออยากกลับไปอยู่กับครอบครัวของเธอ พ่อเธอสามารถหางานที่ดีให้เธอได้ ปัญหาติดอยู่ที่ผม ผมไม่อยากทิ้งให้แม่ผมอยู่คนเดียวอีกแล้ว ผมทำร้าน ผมสร้างมันด้วยน้ำพักน้ำแรง ปัญหาคือเราต้องแยกกันเพื่อความอยู่รอด ให้เธอกลับไปทำงาน อย่างน้อยๆเธอทำงานที่มั่นคง ผมก็ขายของที่บ้านเหมือนเดิม เสาร์-อาทิตย์เราก็เจอกัน
>ปัญหาคือผมกลัวเธอจะมีคนอื่น กลัวเธอจะทิ้งผมไป ผมกลัวเธอจะเจอคนที่ดี คนที่เพรียบพร้อมบ้านรวยหน้าตาดี มีเงินพร้อมเปย์ให้เธอเต็มที่ ผมกลัวไปหมด
ผมจะปล่อยให้เธอกลับไปมั้ย ตลอดระยะเวลา11ปีที่อยู่ด้วยกัน เธอไม่เคยนอกใจผมเลยสักครั้งเดียว เราไม่เคยทะเลาะกันเรื่องนอกใจเลยสักครั้ง มีแต่ผมที่ชอบหึงห่วงบ้างบางครั้ง
เราจะรักกันตลอดไปใช่มั้ยที่รัก
*กลัว*แยกกันอยู่เพื่อความอยู่รอด แล้วเราจะยังรักกันมั้ย
ผม:แม่ครับผมคิดถึงแม่ ผมคิดถึงบ้านครับ
แม่:กลับบ้านเราน่ะลูก กลับมาตั้งหลักที่บ้านเราก่อนน่ะลูก กลับมาอยู่ด้วยกัน ลำบาคด้วยกันน่ะ
ผมกับแฟนเราตัดสินใจกลับไปอยู่บ้านกับแม่
แม่บอกว่าพรุ่งนี้เริ่มขายลูกชิ้นได้เลย ไม่ต้องมานั่งเครียด ปัญหามีไว้แก้ และต้องอดทน ทนกับสภาพแวดล้อมใหม่ให้ได้ด้วยน่ะ
ผมกับแฟนเริ่มต้นทุนการขายลูกชิ้น350บาท( อุปกรณ์ทุกอย่างมีพร้อมเพราะแม่เคยขายก่อนหน้านี้)
เราเริ่มขายวันแรก เริ่มต้นก็โอเคกำไรพอได้กินวันต่อวัน เราขายลูกชิ้น 3-4เดือน ทุกอย่างเริ่มเข้าที่ ขายได้เรื่อยๆ พอกินพอใช้ เราเริ่มขยายร้าน ตอนนี้ที่ขายอยู่มี ลูกชิ้น น้ำปั่น เบอร์เกอร์ และเรากำลังจะเปิดร้านขายของชำ ขายข้าวสาร น้ำมัน ปลากระป๋อง เน้นของใช้ในชีวิตประจำวัน ขนมเด็กๆเราไม่ขาย เราใช้เงินเก็บที่ขายของได้ มาเป็นทุนในการขยายร้าน เราทำเรื่อยๆใกล้จะเสร็จแล้ว
*วันนี้แฟนผมเธอพูดขึ้นมาว่า เธอไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว ชีวิตที่ไร้จุดหมาย เงินเก็บก็ไม่มี เราลำบาคมามากพอแล้ว เธออยากหางานดีๆทำ เธออยากกลับไปอยู่กับครอบครัวของเธอ พ่อเธอสามารถหางานที่ดีให้เธอได้ ปัญหาติดอยู่ที่ผม ผมไม่อยากทิ้งให้แม่ผมอยู่คนเดียวอีกแล้ว ผมทำร้าน ผมสร้างมันด้วยน้ำพักน้ำแรง ปัญหาคือเราต้องแยกกันเพื่อความอยู่รอด ให้เธอกลับไปทำงาน อย่างน้อยๆเธอทำงานที่มั่นคง ผมก็ขายของที่บ้านเหมือนเดิม เสาร์-อาทิตย์เราก็เจอกัน
>ปัญหาคือผมกลัวเธอจะมีคนอื่น กลัวเธอจะทิ้งผมไป ผมกลัวเธอจะเจอคนที่ดี คนที่เพรียบพร้อมบ้านรวยหน้าตาดี มีเงินพร้อมเปย์ให้เธอเต็มที่ ผมกลัวไปหมด
ผมจะปล่อยให้เธอกลับไปมั้ย ตลอดระยะเวลา11ปีที่อยู่ด้วยกัน เธอไม่เคยนอกใจผมเลยสักครั้งเดียว เราไม่เคยทะเลาะกันเรื่องนอกใจเลยสักครั้ง มีแต่ผมที่ชอบหึงห่วงบ้างบางครั้ง
เราจะรักกันตลอดไปใช่มั้ยที่รัก