ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนเลยคะว่าเราเป็นลูกสาวคนเดียวของแม่(แม่เราเป็นเมียน้อยของพ่อเราคะ)แต่เขาเลิกกันมา20ปีแล้วคะ
เราเรียนไม่จบม.3ท้องในวัยเรียนและหนีตามผู้ชาย ซึ้งแม่เราคงจะเสียใจและผิดหวังมากๆ ซึ้งเราต่อสู้ดิ้นรนจนเปิดอู่ซ่อมรถเป็นของเราเองและต่อมาแม่เราก็เปิดร้านขายของชำให้+ขายอะไหล่การเกษตรด้วย และตอนนี้สามีเราก็กำลังรับเหมาก่อสร้างด้วย สามีเราจบแค่ป.6ส่วนเราไม่จบม.3 สามีเราเขาสามารถถอดแบบจากวิศวะกรได้และทำเองได้ด้วย อู่ก็ทำได้ทุกอย่างทั้งซ่อมทั้งแต่ง
ทุกวันนั้นผ่านมา10ปีจากเด็กอายุ14เรียนไม่จบท้องในโรงเรียนได้ผัวจนๆไม่มีสมบัติแถมจบแค่ป.6 ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีวันนี้วันที่มีอาชีพที่สร้างรายได้เลี้ยงครอบครัวได้วันที่คนเลิกดูถูกเหยียดหยาม(รึป่าวว่ะ)
พวกคุณว่าเราควรภูมิใจหรือเสียใจดี ที่เราเรียนไม่จบไม่มีใบปริญญามาแขวนข้างฝาไว้ให้แม่ภูมิใจ แต่ทุกวันนี้เราไม่เป็นลูกน้องใครแถมมีลูกน้องเองอีกสิบกว่าคน เสียใจหรือภูมิใจดีคะ
ซึ่งตอนนี้เราอายุ23ปีส่วนสามีอายุ33ปี(สามีคนแรกและคนเดิมนะค่ะ)
ภูมิใจหรือเสียใจดี(ช่วยตอบทีคะ)
เราเรียนไม่จบม.3ท้องในวัยเรียนและหนีตามผู้ชาย ซึ้งแม่เราคงจะเสียใจและผิดหวังมากๆ ซึ้งเราต่อสู้ดิ้นรนจนเปิดอู่ซ่อมรถเป็นของเราเองและต่อมาแม่เราก็เปิดร้านขายของชำให้+ขายอะไหล่การเกษตรด้วย และตอนนี้สามีเราก็กำลังรับเหมาก่อสร้างด้วย สามีเราจบแค่ป.6ส่วนเราไม่จบม.3 สามีเราเขาสามารถถอดแบบจากวิศวะกรได้และทำเองได้ด้วย อู่ก็ทำได้ทุกอย่างทั้งซ่อมทั้งแต่ง
ทุกวันนั้นผ่านมา10ปีจากเด็กอายุ14เรียนไม่จบท้องในโรงเรียนได้ผัวจนๆไม่มีสมบัติแถมจบแค่ป.6 ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีวันนี้วันที่มีอาชีพที่สร้างรายได้เลี้ยงครอบครัวได้วันที่คนเลิกดูถูกเหยียดหยาม(รึป่าวว่ะ)
พวกคุณว่าเราควรภูมิใจหรือเสียใจดี ที่เราเรียนไม่จบไม่มีใบปริญญามาแขวนข้างฝาไว้ให้แม่ภูมิใจ แต่ทุกวันนี้เราไม่เป็นลูกน้องใครแถมมีลูกน้องเองอีกสิบกว่าคน เสียใจหรือภูมิใจดีคะ
ซึ่งตอนนี้เราอายุ23ปีส่วนสามีอายุ33ปี(สามีคนแรกและคนเดิมนะค่ะ)