เรื่องของเรื่องคือผมเป็นโรคๆ หนึ่งมาตั้งแต่กำเนิดครับ จนตอนนี้ผมกำลังจะย่างเข้าสู่ปีที่ 19 แล้ว
โรคนี้... ในมุมมองของคนอื่น (ซึ่งอาจจะรวมพ่อ-แม่ผมด้วยก็ได้ ผมก็ไม่รู้นะ) อาจจะมองเห็นว่ามันไม่ได้กระทบกับชีวิตประจำวันเท่าไหร่
เพราะผมยังกินข้าว ยังทำกิจวัตรประจำวันต่างๆ ได้เหมือนกับคนทั่วๆ ไป และไม่ใช่เรื่องที่จำเป็น
โรคที่ว่านี้คือโรคตาเข หรือ โรคตาเหล่ ครับ...
ในตอนเด็กผมเคยมีโอกาสได้รับการรักษานะครับที่ รพ. ศิริราช ซึ่งทำให้ผมไม่ได้เรียนในชั้นอนุบาล 1
แต่แล้วการรักษาก็หยุดชะงักกลางคัน ได้ความมาว่าตอนนั้นมีโรคระบาดพอดี
ทำให้พ่อกับแม่ตัดสินใจไม่พาผมเข้าไปรักษาใน กทม. (อ่อ ผมเป็นเด็ก ตจว. ครับ)
พอผมได้อยู่ ม.1 แม่ตัดสินใจพาผมกลับไปรักษาต่ออีกครั้ง หมอแนะนำให้ตัดแว่นแล้วนัดมาตรวจ
ตรวจได้ 2 ครั้ง การตรวจรักษาก็ต้องหยุดลงอีก แต่คราวนี้เพราะแม่บอกว่าไว้ทำงานแล้วค่อยไปทำ... คืออะไรอะ?
โรคนี้มันนำพาความไม่มั่นใจมาให้ผมมาโดยตลอด
ผมไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนรู้หรือเปล่านะครับว่าผมต้องเจอกับอะไรบ้าง
ผมไม่กล้าคุยกับใคร ไม่กล้าสบตาใคร ไม่อยากเข้ากล้อง
คนรอบข้างก็มักจะทักอยู่บ่อยๆ... ไม่เว้นแม้กระทั่ง 'คนในครอบครัว'
พ่อกับแม่ผมก็เหมือนกัน จะชอบทักอาการตาของผมที่มันแย่ลงให้ได้ยินอยู่ตลอด เช่น "ตาเล่อใหญ่แล้วนะ" , "ตาเขแล้ว" ฯลฯ
ทำเอาผมงงมาก... มันเป็นความผิดผมเหรอครับ...
และโรคนี้เท่าที่ผมหาดูก็ไม่สามารถหายได้เอง... แล้วพวกเขาจะพูดเพื่ออะไร?
ทุกครั้งที่ผมได้ยิน ผมก็รู้สึกเจ็บปวดใจอะ
แม้แต่คนที่คิดว่าจะช่วยให้เราหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้ได้... ก็ยังพึ่งไม่ได้
ยิ่งตอกย้ำว่าพวกเขาไม่ได้ลืมว่าผมมีความเจ็บปวดนี้ และพวกเขาไม่คิดจะทำอะไรเลย...
มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของพวกเขาเหรอครับ ที่ต้องทำให้ชีวิตผมมันดีกว่านี้...
เจ็บจนไม่เข้าใจ พ่อ-แม่เค้ารักเราจริงหรือเปล่า?
โรคนี้... ในมุมมองของคนอื่น (ซึ่งอาจจะรวมพ่อ-แม่ผมด้วยก็ได้ ผมก็ไม่รู้นะ) อาจจะมองเห็นว่ามันไม่ได้กระทบกับชีวิตประจำวันเท่าไหร่
เพราะผมยังกินข้าว ยังทำกิจวัตรประจำวันต่างๆ ได้เหมือนกับคนทั่วๆ ไป และไม่ใช่เรื่องที่จำเป็น
โรคที่ว่านี้คือโรคตาเข หรือ โรคตาเหล่ ครับ...
ในตอนเด็กผมเคยมีโอกาสได้รับการรักษานะครับที่ รพ. ศิริราช ซึ่งทำให้ผมไม่ได้เรียนในชั้นอนุบาล 1
แต่แล้วการรักษาก็หยุดชะงักกลางคัน ได้ความมาว่าตอนนั้นมีโรคระบาดพอดี
ทำให้พ่อกับแม่ตัดสินใจไม่พาผมเข้าไปรักษาใน กทม. (อ่อ ผมเป็นเด็ก ตจว. ครับ)
พอผมได้อยู่ ม.1 แม่ตัดสินใจพาผมกลับไปรักษาต่ออีกครั้ง หมอแนะนำให้ตัดแว่นแล้วนัดมาตรวจ
ตรวจได้ 2 ครั้ง การตรวจรักษาก็ต้องหยุดลงอีก แต่คราวนี้เพราะแม่บอกว่าไว้ทำงานแล้วค่อยไปทำ... คืออะไรอะ?
โรคนี้มันนำพาความไม่มั่นใจมาให้ผมมาโดยตลอด
ผมไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนรู้หรือเปล่านะครับว่าผมต้องเจอกับอะไรบ้าง
ผมไม่กล้าคุยกับใคร ไม่กล้าสบตาใคร ไม่อยากเข้ากล้อง
คนรอบข้างก็มักจะทักอยู่บ่อยๆ... ไม่เว้นแม้กระทั่ง 'คนในครอบครัว'
พ่อกับแม่ผมก็เหมือนกัน จะชอบทักอาการตาของผมที่มันแย่ลงให้ได้ยินอยู่ตลอด เช่น "ตาเล่อใหญ่แล้วนะ" , "ตาเขแล้ว" ฯลฯ
ทำเอาผมงงมาก... มันเป็นความผิดผมเหรอครับ...
และโรคนี้เท่าที่ผมหาดูก็ไม่สามารถหายได้เอง... แล้วพวกเขาจะพูดเพื่ออะไร?
ทุกครั้งที่ผมได้ยิน ผมก็รู้สึกเจ็บปวดใจอะ
แม้แต่คนที่คิดว่าจะช่วยให้เราหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้ได้... ก็ยังพึ่งไม่ได้
ยิ่งตอกย้ำว่าพวกเขาไม่ได้ลืมว่าผมมีความเจ็บปวดนี้ และพวกเขาไม่คิดจะทำอะไรเลย...
มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของพวกเขาเหรอครับ ที่ต้องทำให้ชีวิตผมมันดีกว่านี้...