เคยมีความรักนะแต่โดนทิ้งจนเป็นคนดูถูกความรักไปเลย

เรื่องมีอยู่ว่า "โสดมาระยะนึงแล้ว" ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่มีคนข้างๆมีแฟนอะไรนั้นแหละเราทำตัวเหลวไหลมากยอมทุกอย่างลำบากก็ทำเราหมดกับผู้ชายไปเยอะ"ตัง ตัว เวลา" เรายอมไปสะทุกอย่างแต่มันก็เป็นความคิดที่ผิด "ตัง" เเรกๆเราเอาตังเก็บหรือตังที่แบมือขอตังพ่อแม่มาเลี้ยงผู้ชายให้ผู้ชายรู้ว่าเออเราดีนะอยู่แล้วไม่ลำบากประมาณนี้เราก็โดนทิ้ง มันเป็นที่มาของคำว่า"รักใครอย่าเปย์ เลิกกันไปเสียดายตัง"มาเรื่องตัว"เราช่วงนั้นเราเป็นคนง่ายมีแฟนกี่คนก็ให้เขาแบบเต็มใจคิดว่าได้กันแล้วจะไม่ทิ้งกัน อาจจะรักกันมากขึ้น คนโง่เท่านั้นที่คิดแบบนี้เจอกันคบกันไม่กี่วันก็ให้กันง่ายๆทั้งๆที่พ่อแม่ยังไม่เคยแม้แตะร่างกายเราเลย(ในช่วงวัยรุ่นนะไม่ใช่เด็กที่พ่อแม่จะอาบนํ้าให้ทำอะไรทุกอย่างให้) มาเรื่องที่สาม "เวลา" เวลาเราอยากทำอะไรก็ต้องบอกอยากไปก็ไม่ได้ไป(คือชีวิตไม่มีอิรสะโดนบังคับไปหมด)ช่วงที่คบกัน แม้แต่เพื่อน,ครอบครัวแทบไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยเอาเวลาแต่ไปจับผิดแฟนเอาแต่แฟน พอเลิกมันก็จะเจ็บแค่ช่วงแรกๆแต่เวลาผ่านไปเริ่มดีขึ้นก็มีเหงาแต่ไม่ถึงตาย เอาเวลาไปให้คนรอบข้างดีกว่าไหมเพื่อน,ครอบครัว เอาเวลาไปดูแลตัวเองให้ดูดีขึ้นสวยขึ้นความรักหาตอนไหนก็ได้ไม่ต้องโหยหายมันหรอกถ้ามันเข้ามามันก็แค่ชั่วคราว ปล.จขกท.คิดถูกใช่ไหมในสมัยนี้ไม่มีคนจริงจังถึงมีคงหายากสุดๆและก็ผู้ชาย ๆมันเยอะจนไม่กล้ามีความรัก