เหนื่อยกับพ่อแม่

คือสถานะที่บ้านก็ปานกลางค่ะ มีปัญหากับที่บ้านบ่อย เรื่องสอบเรื่องข้างบ้านเรื่องอะไรก็ตาม ตาของดิฉันท่านเคยเข้ารพ.จิตเวชค่ะ ท่านจะควบคุมคำพูดไม่ได้ชอบด่าชอบบ่นแรงๆ แม่ของดิฉันเองก็ทำงาน แล้วตาก็ชอบโทรไปฟ้องแม่เรื่องดิฉัน คือดิฉันรู้ค่ะว่าตัวเองผิด แต่เราก็เริ่มจะเป็นโรคเครียดกับโรคซึมเศร้า การตั้งกระทู้ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ดิฉันร้องไห้ไปด้วยในทุกๆตัวอักษรที่พิมพ์ลงไป ดิฉันรู้สึกเหนื่อยแล้วก็เครียดจากการเรียน ดิฉันมักจะติดเพื่อนหรือคนที่ทำให้เรารู้สึกสบายใจอย่างเพื่อน จนพ่อแม่หาว่าติดเพื่อน บางทีดิฉันรู้สึกท้อแท้ก็ไปปรึกษาเพื่อนอยู่บ่อยๆ คนในครอบครัวชอบพูดว่ามีอะไรไม่สบายใจก็ปรึกษาได้ แต่เมื่อดิฉันเข้าไปพูดหรือไปคุยท่านก็จะตะคอกหรืออาละวาด ดิฉันเหนื่อยจนคิดสั้นหลายๆครั้งบางทีก็เหม่อไปนอกหน้าต่างคิดว่าถ้าได้กระโดดลงไปจะเป็นยังไง ถ้าเดินไปให้รถชนจะเป็นยังไง ถ้าเอามีดมากรีดร่างกายจะเป็นยังไง รู้สึกคิดทำร้ายตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ดิฉันคิดง่าตัวเองจะเกิดมาทำไมในเมื่อทำอะไรก็ผิด วันเกิดเราคิดว่าจะเป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิต แต่กลับดิฉันมันไม่ใช่ วันเกิดของดิฉัน ดิฉันไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง ตาของดิฉันท่านชอบกินเบียร์ วันเกิดดิฉันเลยขอว่า ท่านเลิกกินมันสักวันได้ไหม ท่านก็ด่าตะคอกใส่ แล้วเวลาที่เราอยากขอเรื่องสอบก่อนจะเป่าเทียน ท่านก็จะพูดเชิงทับถมว่า เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ มันเป็นความรู้สึกที่ดิฉันคิดว่าได้ต่อยได้ชกได้ฆ่าใครให้ตายเลยก็ดี ติดคุกไปเลย คงจะสบายกว่าอยู่กับท่าน ดิฉันอยากพูดความในใจนี้ให้ท่านได้ฟัง แต่มันคงเป็นเสียงเล็กๆ ที่ดิฉันคิดว่า ชาติไหนกันที่จะได้บอก ท่านคงไม่ฟังเราหรอก ปล.ดิฉันแค่อยากถามว่าถ้าสมมติว่าคุณเป็นดิฉันคุณคิดว่าคุณควรทำยังไงดี ถ้าอยากหยุดเครียดหยุดคิดมาก เข้าสังคมที่ดี ไม่จมปลักแบบดิฉัน