เหตุการณ์เกิดกับตัวผมเองหลังการแต่งงาน อายุแฟนผมก็เท่ากันกับผมคือตอนนี้เราอายุ 30 ปี มีลูกด้วยกัน 1 คน อายุ 1 ขวบเศษ แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า
แฟนผมชอบเอาแต่ใจ ไม่ค่อยเข้าใจใครเท่าไหร่ เอาตัวเองเป็นหลัก ไม่ให้เกียรติญาติผู้ใหญ่ทางผมเลยสักคน ก้าวร้าวมาก ด่าแบบรุนแรงทั้งๆที่ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายผมไม่เคยไปด่าอะไรเขาเลย แต่ตัวผมเองไม่เคยไปก้าวร้าวญาติผู้ใหญ่ทางเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งตอนนี้ ลูกผมเขาเอาไปให้พ่อแม่เขาเลี้ยง ผมเองก็อยากอยู่กับลูกผมบ้าง คือผมก็ไม่ได้ไปขัดใจอะไรเขา คอยทำงานส่งเงินไปให้ทุกเดือนไม่เคยขาด พร้อมทั้งถ้าจะเอาค่าซื้ออะไรพิเศษก็ให้มาด้วยดีตลอด ตอนนี้ผมเห็นลูกผมเพียงแค่กล้องมือถือเท่านั้น ทั้งๆที่ระยะทางบ้านเขากับผมก้อห่างกันประมาณ ร้อยกว่าโล แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า เขาไม่เคยคิดว่าผมคิดถึงลูกขนาดไหน งานผมไม่เหมือนใคร ทำงานกลางวันหนึ่งอาทิตย์ กลางคืนหนึ่งอาทิตย์ ทำงานวันละ 12 ชั่วโมง เหมือน รปภ. นั้นแแหละครับ แต่ผมเป็นเจ้าหน้าที่ควบคุมระบบอุตสาหกรรมผลิต หยุด 1 วัน/อาทิตย์ บ้างทีผมเลิกงาน 2 ทุ่ม ผมต้องขับรถต่ออีก ประมาณ 80 กว่าโลเพื่อไปหาลูกผม กรณีนี้ถ้าลูกผมเข้ามาในตัวเมือง และพอไปถึงก็เกือบๆ 4 ทุ่ม ลูกผมก้อหลับแล้ว ตอนเช้าผมต้องตื่น ตี 5 เพื่อขับรถมาทำงานต่อ ผมทำแบบนี้จนตัวผมขับรถบางทีถึงกับหลับใน ระหว่างขับรถ แต่โชคยังดีที่ยังไม่เกิดอุบัติเหตุ จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเหนื่อยจริงๆกับเหตุการณ์เช่นนี้ ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อดี ผมตอนนี้พักอยู่บ้านผมกับพ่อแม่ แต่ก็อดคิดถึงลูกไม่ไหวบางนั่งน้ำตาไหลคนเดียว เพราะผมไม่อยากให้มีการขัดแย้งเพิ่มมากขึ้น เพราะเขานิสัยแรงมาก เขาชอบดูถูกคนอื่นๆแม้กระทั่งบางที ผมถึงกับรับไม่ได้ กรณีเขาเอาผมไปพูดออกเฟสให้เพื่อนเขาหรือคนอื่นรับรู้ทั้งๆที่เรื่องนั้นผมไม่รับรู้อะไรเลยเพราะ คนที่ทำงานที่เดียวกับผมเขาไปเห็นในเฟสมา เขามาบอกผม แต่ผมก็ไม่ได้ตอบโต้ผมได้แต่นิ่งของผม และผมไม่เข้าใจเหมือนกันเขาต้องการอะไรกันแน่ ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ ถ้าเป็นแบบนี้ เราควรทำยังไงดี
เอาไงกันดีกับเหตุการณ์แบบนี้ กับชีวิตหลังแต่งงาน
แฟนผมชอบเอาแต่ใจ ไม่ค่อยเข้าใจใครเท่าไหร่ เอาตัวเองเป็นหลัก ไม่ให้เกียรติญาติผู้ใหญ่ทางผมเลยสักคน ก้าวร้าวมาก ด่าแบบรุนแรงทั้งๆที่ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายผมไม่เคยไปด่าอะไรเขาเลย แต่ตัวผมเองไม่เคยไปก้าวร้าวญาติผู้ใหญ่ทางเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งตอนนี้ ลูกผมเขาเอาไปให้พ่อแม่เขาเลี้ยง ผมเองก็อยากอยู่กับลูกผมบ้าง คือผมก็ไม่ได้ไปขัดใจอะไรเขา คอยทำงานส่งเงินไปให้ทุกเดือนไม่เคยขาด พร้อมทั้งถ้าจะเอาค่าซื้ออะไรพิเศษก็ให้มาด้วยดีตลอด ตอนนี้ผมเห็นลูกผมเพียงแค่กล้องมือถือเท่านั้น ทั้งๆที่ระยะทางบ้านเขากับผมก้อห่างกันประมาณ ร้อยกว่าโล แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า เขาไม่เคยคิดว่าผมคิดถึงลูกขนาดไหน งานผมไม่เหมือนใคร ทำงานกลางวันหนึ่งอาทิตย์ กลางคืนหนึ่งอาทิตย์ ทำงานวันละ 12 ชั่วโมง เหมือน รปภ. นั้นแแหละครับ แต่ผมเป็นเจ้าหน้าที่ควบคุมระบบอุตสาหกรรมผลิต หยุด 1 วัน/อาทิตย์ บ้างทีผมเลิกงาน 2 ทุ่ม ผมต้องขับรถต่ออีก ประมาณ 80 กว่าโลเพื่อไปหาลูกผม กรณีนี้ถ้าลูกผมเข้ามาในตัวเมือง และพอไปถึงก็เกือบๆ 4 ทุ่ม ลูกผมก้อหลับแล้ว ตอนเช้าผมต้องตื่น ตี 5 เพื่อขับรถมาทำงานต่อ ผมทำแบบนี้จนตัวผมขับรถบางทีถึงกับหลับใน ระหว่างขับรถ แต่โชคยังดีที่ยังไม่เกิดอุบัติเหตุ จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเหนื่อยจริงๆกับเหตุการณ์เช่นนี้ ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อดี ผมตอนนี้พักอยู่บ้านผมกับพ่อแม่ แต่ก็อดคิดถึงลูกไม่ไหวบางนั่งน้ำตาไหลคนเดียว เพราะผมไม่อยากให้มีการขัดแย้งเพิ่มมากขึ้น เพราะเขานิสัยแรงมาก เขาชอบดูถูกคนอื่นๆแม้กระทั่งบางที ผมถึงกับรับไม่ได้ กรณีเขาเอาผมไปพูดออกเฟสให้เพื่อนเขาหรือคนอื่นรับรู้ทั้งๆที่เรื่องนั้นผมไม่รับรู้อะไรเลยเพราะ คนที่ทำงานที่เดียวกับผมเขาไปเห็นในเฟสมา เขามาบอกผม แต่ผมก็ไม่ได้ตอบโต้ผมได้แต่นิ่งของผม และผมไม่เข้าใจเหมือนกันเขาต้องการอะไรกันแน่ ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ ถ้าเป็นแบบนี้ เราควรทำยังไงดี