สำหรับเรานะ เรามีครูในดวงใจอยู่ 1 คน (เราขอไม่เอ่ยนาม)
คนแรกเลยนะ เราได้เรียนกับครูท่านนี้ตอน ป.2 ซึ่งสำหรับเรา เราก็สนิทกับครูพอควร ครูท่านนี้เป็นครูที่อบอุ่นมาก ใส่ใจทุกอย่าง แคร์ความรู้สึกมาก และเรารักครูท่านนี้มาก (ครูเป็นผู้หญิงนะ เราก็ผู้หญิง) เวลามีปัญหาอะไร ครูก็จะช่วยเราตลอด มีอยู่วันนึงเราถอดรองเท้าไว้หน้าห้องสมุด เราเข้าไปหาครูเพราะครูเป็นบรรณารักษ์ที่ห้องสมุด แล้วพอจะกลับ รองเท้าเราหาย ละลุงมารับพอดี เราเลยโดนลุงว่า เพราะลุงก็รีบไปทำงานด้วย เราเลยไปหารองเท้า แต่ก็หาไม่เจอลุงเลยกลับเข้ามารับเราอีกรอบ และว่าเราหหนักกว่าเดิม เราก็ร้องไห้ เพราะเป็นคนร้องง่ายมาก ครูเลยกอดเราไว้แล้วบอกไม่ต้องร้อง เดี๋ยวครูช่วยหาดีกว่า แล้วสุดท้ายก็เจอที่ห้องนาฏศิลป์ เพราะมีรุ่นนางรำพี่ใส่ผิดไป คิดว่ารองเท้าที่อยู่หน้าห้องสมุดเป็นของเรา จบ อ่อ !!! มีอีกเรื่องตอนวันเกิดเราครูซื้อของมาให้ด้วย เป็นรองเท้าผ้าใบกับสมุดโน็ต เราดีใจมากกก แล้วช่วงปิดเทอม เราไปอยู่กับพ่อที่คลองสาม แล้วบ้านครูอยู่คลองสอง ครูเลยชวนเราไป ฟิวเจอร์รังสิต พ่อไปส่ง วันนั้นโคตรจะมีความสุขเลยย ครูซื้อตุ๊กตากระดาษกล่องใหญ่ให้เราตั้ง 2 กล่อง ทั้งๆที่เราบอกไม่เอา แต่ก็ได้มา แล้วตอนกลับ ก็มีเสื้อยืดมาให้เราตัวนึง สีเทา ครูก็ส่งเราขึ้นรถตู้ แล้วก็กอดดดดดดดด ทุกวันนี้เรา อยู่ ม.2 จะขึ้น ม.3 ละ ยังจำครูได้อยู่เลย อยากเจอแต่คงไม่มีวันได้เจอ
ปล.เราพลาดเองที่ปล่อยให้ครูเขาหายไป เราเป็นคนขี้น้อยใจด้วยแหละ ชอบพูดไรไม่คิด ตอน ป.2 3 4 ครูก็ไม่ได้อะไรกับอาการแบบน้ เพราะเรายังเด็ก
แต่ พอขึ้น ป.5 6 เราก็ยังทำนิสัยแบบนี้อยู่ ครูคงแบบเหนื่อยแหละ เลยหายไปเลย
ปล. 2 นับตั้งแต่ ป.5 มาไม่เคยเจอครูเลยจนถึงตอนนี้ แต่มีคุยบ้าง จนกระทั่ง ไม่ได้คุยเพราะเรางี่เง่า แล้วครูเขาโตกว่าเรา เขาคงไม่ชอบนิสัยง๊องแง๊ง
แต่เขาตบท้ายด้วยว่า ไว้เราโตกว่านี้ เข้าใจมากกว่านี้ ยอมรับมากกว่านี้ ค่อยมาคุยกันนะ (เราในที่นี้คือ ตัวเราเอง) หลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่ออีกเลย เพราะครูเขาบล๊อคไลน์ แต่เราเข้าใจนะ เราไม่เคยโกรธครูที่เขาหายไป เพราะเรารู้ตัวว่าเราผิด แต่เรากลัวครูโกรธ และไม่ให้อภัยเรา แต่ตอนนั้นเราพูดไรไปไม่ทันคิด ตอนนี้จะคิดได้มันอาจจะสายไปด้วยซ้ำ แต่ยังไงครูก็จะเป็นครูในดวงใจของเราเสมอ ยังอยู่ในใจ ในความทรงจำตลอดเวลา ถึงแม้จะเจอครูที่เหมือนกันกับท่านนี้ แต่ไม่สามารถแทนที่ท่านได้
ครูในความทรงจำ
คนแรกเลยนะ เราได้เรียนกับครูท่านนี้ตอน ป.2 ซึ่งสำหรับเรา เราก็สนิทกับครูพอควร ครูท่านนี้เป็นครูที่อบอุ่นมาก ใส่ใจทุกอย่าง แคร์ความรู้สึกมาก และเรารักครูท่านนี้มาก (ครูเป็นผู้หญิงนะ เราก็ผู้หญิง) เวลามีปัญหาอะไร ครูก็จะช่วยเราตลอด มีอยู่วันนึงเราถอดรองเท้าไว้หน้าห้องสมุด เราเข้าไปหาครูเพราะครูเป็นบรรณารักษ์ที่ห้องสมุด แล้วพอจะกลับ รองเท้าเราหาย ละลุงมารับพอดี เราเลยโดนลุงว่า เพราะลุงก็รีบไปทำงานด้วย เราเลยไปหารองเท้า แต่ก็หาไม่เจอลุงเลยกลับเข้ามารับเราอีกรอบ และว่าเราหหนักกว่าเดิม เราก็ร้องไห้ เพราะเป็นคนร้องง่ายมาก ครูเลยกอดเราไว้แล้วบอกไม่ต้องร้อง เดี๋ยวครูช่วยหาดีกว่า แล้วสุดท้ายก็เจอที่ห้องนาฏศิลป์ เพราะมีรุ่นนางรำพี่ใส่ผิดไป คิดว่ารองเท้าที่อยู่หน้าห้องสมุดเป็นของเรา จบ อ่อ !!! มีอีกเรื่องตอนวันเกิดเราครูซื้อของมาให้ด้วย เป็นรองเท้าผ้าใบกับสมุดโน็ต เราดีใจมากกก แล้วช่วงปิดเทอม เราไปอยู่กับพ่อที่คลองสาม แล้วบ้านครูอยู่คลองสอง ครูเลยชวนเราไป ฟิวเจอร์รังสิต พ่อไปส่ง วันนั้นโคตรจะมีความสุขเลยย ครูซื้อตุ๊กตากระดาษกล่องใหญ่ให้เราตั้ง 2 กล่อง ทั้งๆที่เราบอกไม่เอา แต่ก็ได้มา แล้วตอนกลับ ก็มีเสื้อยืดมาให้เราตัวนึง สีเทา ครูก็ส่งเราขึ้นรถตู้ แล้วก็กอดดดดดดดด ทุกวันนี้เรา อยู่ ม.2 จะขึ้น ม.3 ละ ยังจำครูได้อยู่เลย อยากเจอแต่คงไม่มีวันได้เจอ
ปล.เราพลาดเองที่ปล่อยให้ครูเขาหายไป เราเป็นคนขี้น้อยใจด้วยแหละ ชอบพูดไรไม่คิด ตอน ป.2 3 4 ครูก็ไม่ได้อะไรกับอาการแบบน้ เพราะเรายังเด็ก
แต่ พอขึ้น ป.5 6 เราก็ยังทำนิสัยแบบนี้อยู่ ครูคงแบบเหนื่อยแหละ เลยหายไปเลย
ปล. 2 นับตั้งแต่ ป.5 มาไม่เคยเจอครูเลยจนถึงตอนนี้ แต่มีคุยบ้าง จนกระทั่ง ไม่ได้คุยเพราะเรางี่เง่า แล้วครูเขาโตกว่าเรา เขาคงไม่ชอบนิสัยง๊องแง๊ง
แต่เขาตบท้ายด้วยว่า ไว้เราโตกว่านี้ เข้าใจมากกว่านี้ ยอมรับมากกว่านี้ ค่อยมาคุยกันนะ (เราในที่นี้คือ ตัวเราเอง) หลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่ออีกเลย เพราะครูเขาบล๊อคไลน์ แต่เราเข้าใจนะ เราไม่เคยโกรธครูที่เขาหายไป เพราะเรารู้ตัวว่าเราผิด แต่เรากลัวครูโกรธ และไม่ให้อภัยเรา แต่ตอนนั้นเราพูดไรไปไม่ทันคิด ตอนนี้จะคิดได้มันอาจจะสายไปด้วยซ้ำ แต่ยังไงครูก็จะเป็นครูในดวงใจของเราเสมอ ยังอยู่ในใจ ในความทรงจำตลอดเวลา ถึงแม้จะเจอครูที่เหมือนกันกับท่านนี้ แต่ไม่สามารถแทนที่ท่านได้