สวัสดีชาว Pantip ทุกๆท่าน ผมมีเรื่องราวมาเล่าให้ฟัง ผมจะตั้งชื่อว่า "เสี้ยม ไม่โกงกัน" ละกันครับ
เรื่องราวมีอยู่ว่า
เด็กชายถูกพลัดพรากจากพ่อ และแม่ ตั้งแต่เด็ก ถูกนำไปฝากเลี้ยงไว้ในสถานสงค์เคราะห์เด็กกำพร้า
จนเวลาผ่านไปหลายปี .....
ผู้ที่เอาไปฝากไว้ ไม่ส่งค่าเลี้ยงดูให้....
ทางศูนย์ จึงประการออกทางสถานีวิทยุ ตามหาญาติ คุณยายผู้เป็นญาติ จึงนำไปเลี้ยงดูที่บ้านชนบท ซึ่งในสมัยนั้น ยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ทำนา หาปลา คุณยายทะนุถนอม เลี้ยงตามมี ตามเกิด แต่ก็ไม่เคยทำให้อดอยากปากแห้ง ตลอดระยะเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่กับยาย ยายมักจะย้ำเสมอว่า ....
"แม้ผ้าห่มเราจะผืนเล็ก แต่เราก็ชื้อมันมาด้วยน้ำพัก น้ำแรงเราเอง
แม้อาหารบางวัน อาจจะไม่ถูกปาก แต่เราก็ทำ และหาด้วยมือเราเอง
แม้เงินเรามีน้อย แต่เราก็ไม่เคย อด
ไม่มีอะไรจะมีความสุขเท่ากับความพึ่งพอใจในสิ่งที่เรามี
ถ้ารู้จักเป็นผู้ให้ในสิ่งที่ดี เราก็จะได้รับสิ่งดีๆกลับมาเช่นกัน"
จากวันนั้น ผมก็ยังจำคำสอนของยายมาตลอด จนเวลาผ่านไปลายปี....
ยายผมให้ผมบวชเรียน เนื่องจากไม่มีใครส่งเสีย ผมใช้ชีวิตอยู้ไต้ร่มกาสาวพัสตร์ หลายปี ตั้งมั่นอยู่ในคุณธรรม จริยธรรม และ ข้อปฏิบัติตามคำสอนพุทธองค์ ศึกษาเล่าเรียนพระปริญัติ
จนถึงช่วงเวลาที่ผมต้องออกไปท่องโลก ที่เต็มไปด้วยกิเลสตัญหา ผมก็ยังคงย้ำอยู่ในใจ เราต้องตั้งมั่นในความดีตลอดไป
เมื่อผมมีงานทำ ผมมักจะถูกเพื่อนแกล้งเสมอ เพราะเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนต่อโลกมาก
และสิ่งที่ผมเห็นประจำคือ การแบ่งชนชั้น วรรณ ตำแหน่ง หัวโขน ที่ผู้คนสวมมันไว้ และที่ยิ่งกว่านั้น มีแต่ผู้คนที่สวมหน้ากากเข้าหากัน
แต่ผมกลับไม่มีอะไรกับเขาเลย
ผมจึงมีความอยากรู้ อยากลองในสิ่งที่เรารู้ เขาเห็น เขาเป็น อยากมีครอบครับ อยากมีตำแหน่งหน้าที่ที่สูงๆ
ผมดิ้นรนจนได้ทีละตำแหน่ง และผมก็ไปถึงตำแหน่งผู้บริหารในองค์กรณ์หนึ่ง ชีวิตผมมีครอบครัว แต่ไม่เคยได้ดูแล มีแต่หนี้สินที่ผมโดนนักต้มตุ๋น หลอกไป เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการผมเอง มีประสบการณ์หลายอย่าง จน
"ลืมคำสอนของยาย "
ผมใช้ชีวิตอยู่บนความทุกข์ของคนอื่น ด้วยจรรณยาบรรณที่ผิดๆ ผมโกงองค์กรณ์ เพื่อความสุขของตัวเอง และเพื่อคนที่ผมรักมีความสุข แต่เขาไม่รู้เลยว่าผมได้เงินก้อนใหญ่ๆมาจากใหน ครอบครัวผมมีความสุข
แล้วผมล่ะ
ผวาตลอดเวลา วันใหนจะโดนจับได้หน่อ เราทำแบบนี้ทำไมหน๋อ ทำไมเราไม่มีความสุขหน๋อ
ชีวิตผมเหมือน "วัวสันหลังหว่ะ"
ผมไม่เคยมีความสุขแม้แต่เสี้ยววินาที
ผมขึ้นหลังเสือแล้วครับ ผมลงยาก มีทางเดียวคือผมต้องไป
และผมก็เลือกที่จะไปจากชีวิตแบบนั้น ผมทิ้งตำแหน่ง เพื่อที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่ แต่ผมก็มักจะพบกับสิ่งที่ผมหนีมาเป็นประจำ ตกงานแล้ว ตกงานเล่า เพราะความที่ผมไม่ขอเลือกทางที่ขึ้นซื่อว่าโกง เพราะผมไม่เคยมีความสุขกับมันเลย ปัจจุบัน ชีวิตผมก็ตกต่ำลงเรื่อยๆ อาจจะเป็นเพราะผมเคยโกงเขาเอาไว้ก็เป็นได้
คอรัปชั่น ไม่เจริญ กับคอรับชั่น แล้วเจริญ ผมก็ยังแยกไม่ออกจวบจนทุกวันนี้ เพราะคนโกง มักจะได้ดี แต่อยุดเมื่อใหร่ ตกอับทันที แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ผมจะขอใช้กรรมที่ผมทำไว้ละกัน วันนี้ ผมอาจจะใช้กรรมยังไม่หมด แต่ตอนนี้ ผมรู้อย่างเดียวว่า
ผมไม่โกงเขากินเป็นพอ
เสี้ยม ไม่โกง
เรื่องราวมีอยู่ว่า
เด็กชายถูกพลัดพรากจากพ่อ และแม่ ตั้งแต่เด็ก ถูกนำไปฝากเลี้ยงไว้ในสถานสงค์เคราะห์เด็กกำพร้า
จนเวลาผ่านไปหลายปี .....
ผู้ที่เอาไปฝากไว้ ไม่ส่งค่าเลี้ยงดูให้....
ทางศูนย์ จึงประการออกทางสถานีวิทยุ ตามหาญาติ คุณยายผู้เป็นญาติ จึงนำไปเลี้ยงดูที่บ้านชนบท ซึ่งในสมัยนั้น ยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ทำนา หาปลา คุณยายทะนุถนอม เลี้ยงตามมี ตามเกิด แต่ก็ไม่เคยทำให้อดอยากปากแห้ง ตลอดระยะเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่กับยาย ยายมักจะย้ำเสมอว่า ....
"แม้ผ้าห่มเราจะผืนเล็ก แต่เราก็ชื้อมันมาด้วยน้ำพัก น้ำแรงเราเอง
แม้อาหารบางวัน อาจจะไม่ถูกปาก แต่เราก็ทำ และหาด้วยมือเราเอง
แม้เงินเรามีน้อย แต่เราก็ไม่เคย อด
ไม่มีอะไรจะมีความสุขเท่ากับความพึ่งพอใจในสิ่งที่เรามี
ถ้ารู้จักเป็นผู้ให้ในสิ่งที่ดี เราก็จะได้รับสิ่งดีๆกลับมาเช่นกัน"
จากวันนั้น ผมก็ยังจำคำสอนของยายมาตลอด จนเวลาผ่านไปลายปี....
ยายผมให้ผมบวชเรียน เนื่องจากไม่มีใครส่งเสีย ผมใช้ชีวิตอยู้ไต้ร่มกาสาวพัสตร์ หลายปี ตั้งมั่นอยู่ในคุณธรรม จริยธรรม และ ข้อปฏิบัติตามคำสอนพุทธองค์ ศึกษาเล่าเรียนพระปริญัติ
จนถึงช่วงเวลาที่ผมต้องออกไปท่องโลก ที่เต็มไปด้วยกิเลสตัญหา ผมก็ยังคงย้ำอยู่ในใจ เราต้องตั้งมั่นในความดีตลอดไป
เมื่อผมมีงานทำ ผมมักจะถูกเพื่อนแกล้งเสมอ เพราะเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนต่อโลกมาก
และสิ่งที่ผมเห็นประจำคือ การแบ่งชนชั้น วรรณ ตำแหน่ง หัวโขน ที่ผู้คนสวมมันไว้ และที่ยิ่งกว่านั้น มีแต่ผู้คนที่สวมหน้ากากเข้าหากัน
แต่ผมกลับไม่มีอะไรกับเขาเลย
ผมจึงมีความอยากรู้ อยากลองในสิ่งที่เรารู้ เขาเห็น เขาเป็น อยากมีครอบครับ อยากมีตำแหน่งหน้าที่ที่สูงๆ
ผมดิ้นรนจนได้ทีละตำแหน่ง และผมก็ไปถึงตำแหน่งผู้บริหารในองค์กรณ์หนึ่ง ชีวิตผมมีครอบครัว แต่ไม่เคยได้ดูแล มีแต่หนี้สินที่ผมโดนนักต้มตุ๋น หลอกไป เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการผมเอง มีประสบการณ์หลายอย่าง จน
"ลืมคำสอนของยาย "
ผมใช้ชีวิตอยู่บนความทุกข์ของคนอื่น ด้วยจรรณยาบรรณที่ผิดๆ ผมโกงองค์กรณ์ เพื่อความสุขของตัวเอง และเพื่อคนที่ผมรักมีความสุข แต่เขาไม่รู้เลยว่าผมได้เงินก้อนใหญ่ๆมาจากใหน ครอบครัวผมมีความสุข
แล้วผมล่ะ
ผวาตลอดเวลา วันใหนจะโดนจับได้หน่อ เราทำแบบนี้ทำไมหน๋อ ทำไมเราไม่มีความสุขหน๋อ
ชีวิตผมเหมือน "วัวสันหลังหว่ะ"
ผมไม่เคยมีความสุขแม้แต่เสี้ยววินาที
ผมขึ้นหลังเสือแล้วครับ ผมลงยาก มีทางเดียวคือผมต้องไป
และผมก็เลือกที่จะไปจากชีวิตแบบนั้น ผมทิ้งตำแหน่ง เพื่อที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่ แต่ผมก็มักจะพบกับสิ่งที่ผมหนีมาเป็นประจำ ตกงานแล้ว ตกงานเล่า เพราะความที่ผมไม่ขอเลือกทางที่ขึ้นซื่อว่าโกง เพราะผมไม่เคยมีความสุขกับมันเลย ปัจจุบัน ชีวิตผมก็ตกต่ำลงเรื่อยๆ อาจจะเป็นเพราะผมเคยโกงเขาเอาไว้ก็เป็นได้
คอรัปชั่น ไม่เจริญ กับคอรับชั่น แล้วเจริญ ผมก็ยังแยกไม่ออกจวบจนทุกวันนี้ เพราะคนโกง มักจะได้ดี แต่อยุดเมื่อใหร่ ตกอับทันที แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ผมจะขอใช้กรรมที่ผมทำไว้ละกัน วันนี้ ผมอาจจะใช้กรรมยังไม่หมด แต่ตอนนี้ ผมรู้อย่างเดียวว่า
ผมไม่โกงเขากินเป็นพอ