** ลำโพงมันเสียงดัง แต่ลำพังมันเหงาใจ **

หมายเหตุ เรื่องนี้เป็นจินตนาการรั่วๆที่คิดขึ้นมานะครับ ไม่เกี่ยวกับใครเลยในโลกใบนี้


เดินเข้ามาในงานตระการล้ำ
ลำโพงนำดังลั่นสนั่นไหว
ถึงจะดังแต่ดูเงียบในหัวใจ
ถึงดังไป แต่ใจเงียบเชียบจริงๆ

ดูเขาเต้นกันมันและหนักหน่วง
แต่ในทรวงเหงาใจไม่เกรงกริ่ง
เขาโยกตัวโยกหัว รัวระวิง
แต่ใจนิ่ง เงียบงันเหมือนฝันไป

เพียงลำพังเดินไปใจโหวงโหวง
ถึงลำโพงดังลั่นสั่นแค่ไหน
แต่ลำพังมันเศร้ามันเหงาใจ
เสียงจะดังแค่ไหนไม่สะเทือน

ลำโพงดังแค่ไหนไม่สนนัก
แต่แอบไปถอดปลั๊กใครจะเหมือน
ทุกคนหันมาแลและแชเชือน
ตะโกนเตือน "ถอดปลั๊กไปทำไมกัน"

ตอบไปว่า "ก็หัวใจ ลำพังนี่
ดึงปลั๊กหน่อยก็ดี ลำโพงลั่น"
พวกเขาเลย ออกไป หายไปพลัน
จึงเงียบงัน อยู่คนเดียว เปลี่ยวจริงๆ

พอเขาไปกันหมดอดไม่ไหว
เพราะสุดขั้วหัวใจมันไม่นิ่ง
เสียบปลั๊กใหม่ เปิดเพลงแซงแรงจริงจริง
ไม่ประวิง เต้นคนเดียว ไม่เปลี่ยวเลย

เต้นลำพัง รำพึงรำพันทั่ว
ถึงเต้นมั่ว ก็ยังดีกว่านิ่งเฉย
เต้นลำพัง ลำโพงลั่น รำพันเลย
ยินเธอเอ่ย หันไปเห็น เธอเดินมา

ฉันยังเต้น เพลินอยู่ ดูแปลกๆ
เธอมาแทรก เดินมากับสองขา
แล้วเธอก็เต้นแร้งเต้นกา
เราสองคนเฮฮาบ้าไปเลย

พอเต้นไป เพลงหยุด ลำโพงเงียบ
มือเย็นเฉียบ หันไป ให้เฉลย
"หมดเวลาแล้วครับ อยากกลับเลย
ผมขอเลย ค่าเช่าเหล่าลำโพง"

จึงหันไปหาเธอคนนั้น
ใจมันสั่น ตัวพอง ดูโหยงโหยง
พูดออกไป "ยืมเงินหน่อย ฉันไม่โกง
เป็นค่าเช่า ลำโพง ที่ผ่านมา"

เธอหยิบเงิน ให้ไป ไม่นิ่งเฉย
เอาไปเลย บวกเพิ่มอีกสามพันห้า
"ขอฉันเต้น เพิ่มอีก" เธอบอกมา
เราหรรษา ไม่ลำพังเพราะลำโพง.

จบบริบูรณ์