นอกจากถามละก็ขอระบายให้ฟังหน่อยละกัน เรื่องของเรื่องเลย..คือตอนนี้เราตั้งครรภ์
(ที่ไม่พร้อม)
ทุกคนรุมด่าว่าเราว่าไม่รู้จักป้องกัน ความจริงแล้วเราทานยาคุมนะคะ "ยาคุมฉุกเฉิน" ซึ่งตัวเราก็พึ่งจะรู้นี่แหละคะว่ามันให้ผลได้แค่ 70%
ประสิทธิภาพของยาก็จะลดน้อยลงตามเวลาที่เว้นช่วงแต่ละชั่วโมง
มันคุมไม่ได้100%นะคะเรื่องจริง
ตอนนี้เราจะหันหน้าไปปรึกษาใครก็เหมือนจะเจอแต่คำแนะนำที่โน้มน้าวพูดให้รารู้สึกว่าไม่อยากเก็บเด็กไว้
แล้วยิ่งตอนนี้หันไปต้องการสักคนที่จะอยู่ข้างๆก็ไม่มีเลย
สำหรับคนอื่นเขาอาจจะจิตใจเข้มแข็งไม่ต้องการคนเห็นใจแต่สำหรับเราตอนนี้กำลังใจมันสำคัญที่สุดแล้ว
ท้องแล้วหลังจากรู้จะทำไงต่อดี หลายๆคนก็จะบอกว่าให้ไปบอกกับที่บ้านสิบอกพ่อแม่สิเขาไม่ทิ้งเราหรอกเขาต้องรักหลานรักเราถึงจะยังไง
นั้นคือ "ครอบครัวที่อบอุ่น" คือการที่เด็กเติบโตมากับพ่อแม่โดนสั่งสอนเลี้ยงดูบ่มนิสัยได้รับความรักในระดับนึงส่วนใหญ่ครอบครัวจะเป็นแบบนั้น
รู้ไหมคะในทางจิตวิทยาในวัยเด็กจะถือว่าเป็นวัยแรกเริ่มของพัฒนาการมีการสร้างความไว้วางใจความเป็นมิตรต่อมนุษย์คนอื่นๆนอกจากตัวขิงเด็กเอง เขาจะเริ่มสร้างความไว้วางใจกับคนในครอบครัวก่อนจากพ่อแม่มาป้าจากป้ามาลุงแล้วก็เพื่อนมนุษย์คนอื่น มันน่าจะทำให้คำว่าเด็กคือเขาไม่สนใจอะไรที่มันจะทำอันตรายทำร้ายเขาได้ อย่างถ้าเด็กเล็กเจอโจรเขาก็ไม่รู้หรอกว่าคนนี้เป็นโจรจะทำอันตรายเขาได้ เขาก็ยังคงไม่หวาดระแวงกลัวโจรอยู่ดี
แต่ว่าในวัยเด็กของเราและก็ครอบครัวที่เราเติบโตมา เขาไม่ได้เลี้ยงเราแบบที่ครอบครัวคนปกติเขาควรจะเป็นอันที่จริง..เขาไม่เคยจะเลี้ยงเราเลย
ทุกวันนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าเป็นเริ้อรังเป็นมาตั้งแต่เด็ก (ไม่ได้คิดว่าเป็นเองนะแต่ว่าได้รับการรักษาจากจิตแพทย์)
ความสัมพันธ์ของแม่กับเราไม่ค่อยจะโอเคเหมือนคนอื่น..บางทีมันก็เหมือนจะเกลียดแม่ตัวเองด้วยซ้ำนะ
นอกจากแม่เราก็ไม่มีใครแล้วหล่ะ ญาติแม่เขาไม่เอาเราสามีใหม่แม่กี่คนก็เหมือนกัน
แม่เราเปิดร้านอาบอบนวด มันคือร้านที่ขายบริการกันพูดให้เข้าใจง่ายๆเลยเราเห็นมาตั้งแต่เด็กเราโตมากับสภาพแวดล้อมที่มีหมอนวดตลอดเวลา
ช่วงที่เรายังเล็กแม่ไม่ได้เลี้ยงเราหรอกแม่ไปทำงานเมืองนอกส่งเงินกลับมาเพื่อเร . เพื่อให้เราสบายอยู่ดีกินดี ญาติแม่เราก็เห็นแก่ได้ถ้าไม่ให้เงินเขาก็ไม่เลี้ยงเราคำนี้แม่จะชอบพูดใส่เราประจำว่าเพราะแม่ให้เงินพวกญาติแม่เขาถึงเลี้ยงเราไม่ใช่เพราะเขาเลี้ยงเพราะเขารัก 'ความจริงก็รู้สึกได้ตั้งแต่เล็กแล้วแหละมากๆด้วย'
ในครอบครัวเราอะจะมีป้าเราคนนึงที่ได้คู่ครองที่ดีเป็นคนต่างชาติเขาช่วยกันขยันทำจนมีเงินเยอะที่ดินแล้วก็พวกทรัพย์สิน แต่ว่าเขา..ไม่สามารถมีลูกได้
ในตอนนั้นด้วยความที่เราเป็นเด็กหญิงใสใสในตระกูลเขารักและเอ็นดูเราขอเราไปเลี้ยงแต่แม่ไม่ให้
มันมีจริงนะนี่ไม่ได้แต่ง ญาติพี่น้องที่จะเอาของญาติตัวเองเนี่ยป้าคนนั้นเขามีลูก ลูกเขาเป็นชายโตกว่าเราสี่ห้าปี
พวกเขาอยากได้สมบัติญาติตัวเองแบบออกนอกหน้าประจบสารพัดแต่อยากได้ไม่เท่าไรไง กลัวเราจะไปแย่งสมบัติลูกเขากลัวลูกเขาจะไม่ใช่คนโปรด
เขากลับมาทำร้ายเราจนช่วงประถมเราต้องเข้ารักษาจิตแพทย์ เราโดนก้านมะยมตี16ก้านจำได้แม่นเลยโดนตีจนน่องเลือดไหลเราไม่ยอมไปโรงเรียน
เราอาย อายมากๆ แม่เราไม่ผิดหรอกแม่แค่ไม่เคยอยู่ปกป้องเราตอนที่เราต้องการแม่มากที่สุดไม่เท่าไรหรอก
ถ้าเราอมข้าวป้าเราตบปาก เราเล่นน้ำในถังในห้องน้ำนานเขาจับเรากดน้ำ ในตอนนั้นที่เราอยู่แค่ ป.3 เราโดนลุงคนที่เป็นแฟนป้าหลอกให้เล่นซ่อนแอบด้ววแล้วเขามานอนบนทับตัวเราแล้วก็ทำกระแทกๆแต่ไม่ได้ข่มขืนแต่มันก็คือลวนลาม
เราโทรไปฟ้องแม่เขาก็จะจับเราขังไว้ในห้องล็อคกุญแจเราออกไม่ได้
ตอนนั้นทั้งแค้นทั้งเจ็บทำไมไม่ยอมให้เราไปอยู่กับพ่อ พ่อเราไม่ใช่คนไทยเป็นคนต่างชาติแต่พวกญาติแม่เขาว่าพ่อโกงแม่หมดตัวพ่อเป็นคนไม่ดี
ตอนนั้นช่วงคริสมาสของตอนที่เราอยู่อยู่ประถม พ่อกลับมาหาเราขอเราไปอยู่ด้วยตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะคือพ่อนะ
เขาคือใครไม่รู้เดินมาจอกอดเราแล้วร้องไห้บอกว่าพ่อตามหาลูกมานานมากเลยภาวนาพระเยซูขอให้ได้เจอทุกวัน พวกผู้ใหญ่เขาก็ทะเลาะกันเขาให้เราเลือกจะไปอยู่กับใครสักคน ตอนแรกเราเลือกพ่อแต่แม่อะร้องไห้จะขาดใจเราเลยยอมทิ้งพ่อมาอยู่กับแม่
แม่ก็ให้ทุกอย่างกะบเราไม่เคยขาดอะไรเลยในชีวิตมีแต่ของดีๆใช้อยู่ดีๆ แม่ยอมเอาตัวไปเหนื่อยกับงานอยู่แต่กับงานทำเพื่อเงินแม่ดลับมาเปิดอาบอบนวดที่ไทย แม่ก็เอาเวลาอยู่ดูแต่ร้านแม่ชอบเอาเราไปร้านเราเห็นผู้หญิงแนวนี้ตั้งแต่เด็กเห็นทุกอย่างความร้ายกาจการเอาตัวรอดของคนแบบนี้มาสารพัด
แม่เรานานๆจะเอาเรามาร้านแม่ไม่ค่อยมาหาเราหรอกส่วนใหญ่เราจะอยู่กับพี่เลี้ยง ที่เป็นหลานแม่อีกทีมันก็ดีกว่าเดิมเราไม่ต้องทนอยู่กับพวกป้ามหาประลัยแม่ซื้อย้านเดี่ยวให้เราอยู่กับพี่เลี้ยงแล้วก็หมาตัวนึง ส่วนมากแม่จะอยู่กับแฟนใหม่อยู่กันแค่นั่นไม่เคยกลัยมาหาลูกที่ย้สนมานอนบ้านเลย
หลังจากนั้นไม่นานแม่ก็มีลูกอีกคน เราเกลียดน้องมากจะฆ่าน้องหลายรอบแล้วและด้วยความที่เราเป็นเด็กที่โตมาแบบไม่มีคนสั่งสอน เราสอนตัวเองมาตลอด เราไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดัการวางตัวแบบไหนดีหรือไม่ดี เป็นเด็กทั่ก้าวร้าวมากใส่พ่อเลี้ยงจนเขาเกลีนดเราเขายื่นคำขาดว่าถ้าเราอยู่บ้านเขาจะไม่อยู่ เราสงสารแม่มากเพราะแม่คือคนกลางสงสารน้องด้วยไม่อยากเห็นแม้ร้องไห้ไม่อนากเห็นน้องโหยหาความรักจากพ่อเหมือนเรา เราเลยบอกแม่ว่าไม่เปฌนไรเราไม่อยากอยู่บ้านจะไปอยู่โรงเรียนกินนอน. ก็พยายามนึกว่ามันก็ดีแล้วนะเพราะเวลาเขากินข้าวกันพ่อแม่ลูกเราก็ไม่เคยได้ไปกิรกับเขาหรอก แม่ไม่เข้าใจเราหาว่าเรามีปัญหาแต่คือเข้าใจไหมเขาไม่ได้ต้อนรับเราอะ จะไปทนกินด้วยกันทำไมช่วงมัธยมเราเอาแต่ขังตัวในห้อง ไม่ค่อยคุยกับคนในครอบครัวทุกคนไม่มีความสัมพันธ์กับเราเท่าไร
แล้วพอเราอยู่กินนอนไม่ได้มันมีแต่คนเถื่อน จะกลับบ้านบ้านก็กลับไม่ได้ รู้ไหมแม่ให้เราอยู่ไหนแม่ให้เราอยู่ที่ร้านนวดทำห้องแคบๆให้เราอยู่
ช่วงนั้นแม่ก็เริ่มนอกใจพ่อเลี้ยงมีอีกคนแล้วมีร้านเปิดเพิ่มอีกร้านแม่ไปอยู่กับคนใหม่ที่อีกร้านแต่ว่าโกหกพ่อเลี้ยงว่าอยู่กับเรา
พอความแตกโดนจับได้พ่อเลี้ยงก็เกลียดเราเข้าไปอีกโทษว่าเพราะเรายุยง เอาจริงๆเราเสียใจมากนะเราไม่ได้ทำ
แล้วการที่แม่ให้เรานอนร้านนวดมันทำให้เราเจอเรื่องที่แย่กับความทรงจำเรามาก คืออาเราแท้ๆมากินเหล้าข้างล่างร้านแล้วเมาแม่ทิ้งให้เรานอนร้านคนเดียว
ทิ้งมันอยู่กับเรา มันทำร้ายเรา
พอบอกแม่บอกญาติแม่กลับหาว่สเราโกหกสร้างเรื่อง สำหรับคนที่โดนทำร้ายนี่มันก็แย่พอแล้ว
ยิ่งโตแม่กลับยิ่งยัดเยียดเราให้ผู้ชายรวยๆหาแฟนรวยๆ
เป็นไปไม่ได้แน่ที่แม่จะช่วยเราเลี้ยงลูกเรา
ครอบครัวไม่ใช่ที่พึ่งของเราเลย จิตแพทย์ก็แนะนำไม่ให้เราเจอแม่ยิ่งเจอเราจะยิ่งแย่
แล้วนี่ผู้ชายก็ไม่รับผิดชอบ..โดนทิ้งเหมือนตัวคนเดียวเลยตอนนี้
เขาเกิดมาก็ไม่มีปัญญาเลี้ยงแน่ยังเรียนอยู่เลยไม่มีใครซัพพอตด้วย
ควรทำไงดีคะ ถ้าเราทำแท้งเราจะโดนวินยานเด็กตามหลอกหลอนเอาชีวิตไหม
แล้วมีคนบอกเราว่าที่ผ่านมาเราเจอเรื่องโชคร้ายมาตลอดแล้วเด็กมาเกิดคือเด็กมีบุญ
อย่าสร้างบาปให้ตัวเองเพิ่มอีกเดี๋ยวมันจะแย่กว่านี้
หรือจะเริ่มทำงานเลิกเรียนดี ช่วยหนูด้วยคะหนูคิดคนเดียวจะเป็นบ้าแล้วตอนนี้
วิญญาณหรือผีมีจริงไหมถ้าจะทำแท้งเขาจะตามไหม? ปัญหาชีวิตแบบนี้แก้ได้ไหมหรือตายไปเลยดีกว่า
ทุกคนรุมด่าว่าเราว่าไม่รู้จักป้องกัน ความจริงแล้วเราทานยาคุมนะคะ "ยาคุมฉุกเฉิน" ซึ่งตัวเราก็พึ่งจะรู้นี่แหละคะว่ามันให้ผลได้แค่ 70%
ประสิทธิภาพของยาก็จะลดน้อยลงตามเวลาที่เว้นช่วงแต่ละชั่วโมง มันคุมไม่ได้100%นะคะเรื่องจริง
ตอนนี้เราจะหันหน้าไปปรึกษาใครก็เหมือนจะเจอแต่คำแนะนำที่โน้มน้าวพูดให้รารู้สึกว่าไม่อยากเก็บเด็กไว้
แล้วยิ่งตอนนี้หันไปต้องการสักคนที่จะอยู่ข้างๆก็ไม่มีเลย
สำหรับคนอื่นเขาอาจจะจิตใจเข้มแข็งไม่ต้องการคนเห็นใจแต่สำหรับเราตอนนี้กำลังใจมันสำคัญที่สุดแล้ว
ท้องแล้วหลังจากรู้จะทำไงต่อดี หลายๆคนก็จะบอกว่าให้ไปบอกกับที่บ้านสิบอกพ่อแม่สิเขาไม่ทิ้งเราหรอกเขาต้องรักหลานรักเราถึงจะยังไง
นั้นคือ "ครอบครัวที่อบอุ่น" คือการที่เด็กเติบโตมากับพ่อแม่โดนสั่งสอนเลี้ยงดูบ่มนิสัยได้รับความรักในระดับนึงส่วนใหญ่ครอบครัวจะเป็นแบบนั้น
แต่ว่าในวัยเด็กของเราและก็ครอบครัวที่เราเติบโตมา เขาไม่ได้เลี้ยงเราแบบที่ครอบครัวคนปกติเขาควรจะเป็นอันที่จริง..เขาไม่เคยจะเลี้ยงเราเลย
ทุกวันนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าเป็นเริ้อรังเป็นมาตั้งแต่เด็ก (ไม่ได้คิดว่าเป็นเองนะแต่ว่าได้รับการรักษาจากจิตแพทย์)
ความสัมพันธ์ของแม่กับเราไม่ค่อยจะโอเคเหมือนคนอื่น..บางทีมันก็เหมือนจะเกลียดแม่ตัวเองด้วยซ้ำนะ
นอกจากแม่เราก็ไม่มีใครแล้วหล่ะ ญาติแม่เขาไม่เอาเราสามีใหม่แม่กี่คนก็เหมือนกัน
แม่เราเปิดร้านอาบอบนวด มันคือร้านที่ขายบริการกันพูดให้เข้าใจง่ายๆเลยเราเห็นมาตั้งแต่เด็กเราโตมากับสภาพแวดล้อมที่มีหมอนวดตลอดเวลา
ช่วงที่เรายังเล็กแม่ไม่ได้เลี้ยงเราหรอกแม่ไปทำงานเมืองนอกส่งเงินกลับมาเพื่อเร . เพื่อให้เราสบายอยู่ดีกินดี ญาติแม่เราก็เห็นแก่ได้ถ้าไม่ให้เงินเขาก็ไม่เลี้ยงเราคำนี้แม่จะชอบพูดใส่เราประจำว่าเพราะแม่ให้เงินพวกญาติแม่เขาถึงเลี้ยงเราไม่ใช่เพราะเขาเลี้ยงเพราะเขารัก 'ความจริงก็รู้สึกได้ตั้งแต่เล็กแล้วแหละมากๆด้วย'
ในครอบครัวเราอะจะมีป้าเราคนนึงที่ได้คู่ครองที่ดีเป็นคนต่างชาติเขาช่วยกันขยันทำจนมีเงินเยอะที่ดินแล้วก็พวกทรัพย์สิน แต่ว่าเขา..ไม่สามารถมีลูกได้
ในตอนนั้นด้วยความที่เราเป็นเด็กหญิงใสใสในตระกูลเขารักและเอ็นดูเราขอเราไปเลี้ยงแต่แม่ไม่ให้
มันมีจริงนะนี่ไม่ได้แต่ง ญาติพี่น้องที่จะเอาของญาติตัวเองเนี่ยป้าคนนั้นเขามีลูก ลูกเขาเป็นชายโตกว่าเราสี่ห้าปี
พวกเขาอยากได้สมบัติญาติตัวเองแบบออกนอกหน้าประจบสารพัดแต่อยากได้ไม่เท่าไรไง กลัวเราจะไปแย่งสมบัติลูกเขากลัวลูกเขาจะไม่ใช่คนโปรด
เขากลับมาทำร้ายเราจนช่วงประถมเราต้องเข้ารักษาจิตแพทย์ เราโดนก้านมะยมตี16ก้านจำได้แม่นเลยโดนตีจนน่องเลือดไหลเราไม่ยอมไปโรงเรียน
เราอาย อายมากๆ แม่เราไม่ผิดหรอกแม่แค่ไม่เคยอยู่ปกป้องเราตอนที่เราต้องการแม่มากที่สุดไม่เท่าไรหรอก
ถ้าเราอมข้าวป้าเราตบปาก เราเล่นน้ำในถังในห้องน้ำนานเขาจับเรากดน้ำ ในตอนนั้นที่เราอยู่แค่ ป.3 เราโดนลุงคนที่เป็นแฟนป้าหลอกให้เล่นซ่อนแอบด้ววแล้วเขามานอนบนทับตัวเราแล้วก็ทำกระแทกๆแต่ไม่ได้ข่มขืนแต่มันก็คือลวนลาม
เราโทรไปฟ้องแม่เขาก็จะจับเราขังไว้ในห้องล็อคกุญแจเราออกไม่ได้
ตอนนั้นทั้งแค้นทั้งเจ็บทำไมไม่ยอมให้เราไปอยู่กับพ่อ พ่อเราไม่ใช่คนไทยเป็นคนต่างชาติแต่พวกญาติแม่เขาว่าพ่อโกงแม่หมดตัวพ่อเป็นคนไม่ดี
ตอนนั้นช่วงคริสมาสของตอนที่เราอยู่อยู่ประถม พ่อกลับมาหาเราขอเราไปอยู่ด้วยตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะคือพ่อนะ
เขาคือใครไม่รู้เดินมาจอกอดเราแล้วร้องไห้บอกว่าพ่อตามหาลูกมานานมากเลยภาวนาพระเยซูขอให้ได้เจอทุกวัน พวกผู้ใหญ่เขาก็ทะเลาะกันเขาให้เราเลือกจะไปอยู่กับใครสักคน ตอนแรกเราเลือกพ่อแต่แม่อะร้องไห้จะขาดใจเราเลยยอมทิ้งพ่อมาอยู่กับแม่
แม่ก็ให้ทุกอย่างกะบเราไม่เคยขาดอะไรเลยในชีวิตมีแต่ของดีๆใช้อยู่ดีๆ แม่ยอมเอาตัวไปเหนื่อยกับงานอยู่แต่กับงานทำเพื่อเงินแม่ดลับมาเปิดอาบอบนวดที่ไทย แม่ก็เอาเวลาอยู่ดูแต่ร้านแม่ชอบเอาเราไปร้านเราเห็นผู้หญิงแนวนี้ตั้งแต่เด็กเห็นทุกอย่างความร้ายกาจการเอาตัวรอดของคนแบบนี้มาสารพัด
แม่เรานานๆจะเอาเรามาร้านแม่ไม่ค่อยมาหาเราหรอกส่วนใหญ่เราจะอยู่กับพี่เลี้ยง ที่เป็นหลานแม่อีกทีมันก็ดีกว่าเดิมเราไม่ต้องทนอยู่กับพวกป้ามหาประลัยแม่ซื้อย้านเดี่ยวให้เราอยู่กับพี่เลี้ยงแล้วก็หมาตัวนึง ส่วนมากแม่จะอยู่กับแฟนใหม่อยู่กันแค่นั่นไม่เคยกลัยมาหาลูกที่ย้สนมานอนบ้านเลย
หลังจากนั้นไม่นานแม่ก็มีลูกอีกคน เราเกลียดน้องมากจะฆ่าน้องหลายรอบแล้วและด้วยความที่เราเป็นเด็กที่โตมาแบบไม่มีคนสั่งสอน เราสอนตัวเองมาตลอด เราไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดัการวางตัวแบบไหนดีหรือไม่ดี เป็นเด็กทั่ก้าวร้าวมากใส่พ่อเลี้ยงจนเขาเกลีนดเราเขายื่นคำขาดว่าถ้าเราอยู่บ้านเขาจะไม่อยู่ เราสงสารแม่มากเพราะแม่คือคนกลางสงสารน้องด้วยไม่อยากเห็นแม้ร้องไห้ไม่อนากเห็นน้องโหยหาความรักจากพ่อเหมือนเรา เราเลยบอกแม่ว่าไม่เปฌนไรเราไม่อยากอยู่บ้านจะไปอยู่โรงเรียนกินนอน. ก็พยายามนึกว่ามันก็ดีแล้วนะเพราะเวลาเขากินข้าวกันพ่อแม่ลูกเราก็ไม่เคยได้ไปกิรกับเขาหรอก แม่ไม่เข้าใจเราหาว่าเรามีปัญหาแต่คือเข้าใจไหมเขาไม่ได้ต้อนรับเราอะ จะไปทนกินด้วยกันทำไมช่วงมัธยมเราเอาแต่ขังตัวในห้อง ไม่ค่อยคุยกับคนในครอบครัวทุกคนไม่มีความสัมพันธ์กับเราเท่าไร
แล้วพอเราอยู่กินนอนไม่ได้มันมีแต่คนเถื่อน จะกลับบ้านบ้านก็กลับไม่ได้ รู้ไหมแม่ให้เราอยู่ไหนแม่ให้เราอยู่ที่ร้านนวดทำห้องแคบๆให้เราอยู่
ช่วงนั้นแม่ก็เริ่มนอกใจพ่อเลี้ยงมีอีกคนแล้วมีร้านเปิดเพิ่มอีกร้านแม่ไปอยู่กับคนใหม่ที่อีกร้านแต่ว่าโกหกพ่อเลี้ยงว่าอยู่กับเรา
พอความแตกโดนจับได้พ่อเลี้ยงก็เกลียดเราเข้าไปอีกโทษว่าเพราะเรายุยง เอาจริงๆเราเสียใจมากนะเราไม่ได้ทำ
แล้วการที่แม่ให้เรานอนร้านนวดมันทำให้เราเจอเรื่องที่แย่กับความทรงจำเรามาก คืออาเราแท้ๆมากินเหล้าข้างล่างร้านแล้วเมาแม่ทิ้งให้เรานอนร้านคนเดียว
ทิ้งมันอยู่กับเรา มันทำร้ายเรา
พอบอกแม่บอกญาติแม่กลับหาว่สเราโกหกสร้างเรื่อง สำหรับคนที่โดนทำร้ายนี่มันก็แย่พอแล้ว
ยิ่งโตแม่กลับยิ่งยัดเยียดเราให้ผู้ชายรวยๆหาแฟนรวยๆ
ครอบครัวไม่ใช่ที่พึ่งของเราเลย จิตแพทย์ก็แนะนำไม่ให้เราเจอแม่ยิ่งเจอเราจะยิ่งแย่
แล้วนี่ผู้ชายก็ไม่รับผิดชอบ..โดนทิ้งเหมือนตัวคนเดียวเลยตอนนี้
เขาเกิดมาก็ไม่มีปัญญาเลี้ยงแน่ยังเรียนอยู่เลยไม่มีใครซัพพอตด้วย
ควรทำไงดีคะ ถ้าเราทำแท้งเราจะโดนวินยานเด็กตามหลอกหลอนเอาชีวิตไหม
แล้วมีคนบอกเราว่าที่ผ่านมาเราเจอเรื่องโชคร้ายมาตลอดแล้วเด็กมาเกิดคือเด็กมีบุญ
อย่าสร้างบาปให้ตัวเองเพิ่มอีกเดี๋ยวมันจะแย่กว่านี้
หรือจะเริ่มทำงานเลิกเรียนดี ช่วยหนูด้วยคะหนูคิดคนเดียวจะเป็นบ้าแล้วตอนนี้