เราเป็นคนชอบบันทึกความทรงจำของเรา
ผ่านการเขียนไดอารี่ หลังๆจดใส่มือถือแทน
ดังนั้น ความลับของเราอยู่ในมือถือเยอะมาก
เมื่อก่อนเราเป็นคนชอบเขียนไดอารี่มาก
โดยเฉพาะเรื่องที่ประทับใจมาก ก็จะเขียนยาวเป็นพิเศษ
แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมามันทำให้เราเลือกจะเขียนน้อยที่สุด ทำไมน่ะหรอ?
ยิ่งเขียนมันก็ยิ่งจำได้ดี ยิ่งไม่ลืม
ทั้งที่ความจริงแล้ว เราอาจจำเป็นต้องลืมไปก่อน
แถมเวลาที่ไม่มีแล้วกลับไปอ่าน
ความรู้สึก วันดีๆกลับมาเกือบหมด
บางครั้งมันก็เลยเศร้า ที่มันไม่มีอีกแล้ว
(ปกติเราเลือกจดแค่เรื่องดี ๆ)
เข้าเรื่อง .....
เรามีคนที่เราชอบอยู่ในใจนะ เราชอบเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ตอนแรกก็คิดว่า เวลาผ่านไปเดี๋ยวก็เลิกสนใจเค้าเอง แต่กับไม่เลย เรากับปลื้มเค้ามาก อาจเป็นเพราะเราปลื้มเค้าที่นิสัย ถึงเวลาจะผ่านไป ไม่ได้เจอ ก็ยังปลื้มเค้าอยู่
เรารู้สึกตลอดว่าเราอยากคุยกับเค้า เราชอบคนๆนี้นะ
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีโอกาสไปได้ไกลแค่ไหน แต่รู้สึกว่าอยากรู้จักเค้าให้มากกว่านี้
เราไม่รู้หรอกว่าเค้าจะรู้ตัวมั้ย? ว่าเราแอบชอบเค้าอยู่ แต่มันก็ไม่สำคัญว่าเค้าจะรู้หรือไม่ เพราะเรารู้แต่เพียงว่าเรามีความสุขที่ได้ชอบเค้า มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่ได้รู้จักคนๆหนึ่ง แล้วเราก็ไม่ได้หวังอะไรจากเค้าเลย
ถ้าถาม! ทำไมถึงไม่ลองจีบเค้า? เราไม่ได้กลัวความผิดหวัง แต่เรากลัวผลที่จะตามมา เรากลัวเค้าจะหนีห่างไปเพราะกลัวเรา กลัวเค้าลำบากใจ วางตัวต่อเราลำบาก ซึ่งบางทีก็คิดนะ เค้าไม่รู้ตัวอ่ะดีแล้ว เลือกที่จะอยู่ในจุดที่สบายใจทั้ง2ฝ่าย สำหรับเรายังเป็นเพื่อน คนรู้จัก มิตรภาพต่อคนที่เรารู้สึกดีได้เสมอ
และด้วยวิชาชีพที่เค้าเรียน หน้าตา อายุที่ต่างวัย การวางตัวทางสังคม มันทำให้เราดูด้อยกว่า เราก็แค่ผู้หญิงธรรมดาที่มีหัวใจ แค่ได้แอบชอบใครสักคน แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
บางทีก็คิดนะ... อยากมีใครสักคน
บางทีก็ยังอยากทำตามความฝันอีกหลายๆอย่าง
อยากมีธุรกิจเล็กๆเป็นของตัวเอง
อยากให้พ่อแม่ได้พัก ได้สบาย
อยากเที่ยวต่างประเทศหลายๆประเทศ
อยากสร้างเนื้อสร้างตัวก่อน
อยากลองทำอะไรหลายๆอย่าง
อีกอย่าง...เรากลัวการเสียอิสระที่จะทำอะไรตามใจตัวเอง
เล่นเกมส์ ออกกำลังกาย อ่านการ์ตูน ฯลฯ
วังวลในความรู้สึก
ผ่านการเขียนไดอารี่ หลังๆจดใส่มือถือแทน
ดังนั้น ความลับของเราอยู่ในมือถือเยอะมาก
เมื่อก่อนเราเป็นคนชอบเขียนไดอารี่มาก
โดยเฉพาะเรื่องที่ประทับใจมาก ก็จะเขียนยาวเป็นพิเศษ
แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมามันทำให้เราเลือกจะเขียนน้อยที่สุด ทำไมน่ะหรอ?
ยิ่งเขียนมันก็ยิ่งจำได้ดี ยิ่งไม่ลืม
ทั้งที่ความจริงแล้ว เราอาจจำเป็นต้องลืมไปก่อน
แถมเวลาที่ไม่มีแล้วกลับไปอ่าน
ความรู้สึก วันดีๆกลับมาเกือบหมด
บางครั้งมันก็เลยเศร้า ที่มันไม่มีอีกแล้ว
(ปกติเราเลือกจดแค่เรื่องดี ๆ)
เข้าเรื่อง .....
เรามีคนที่เราชอบอยู่ในใจนะ เราชอบเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ตอนแรกก็คิดว่า เวลาผ่านไปเดี๋ยวก็เลิกสนใจเค้าเอง แต่กับไม่เลย เรากับปลื้มเค้ามาก อาจเป็นเพราะเราปลื้มเค้าที่นิสัย ถึงเวลาจะผ่านไป ไม่ได้เจอ ก็ยังปลื้มเค้าอยู่
เรารู้สึกตลอดว่าเราอยากคุยกับเค้า เราชอบคนๆนี้นะ
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีโอกาสไปได้ไกลแค่ไหน แต่รู้สึกว่าอยากรู้จักเค้าให้มากกว่านี้
เราไม่รู้หรอกว่าเค้าจะรู้ตัวมั้ย? ว่าเราแอบชอบเค้าอยู่ แต่มันก็ไม่สำคัญว่าเค้าจะรู้หรือไม่ เพราะเรารู้แต่เพียงว่าเรามีความสุขที่ได้ชอบเค้า มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่ได้รู้จักคนๆหนึ่ง แล้วเราก็ไม่ได้หวังอะไรจากเค้าเลย
ถ้าถาม! ทำไมถึงไม่ลองจีบเค้า? เราไม่ได้กลัวความผิดหวัง แต่เรากลัวผลที่จะตามมา เรากลัวเค้าจะหนีห่างไปเพราะกลัวเรา กลัวเค้าลำบากใจ วางตัวต่อเราลำบาก ซึ่งบางทีก็คิดนะ เค้าไม่รู้ตัวอ่ะดีแล้ว เลือกที่จะอยู่ในจุดที่สบายใจทั้ง2ฝ่าย สำหรับเรายังเป็นเพื่อน คนรู้จัก มิตรภาพต่อคนที่เรารู้สึกดีได้เสมอ
และด้วยวิชาชีพที่เค้าเรียน หน้าตา อายุที่ต่างวัย การวางตัวทางสังคม มันทำให้เราดูด้อยกว่า เราก็แค่ผู้หญิงธรรมดาที่มีหัวใจ แค่ได้แอบชอบใครสักคน แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
บางทีก็คิดนะ... อยากมีใครสักคน
บางทีก็ยังอยากทำตามความฝันอีกหลายๆอย่าง
อยากมีธุรกิจเล็กๆเป็นของตัวเอง
อยากให้พ่อแม่ได้พัก ได้สบาย
อยากเที่ยวต่างประเทศหลายๆประเทศ
อยากสร้างเนื้อสร้างตัวก่อน
อยากลองทำอะไรหลายๆอย่าง
อีกอย่าง...เรากลัวการเสียอิสระที่จะทำอะไรตามใจตัวเอง
เล่นเกมส์ ออกกำลังกาย อ่านการ์ตูน ฯลฯ