ถ้าชีวิตเหมือนกำแพง กำแพงที่เคยมั่นคง เต็มไปด้วยสีสัน ต้นไม้นานาพันธุ์ขึ้นโดยรอบ ทำไมอยู่ๆถึงพังครืนลงมาได้กันนะ
เคยคิดกันบ้างไหมคะว่า ชีวิตของคนเราเหมือนกำแพง ขนาดเล็กใหญ่ต่างกันไป อาจจะไม่ต้องสูงมากมายนัก แต่ก็มีอยู่เพื่อปกป้องอะไรบางอย่างภายในรั้วกำแพงนั้น
สิ่งที่ว่านั่นคือ “จิตใจ”
ไม่ว่าจิตใจของกำแพงนั้นจะเล็กเท่าเม็ดทรายหรือใหญ่โตยิ่งกว่ามหาสมุทร กำแพงก็ยังคงต้องทำหน้าที่ของตนเองคือปกป้องจิตใจเอาไว้ ไม่มากไม่น้อยไปกว่าที่เคยเป็นมา
เมื่อไหร่ที่กำแพงเริ่มร้าว เริ่มสั่นคลอน กำแพงก็ไม่อาจทำหน้าที่ของตนได้ดีเหมือนเก่า แล้วจิตใจล่ะ จิตใจที่ไม่เคยสัมผัสกับสิ่งภายนอกมาก่อนเพราะมีกำแพงปกป้องไว้ ต้องเริ่มเผชิญความจริงที่ว่า เมื่อไม่มีกำแพงแล้ว จิตใจก็ยังต้องอยู่ให้ได้ และต้องอยู่อย่างภาคภูมิแทนกำแพงที่ไม่อาจอยู่เพื่อปกป้องตนเองได้อีก
แต่ว่าคนเราไม่สามารถเป็นกำแพงที่มั่นคงได้ตลอดเวลา ย่อมมีเวลาที่เหนื่อยล้าและความคิดต่างๆประดังประเดเข้ามา
“เมื่อไหร่จะจบสักที”
“เหนื่อยเหลือเกิน”
“ใครก็ได้ช่วยด้วย”
เมื่อไหร่ที่คุณเริ่มมีความคิดอย่างนี้ในหัวของคุณ นั่นหมายความว่ากำแพงจิตใจของคุณเริ่มจะพังลงมาแล้ว อย่าฝืนที่จะต่อสู้กับแรงลมที่พัดมาอีกเลย
ขอความช่วยเหลือเถอะค่ะ
การรักษาไม่ใช่เรื่องน่าอาย ไม่ใช่เรื่องอ่อนแอ และไม่ใช่เรื่องของคนขี้แพ้
แต่การรักษาเป็นการที่คุณยอมรับได้ว่าตัวคุณมาถึงจุดที่ต้องการความช่วยเหลือ
คุณช่างเข้มแข็งและสง่างามที่ยอมรับได้ว่าจิตใจของคุณกำลังไม่ปลอดภัย เพราะกำแพงที่เคยแข็งแรงของคุณเริ่มหมดแรงและสั่นคลอน
คุณคือผู้ชนะเหนือใครหลายๆคนที่ไม่ยอมรับว่าตนเองกำลังต้องการความช่วยเหลือ
และคุณกำลังจะเป็นผู้ให้ หากคุณสามารถเอาชนะสิ่งนี้ได้ และบอกต่อไปว่าคุณทำได้อย่างไร กำแพงของคุณจึงกลับมาแข็งแรงและงดงามกว่าเดิม
เคยทำเพจมาแล้วครั้งนึงค่ะ แต่ติดปัญหาหลายอย่างมากเลยต้องปิดไป
ตอนนี้กลับมาเปิดเพจอีกครั้ง ด้วยความหวังเดียวคือ อยากให้ทุกคนไม่ว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือไม่ก็ตาม สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข เข้มแข็ง และงดงามกว่าที่เคยเป็นมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ถ้าคิดว่าเพจนี้จะมีประโยชน์ไม่ว่ากับใครก็ตาม ขอฝากไว้ด้วยนะคะ
https://www.facebook.com/happinezwall/
ขออนุญาต tag ห้องสมุด เพราะว่ามีรีวิวหนังสือด้วยนะคะ
tag นักเขียน เพราะอยากทราบว่างานเขียนแนวนี้พอจะพัฒนาเป็นหนังสือได้ไหมคะ อยากจะทำหนังสือแล้วเอารายได้ไปบริจาคให้เด็กด้อยโอกาสทางการศึกษาค่ะ หลังๆมานี้ เด็กๆที่ขาดโอกาสมีมากเหลือเกินค่ะ เลยคิดว่าถ้าช่วยเด็กๆได้บ้างก็น่าจะดี
กำแพง...กับโรคซึมเศร้า
เคยคิดกันบ้างไหมคะว่า ชีวิตของคนเราเหมือนกำแพง ขนาดเล็กใหญ่ต่างกันไป อาจจะไม่ต้องสูงมากมายนัก แต่ก็มีอยู่เพื่อปกป้องอะไรบางอย่างภายในรั้วกำแพงนั้น
สิ่งที่ว่านั่นคือ “จิตใจ”
ไม่ว่าจิตใจของกำแพงนั้นจะเล็กเท่าเม็ดทรายหรือใหญ่โตยิ่งกว่ามหาสมุทร กำแพงก็ยังคงต้องทำหน้าที่ของตนเองคือปกป้องจิตใจเอาไว้ ไม่มากไม่น้อยไปกว่าที่เคยเป็นมา
เมื่อไหร่ที่กำแพงเริ่มร้าว เริ่มสั่นคลอน กำแพงก็ไม่อาจทำหน้าที่ของตนได้ดีเหมือนเก่า แล้วจิตใจล่ะ จิตใจที่ไม่เคยสัมผัสกับสิ่งภายนอกมาก่อนเพราะมีกำแพงปกป้องไว้ ต้องเริ่มเผชิญความจริงที่ว่า เมื่อไม่มีกำแพงแล้ว จิตใจก็ยังต้องอยู่ให้ได้ และต้องอยู่อย่างภาคภูมิแทนกำแพงที่ไม่อาจอยู่เพื่อปกป้องตนเองได้อีก
แต่ว่าคนเราไม่สามารถเป็นกำแพงที่มั่นคงได้ตลอดเวลา ย่อมมีเวลาที่เหนื่อยล้าและความคิดต่างๆประดังประเดเข้ามา
“เมื่อไหร่จะจบสักที”
“เหนื่อยเหลือเกิน”
“ใครก็ได้ช่วยด้วย”
เมื่อไหร่ที่คุณเริ่มมีความคิดอย่างนี้ในหัวของคุณ นั่นหมายความว่ากำแพงจิตใจของคุณเริ่มจะพังลงมาแล้ว อย่าฝืนที่จะต่อสู้กับแรงลมที่พัดมาอีกเลย
ขอความช่วยเหลือเถอะค่ะ
การรักษาไม่ใช่เรื่องน่าอาย ไม่ใช่เรื่องอ่อนแอ และไม่ใช่เรื่องของคนขี้แพ้
แต่การรักษาเป็นการที่คุณยอมรับได้ว่าตัวคุณมาถึงจุดที่ต้องการความช่วยเหลือ
คุณช่างเข้มแข็งและสง่างามที่ยอมรับได้ว่าจิตใจของคุณกำลังไม่ปลอดภัย เพราะกำแพงที่เคยแข็งแรงของคุณเริ่มหมดแรงและสั่นคลอน
คุณคือผู้ชนะเหนือใครหลายๆคนที่ไม่ยอมรับว่าตนเองกำลังต้องการความช่วยเหลือ
และคุณกำลังจะเป็นผู้ให้ หากคุณสามารถเอาชนะสิ่งนี้ได้ และบอกต่อไปว่าคุณทำได้อย่างไร กำแพงของคุณจึงกลับมาแข็งแรงและงดงามกว่าเดิม
เคยทำเพจมาแล้วครั้งนึงค่ะ แต่ติดปัญหาหลายอย่างมากเลยต้องปิดไป
ตอนนี้กลับมาเปิดเพจอีกครั้ง ด้วยความหวังเดียวคือ อยากให้ทุกคนไม่ว่าจะเป็นโรคซึมเศร้าหรือไม่ก็ตาม สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข เข้มแข็ง และงดงามกว่าที่เคยเป็นมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ขออนุญาต tag ห้องสมุด เพราะว่ามีรีวิวหนังสือด้วยนะคะ
tag นักเขียน เพราะอยากทราบว่างานเขียนแนวนี้พอจะพัฒนาเป็นหนังสือได้ไหมคะ อยากจะทำหนังสือแล้วเอารายได้ไปบริจาคให้เด็กด้อยโอกาสทางการศึกษาค่ะ หลังๆมานี้ เด็กๆที่ขาดโอกาสมีมากเหลือเกินค่ะ เลยคิดว่าถ้าช่วยเด็กๆได้บ้างก็น่าจะดี