คือเรากับเพื่อนเพิ่งไปเที่ยว วังเวียง-หลวงพระบางกัน เมื่ออาทิตย์ก่อน เพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้เอง
โดยเรากะว่า เราจะนั่งรถจากหลวงพระบางมาเวียงจันทน์ แล้วให้คุณพ่อมารอรับอยู่ที่ ตม.ไทย
เป็นรีวิวที่ ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันทรหดเหมือนกัน แต่เราก็ชอบนะ 5555
วันนั้นทั้งคัน มีเราเป็นคนไทยเพียง 3 คน ส่วนที่เหลือคือเป็นคนลาวหมดเลย
รถที่เราซื้อตั๋วมาคือ Air con bus
ปรากฏว่า พอขึ้นรถ เราก็เพิ่งสังเกตเห็นว่า คนบนรถส่วนใหญ่คือผู้สูงอายุ และวัยกลางคน
เหล่าคุณยายพูดกันเสร็จสรรพว่า
"เปิดหน้าต่างเนาะ ย่านเมาแอร์ ผู้เฒ่ากะมักจั่งซี่ล่ะ" (เปิดหน้าต่างเนาะ กลัวเมาแอร์ คนแก่ก็ชอบแบบนี้แหละ)
เราแบบ เดี๋ยวววววว แอร์กูล่าาาา
แต่ก็ต้องขอบคุณภูมิอากาศกับภูมิประเทศของเขาอะ เพราะว่าอากาศเย็นดีมากๆ แล้วลมโกรกหน้าตลอดก็รู้สึกดีเหมือนกัน
แล้วรถขับไปได้ซักพัก ถึงหมู่บ้านๆนึง แกก็จอดหน้าร้านของชำ ตอนแรกเราเข้าใจว่า เขาคงมาส่งของ
เปล่าค่ะ เขาจอดลงไปซื้อถุงพลาสติก แล้วก็เอามาแจกทุกคน เผื่อผู้โดยสารเมารถแล้วอยากอาเจียน
เอาจริงน่ะ !!
แล้วทางที่เขาพามา ก็โค้งเยอะมากๆ เยอะยิ่งกว่าตอนขามาอะ เพราะไปคนละเส้นทาง
ขับไปซักชั่วโมงสองชั่วโมง รถก็จอดข้างทาง เราก็เฮ้ย รถเป็นไรวะ
ซักพัก ก็ได้ยินเสียงคุณยายๆ ที่นั่งด้านหลังบอกว่า
"ปะๆ ลงไปเยี่ยว"
เดี๋ยววววววว
นึกภาพที่ทุกคนกระโจนลงจากรถ พร้อมสวมผ้าถุงไปด้วย อารมณ์เหมือนเราจับถุงวิ่งกระสอบอะ พอได้มุมพอเหมาะ
ทุกคนก็ลงมือ
ท่ามกลางความอึ้ง และตกใจของชะนีไทยสามคน
แม่พูดจริงเหรอวะ ? รถจอดให้ทำธุระกลางทางเนี่ย !! (แม่เคยเล่าให้ฟังก่อนมาค่ะ ว่าน้าที่ทำงานเล่าให้ฟังว่ามันมีแบบนี้จริงๆ ตอนแรกก็ไม่เชื่อ เพราะตอนนั่งขาขึ้นก็ไม่มีแบบนี้)
แต่ก็เป็นการปลดทุกข์ที่วิวสวยนะ เพราะว่ามันเป็นริมผาอะ วิวสวยมากจริงๆ 555555
แล้วรถก็จอดให้ทำธุระแบบนี้อีกครั้ง ในสองชั่วโมงถัดมา (และวิวสวยกว่าครั้งแรกมากๆ) ก็มีบางคนลงไปอ้วกด้วย เพราะถนนโค้งตลอดเส้นทางอะ ไม่มีทางตรงเลย
ครั้งที่ 3 รถก็จอดหน้าแผงขายผักในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง
เราก็ อ้อ คงเอาของมาส่ง
แล้วเราก็ได้ยินเสียงคุณยายๆ พูดขึ้นมาอีกครั้งว่า
"ไปๆ ลงไปซื้อหมากแตง"
เดี๊ยววววววววว
จอดรถซื้อแตงกวา !
แตงกวา !!!!
พีคเกิ๊นนนนนนนนนนนนนน
คือชะนีไทยสามคนงงมาก คือแตงก็ซื้อที่ไหนก็ได้มั้ยยย
พอขึ้นรถมาได้ หลายคนก็กัดแตงกินทั้งลูก แบบดูน่าอร่อยมากอะ เราก็ได้กลิ่นแตง พอจะหันไปคุยกับเพื่อนที่นั่งด้านหลัง ก็เห็นว่า คุณยายที่นั่งข้างเพื่อน ใช้มีดปอกเปลือกแตงกวาและปาดตามยาวเป็น 4 ส่วนเสร็จสรรพ พร้อมกับยื่นมาให้เราด้วย
"กินบ่หล่า"
คืออยากลองนะ แต่ไม่ชอบกินแตงกวาไง 5555
"บ่เป็นหยังค่ะยาย ขอบใจ๋" เราก็ยิ้มให้ แล้วงก็ปฏิเสธแกไป แล้วแกก็ยื่นไปให้คนที่นั่งถัดจากเพื่อนเราแทน
ด้วยความสงสัย เราก็เลยถาม
"หมากแตงบ่อนนี้ มันต่างจากบ่อนอื่นบ่ยาย" (แตงกวาอยู่นี่ มันต่างจากที่อื่นมั้ยอะยาย)
"กะต่างอยู่"
แกบอกว่ามันกรอบๆ เย็นๆ อร่อย (แต่อากาศหมู่บ้านนั้นที่แวะก็เย็นจริงๆนะ เย็นมากอะ)
แล้วเพื่อนก็มาเล่าให้เราฟังทีหลังว่า คุณยายแกอะ บอกว่าคนขับคนนี้ใจดี แวะให้ซื้อด้วย คนอื่นเขาไม่ค่อยแวะกันหรอก
เออ ก็ความสุขของคนแก่เนาะ 5555
บนรถก็เปิดเพลงหลายแบบ เพลงเพื่อชีวิตไทยเก่าที่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้ฟังแล้ว แกก็เปิดให้ฟัง ประเด็นคือร้องได้ 5555 แล้วก็เป็นครั้งแรกจริงๆ ตั้งแต่มาลาว ที่ได้ยินเพลงลาว ก็จากรถคันนี้แหละ ถึงเนื้อเพลงจะแปลกๆไปหน่อยก็เถอะ
พี่แอดรถแกก็น่ารักนะ ตอนแรกก็งง ว่าแกจะมองรถทั้งคันอะไรนักหนา คือแกมองว่า มีใครเมารถมั้ย แกจะได้ยื่นถุงพลาสติกให้เพิ่ม
และก็โชคดีอย่าง ที่วันนั้นมีแต่คนคลื่นไส้ แต่ไม่อาเจียนออกมา ไม่งั้นรถคงอบอวลไปด้วยกลิ่นอ้วกอะ
ถามว่าพีคขนาดนี้ รู้สึกยังไง ?
รู้สึกดีใจนะ ที่ได้สัมผัสความเป็น "เขา" จริงๆ ถึงมันจะดูแปลกๆ สำหรับเรา แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง มันก็เป็น "น้ำใจ" ที่เขาหยิบยื่นให้กันตลอดเส้นทางอะ ถ้าเรานั่งรถที่มีแต่นักท่องเที่ยวเราก็อาจจะไม่ได้บรรยากาศแบบนี้
เป็นทริปที่พีคจริงๆ แต่ก็มีความสุขดี : )
[CR] รีวิวรถบัสจากหลวงพระบางมาเวียงจันทน์
โดยเรากะว่า เราจะนั่งรถจากหลวงพระบางมาเวียงจันทน์ แล้วให้คุณพ่อมารอรับอยู่ที่ ตม.ไทย
เป็นรีวิวที่ ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันทรหดเหมือนกัน แต่เราก็ชอบนะ 5555
วันนั้นทั้งคัน มีเราเป็นคนไทยเพียง 3 คน ส่วนที่เหลือคือเป็นคนลาวหมดเลย
รถที่เราซื้อตั๋วมาคือ Air con bus
ปรากฏว่า พอขึ้นรถ เราก็เพิ่งสังเกตเห็นว่า คนบนรถส่วนใหญ่คือผู้สูงอายุ และวัยกลางคน
เหล่าคุณยายพูดกันเสร็จสรรพว่า
"เปิดหน้าต่างเนาะ ย่านเมาแอร์ ผู้เฒ่ากะมักจั่งซี่ล่ะ" (เปิดหน้าต่างเนาะ กลัวเมาแอร์ คนแก่ก็ชอบแบบนี้แหละ)
เราแบบ เดี๋ยวววววว แอร์กูล่าาาา
แต่ก็ต้องขอบคุณภูมิอากาศกับภูมิประเทศของเขาอะ เพราะว่าอากาศเย็นดีมากๆ แล้วลมโกรกหน้าตลอดก็รู้สึกดีเหมือนกัน
แล้วรถขับไปได้ซักพัก ถึงหมู่บ้านๆนึง แกก็จอดหน้าร้านของชำ ตอนแรกเราเข้าใจว่า เขาคงมาส่งของ
เปล่าค่ะ เขาจอดลงไปซื้อถุงพลาสติก แล้วก็เอามาแจกทุกคน เผื่อผู้โดยสารเมารถแล้วอยากอาเจียน
เอาจริงน่ะ !!
แล้วทางที่เขาพามา ก็โค้งเยอะมากๆ เยอะยิ่งกว่าตอนขามาอะ เพราะไปคนละเส้นทาง
ขับไปซักชั่วโมงสองชั่วโมง รถก็จอดข้างทาง เราก็เฮ้ย รถเป็นไรวะ
ซักพัก ก็ได้ยินเสียงคุณยายๆ ที่นั่งด้านหลังบอกว่า
"ปะๆ ลงไปเยี่ยว"
เดี๋ยววววววว
นึกภาพที่ทุกคนกระโจนลงจากรถ พร้อมสวมผ้าถุงไปด้วย อารมณ์เหมือนเราจับถุงวิ่งกระสอบอะ พอได้มุมพอเหมาะ
ทุกคนก็ลงมือ
ท่ามกลางความอึ้ง และตกใจของชะนีไทยสามคน
แม่พูดจริงเหรอวะ ? รถจอดให้ทำธุระกลางทางเนี่ย !! (แม่เคยเล่าให้ฟังก่อนมาค่ะ ว่าน้าที่ทำงานเล่าให้ฟังว่ามันมีแบบนี้จริงๆ ตอนแรกก็ไม่เชื่อ เพราะตอนนั่งขาขึ้นก็ไม่มีแบบนี้)
แต่ก็เป็นการปลดทุกข์ที่วิวสวยนะ เพราะว่ามันเป็นริมผาอะ วิวสวยมากจริงๆ 555555
แล้วรถก็จอดให้ทำธุระแบบนี้อีกครั้ง ในสองชั่วโมงถัดมา (และวิวสวยกว่าครั้งแรกมากๆ) ก็มีบางคนลงไปอ้วกด้วย เพราะถนนโค้งตลอดเส้นทางอะ ไม่มีทางตรงเลย
ครั้งที่ 3 รถก็จอดหน้าแผงขายผักในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง
เราก็ อ้อ คงเอาของมาส่ง
แล้วเราก็ได้ยินเสียงคุณยายๆ พูดขึ้นมาอีกครั้งว่า
"ไปๆ ลงไปซื้อหมากแตง"
เดี๊ยววววววววว
จอดรถซื้อแตงกวา !
แตงกวา !!!!
พีคเกิ๊นนนนนนนนนนนนนน
คือชะนีไทยสามคนงงมาก คือแตงก็ซื้อที่ไหนก็ได้มั้ยยย
พอขึ้นรถมาได้ หลายคนก็กัดแตงกินทั้งลูก แบบดูน่าอร่อยมากอะ เราก็ได้กลิ่นแตง พอจะหันไปคุยกับเพื่อนที่นั่งด้านหลัง ก็เห็นว่า คุณยายที่นั่งข้างเพื่อน ใช้มีดปอกเปลือกแตงกวาและปาดตามยาวเป็น 4 ส่วนเสร็จสรรพ พร้อมกับยื่นมาให้เราด้วย
"กินบ่หล่า"
คืออยากลองนะ แต่ไม่ชอบกินแตงกวาไง 5555
"บ่เป็นหยังค่ะยาย ขอบใจ๋" เราก็ยิ้มให้ แล้วงก็ปฏิเสธแกไป แล้วแกก็ยื่นไปให้คนที่นั่งถัดจากเพื่อนเราแทน
ด้วยความสงสัย เราก็เลยถาม
"หมากแตงบ่อนนี้ มันต่างจากบ่อนอื่นบ่ยาย" (แตงกวาอยู่นี่ มันต่างจากที่อื่นมั้ยอะยาย)
"กะต่างอยู่"
แกบอกว่ามันกรอบๆ เย็นๆ อร่อย (แต่อากาศหมู่บ้านนั้นที่แวะก็เย็นจริงๆนะ เย็นมากอะ)
แล้วเพื่อนก็มาเล่าให้เราฟังทีหลังว่า คุณยายแกอะ บอกว่าคนขับคนนี้ใจดี แวะให้ซื้อด้วย คนอื่นเขาไม่ค่อยแวะกันหรอก
เออ ก็ความสุขของคนแก่เนาะ 5555
บนรถก็เปิดเพลงหลายแบบ เพลงเพื่อชีวิตไทยเก่าที่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้ฟังแล้ว แกก็เปิดให้ฟัง ประเด็นคือร้องได้ 5555 แล้วก็เป็นครั้งแรกจริงๆ ตั้งแต่มาลาว ที่ได้ยินเพลงลาว ก็จากรถคันนี้แหละ ถึงเนื้อเพลงจะแปลกๆไปหน่อยก็เถอะ
พี่แอดรถแกก็น่ารักนะ ตอนแรกก็งง ว่าแกจะมองรถทั้งคันอะไรนักหนา คือแกมองว่า มีใครเมารถมั้ย แกจะได้ยื่นถุงพลาสติกให้เพิ่ม
และก็โชคดีอย่าง ที่วันนั้นมีแต่คนคลื่นไส้ แต่ไม่อาเจียนออกมา ไม่งั้นรถคงอบอวลไปด้วยกลิ่นอ้วกอะ
ถามว่าพีคขนาดนี้ รู้สึกยังไง ?
รู้สึกดีใจนะ ที่ได้สัมผัสความเป็น "เขา" จริงๆ ถึงมันจะดูแปลกๆ สำหรับเรา แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง มันก็เป็น "น้ำใจ" ที่เขาหยิบยื่นให้กันตลอดเส้นทางอะ ถ้าเรานั่งรถที่มีแต่นักท่องเที่ยวเราก็อาจจะไม่ได้บรรยากาศแบบนี้
เป็นทริปที่พีคจริงๆ แต่ก็มีความสุขดี : )