ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

พึ่งรีไร้ท์นิยายจบไปสองเรื่อง ไม่นึกว่าตัวเองจะฮึดทำจนเสร็จภายในเวลาอันรวดเร็ว จะลองส่งสำนักพิมพ์อีกครั้งค่ะ
เคยหกล้มหกลุกแต่ก็ยังลุกขึ้นสู้ในเส้นทางสายน้ำหมึกต่อไป แม้คิดพึ่งพาตัวเองให้มากที่สุด แต่กำลังใจก็สำคัญ เพื่อนๆบนถนนนักเขียนแห่งนี้ทุกคนคือกำลังใจนั้นค่ะ

ลิไม่มีอะไรตอบแทน นอกจากของที่ระลึกเล็กๆน้อยๆ ที่ลิจัดหามาจากหัตถกรรมสินค้าโอทอปแถวบ้านลิเองค่ะ
ได้ส่งไปให้บางท่านแล้วที่ลิพอมีที่อยู่ แต่ลิตั้งใจมอบให้จนหมดที่เตรียมไว้ค่ะ
จึงคิดว่าถ้าท่านใดมาต่อกลอนในนิยาม "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน"
ลิก็จะขอมอบของที่ระลึกชิ้นนี้ให้กับทุกท่านเพื่อให้ได้ระลึกถึงกันในวันข้างหน้านะคะ





วันที่ไปส่งของที่ระลึกให้เพื่อนๆทางไปรษณีย์เมื่อสามสี่วันก่อน มีทั้งสนุกทั้งขลุกขลักเพราะความที่ไม่ยอมพึ่งใคร
จัดทำทุกอย่างด้วยตัวเอง...ลิดื้อ

ลิไปถึงไปรษณีย์ด้วยพาหนะคู่ใจคันนี้ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้




แต่ลืมนึกไปว่าหมู่นี้ฝนฟ้ามันตก พอส่งของเสร็จจะกลับบ้าน ฟ้าคลึ้มมืดไปหมดเลยค่ะ ลิรีบกลับอย่างไว...
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้



ฝนตกลงมาก่อนค่ะ แต่ลิ บ่ยั่น แวะหลบฝนหน่อยเดียวแล้วลุยกลับกลางสายฝน สนุกสุดๆ ไปเลย ไม่ได้เล่นน้ำฝนแบบนี้มานานมาก อิอิ




ท้ายนี้ลิขอขอบคุณจุนยายและน้องอ้อมด้วยนะคะ สำหรับของที่มอบให้กัน มันมีคุณค่าทางจิตใจมากเหลือเกินค่ะ
คุณแก้ว นพเก้า ฝากขอบคุณอ้อมมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ เธอไม่สะดวกเข้ามาวางกลอนหรือนิยายเรื่องสั้นช่วงนี้ค่ะ แต่เธอคิดถึงทุกคนเสมอ


รักเพื่อนๆ ทุกคนค่ะ...ลิเอง