จริงๆ ก็ไม่ได้อยากรู้เยอะขนาดนั้น พอรู้แล้วก็เป็นทุกข์เสียใจ
แต่ถ้าทำเป็นไม่รับไม่รู้อะไรเลย เราจะเหมือนคนโง่ใช่มั้ย ที่ยอมให้เค้าหลอก
เมื่อก่อน พอเรารู้แล้วโวยวาย ก็จะยิ่งทำให้ทะเลาะ ยิ่งทำให้เค้ารำคาญและโมโห
เราอดที่จะนิ่งไม่ได้จริงๆ มันต้องถาม ไม่งั้นเราจะทำอะไรต่อไม่ได้แน่ๆ
แต่ตอนนี้ พอเรารู้ เราก็ร้องไห้เสียใจ เสียใจแค่แป้บเดียวเท่านั้น
แล้วก็เลือกที่จะไม่ถาม ไม่โวยวาย ทำตัวปกติ ทำดีกับเค้าให้เหมือนทุกๆ วัน
แบบนี้ คือใจเรามันชาชินแล้วใช่มั้ยคะ
ยิ่งรู้เยอะ ยิ่งไม่มีความสุข แต่ถ้าไม่รับรู้อะไรเลยก็เหมือนคนโง่
แต่ถ้าทำเป็นไม่รับไม่รู้อะไรเลย เราจะเหมือนคนโง่ใช่มั้ย ที่ยอมให้เค้าหลอก
เมื่อก่อน พอเรารู้แล้วโวยวาย ก็จะยิ่งทำให้ทะเลาะ ยิ่งทำให้เค้ารำคาญและโมโห
เราอดที่จะนิ่งไม่ได้จริงๆ มันต้องถาม ไม่งั้นเราจะทำอะไรต่อไม่ได้แน่ๆ
แต่ตอนนี้ พอเรารู้ เราก็ร้องไห้เสียใจ เสียใจแค่แป้บเดียวเท่านั้น
แล้วก็เลือกที่จะไม่ถาม ไม่โวยวาย ทำตัวปกติ ทำดีกับเค้าให้เหมือนทุกๆ วัน
แบบนี้ คือใจเรามันชาชินแล้วใช่มั้ยคะ