ที่ไม่กล้าเปิดใจกับใคร เพราะมีคนในใจที่แอบชอบหรือเปล่า ?

สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้นะครับ
มีเพื่อน ๆ คนไหนเป็นเหมือนผมบ้างครับ ขอความคิดเห็นหรือแชร์ประสบการณ์กันได้นะครับ เดียวต่อไปจะเข้าตัวเรื่องนะครับว่าทำไมถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้ได้

ตัวผมเองอายุ 26 ปีละครับ เป็นเกย์ครับ แต่ไม่แสดงออก ( ละเพื่อนคนที่เราชอบก็ไม่รู้ มั้ง !! ) แล้วมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งที่เราโคตรรู้สึกดีเลย ผมได้พบเจอและรู้จักเขามาประมาณปีนิด ๆ ละครับ ผมรู้ว่าชอบตั้งแต่แรกเจอละครับแต่ก็ยังไม่เคยทักทายกัน จนผ่านมาสักประมาณ 2 เดือน เราได้มีโอกาสได้ใกล้ชิดสนิทสนมกัน  ได้คุยกัน  ได้ร่วมงานกัน  ได้ทำกิจกรรมร่วมกันหลาย ๆ อย่าง จนผมรู้สึกว่าคนนี้แหละคนที่ตามหามาทั้งชีวิต ( งานมโนก็มา ) แล้วคนที่เราชอบเขาเป็นคนเฟรนด์ลี่ด้วยมั้งครับ เลยเข้ากับเราได้และเข้ากับทุกคนได้ เขาเป็นคนขยันมาก ถ้ามีงานอะไรให้ทำเขาไม่เคยปฏิเสธเลย ทำทุกอย่างจริง ๆ  เป็นคนน่ารัก  ช่วยเหลือเพื่อน ๆ  ดูแลเอาใจใส่ทุกคน  นี้ก็เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เราโคตรชอบเขาเลย  แต่มันก็มีบางโมเมนต์ที่แบบว่าเห้ยเราคิดไปเองว่าเขาชอบเราหรือเปล่า หรือเราคิดไปเอง มันมีเหตุการณ์หนึ่งที่ตอนนั้นเขาจะไปอยู่อีกทีหนึ่งที่ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน แล้วเขาก็มาลาเรา แล้วก็เดินเข้ามากอดเรา  ( วินาทีนั้นเราสตันไปทำอะไรไม่ถูกเลย ก็เลยบอกไปว่าโชคดีนะ แต่ในใจอยากจะกอดไว้นาน ๆ เลย !! ) แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เราก็พยายามจะแชทหาเขาทุกวัน เพราะว่าเราทนคิดถึงเขาไม่ไหว อยากคุยด้วย อยากรู้ความเคลื่อนไหว อะไรประมาณนี้ เพราะเขาเป็นคนไม่ค่อยเล่นโซเชียวเท่าไร เลยไม่รู้ว่าทำอะไรที่ไหนอย่างไรอะไรงี้ ก็เลยต้องแชทไปถามสาระทุกข์สุขดิบตลอด  พอผ่านไปสักพักเราก็ได้มาเจอกันเราก็เลยชวนเขาไปเที่ยว ( ไปกันสองคนด้วย โคตรฟิน ) เราก็พาไปไหว้พระ ทำบุญ แล้วก็พาไปเที่ยวถนนคนเดิน หาอะไรกินกันเพราะหิวละ  พอเราซื้ออาหารมากินกัน กินอิ่ม เขาก็ถามมาว่า มายังงี้แฟนไม่ว่าหรอ  ( เราก็บอกไปว่าไม่มีแฟน ( ซึ่งเราก็ไม่มีจริง ๆ ) แล้วเราก็ถามตอบแล้วแฟนแกอะ แล้วเขาก็บอกว่าไม่มีแฟน  มันเป็นโมเมนต์ที่โคตรน่าถามไปว่างั้นเป็นแฟนกันไหม แต่ก็ไม่กล้า ก็นกกันไป !! ) แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกพักใหญ่ ๆ จนครั้งล่าสุด ที่ไปกินเหล้าด้วยกัน ตอนเราก็กะจะเมาอยู่ละ เพราะมีเขาไปด้วย เราอุ่นใจ ( ปกติเราจะไม่กินเหล้าจนเมาไม่รู้สติ เพราะต้องกลับบ้านเอง ) เราก็กินเหล้ากันเรื่อย ๆ กินไป  พูดจากันไป เวลาจะไปเข้าห้องน้ำ เขาก็ไปส่งตลอด ( ทำยังกับเป็นแฟนกันเลย แต่ก็ไม่ใช่ )  พอร้านปิด รู้เลยว่าตัวเองโคตรเมา เราก็พากันกลับบ้าน ถึงบ้านเสร็จ เขาก็พาเรานอน พอเรานอนไปได้แค่ 2 วินาทีเท่านั้นแหละ รู้เลย ..... อ้วกจะแตก เรานี้รีบวิ่งเข้าไปอ้วกที่ชักโครกเลย แต่รู้ไหม ใครที่ตามมาค่อยลูบหลังให้เรา เขาคนนั้นแหละที่เราชอบ  พออ้วกเสร็จก็พาเราไปนอน พอเรานอนเท่านั้นแหละ !! ว้าปไปตอนเช้าเลย ( ไม่รู้เรื่องอะไรจริง ๆ เลย โคตรเมา ) ที่ตกใจตอนเช้าคือ เรานึกว่าเขาจะนอนบนเตียงกับเรา ที่ไหนได้ เขานอนที่พื้นเว้ย !! ( เตียงมันเล็ก ) เป็นคนที่โคตรดีอะ พอตอนเช้าเราก็กลับบ้าน และจากวันนั้นก็ถึงวันนี้เราก็ยังไม่เจอกัน เพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ของตัวเอง แต่ก็คุย ๆ กันไว้ว่า ถ้ายังไงมาก็เจอกันหน่อยนะอะไรงี้เหมือนกันครับ ( ปล. เราก็ไม่เคยบอกชอบเขานะ เพราะเรากลัวว่าถ้าเขาไม่ได้คิดแบบที่เราคิด เราจะต้องเสียเขาไปแน่ ๆ เลย ซึ่งเราไม่อยากเสียเขาไปเลย เราโคตรรู้สึกดีกับเขามาก ๆ กลัวมิตรภาพที่เรามีให้กันมันจะสูญสลายไปกับคำแค่ว่า เราชอบเขา )

มันเลยเป็นประเด็นว่า พอเรามีคนเข้ามาคุยด้วยอะไรงี้ เราก็เลยไม่กล้าที่จะเปิดใจ เพราะใจที่เรามี มันอยู่กับคนที่เราชอบแล้ว เลยทำให้เวลาคุยกับใครเปิดใจยากมากที่จะคบกัน มันจะมีความคิดถึงเขาแว๊ปเข้ามาในหัวตลอดเวลาจึงทำให้ไม่ค่อยอยากเปิดใจคบกับใครด้วย หรือ เป็นเพราะเราอายุมากขึ้นเลยทำให้เลือกมากขึ้นงี้หรอครับ หรือยังไงเพราะก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกัน
มีเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ คนไหนเคยเจอความรู้สึกของตัวเองแบบนี้มีบ้างครับ แล้วคุณทำยังไงครับ สมหวังหรือผิดหวัง เข้ามาแชร์ประสบการณ์กันหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ