ส่วนตัวผมเชียร์จนเป็นแฟนทีมนี้เข้าเส้นมาตั้งแต่ปี 1996 (ยุคช่อง 11 ถ่ายทอดสด)
ถามว่า...การแพ้ให้กับทีมที่ดีกว่ามันไม่มีอะไรต้องน่าอายครับ แต่กลับกลายเป็นว่า การพ่ายแพ้ครั้งล่าสุด ผมกลับมองว่าเป็นการถอยหลังลงคลองแบบกู่ไม่กลับเลยครับ
หลายๆ คนผ่านประสบการณ์เข้าชิงทั้งบอลยูโร บอลโลก แชมป์เปี้ยนลีก หรือแม้แต่โคปา อเมริกา ที่จริงต้องบอกเกือบทั้งชุดตัวจริงนั่นแหล่ะครับ (ยกเว้น ปานิช ดิบาล่า ซานโดร) นอกนั้นนัดชิงรายการเมเจอร์เข้าไปเล่นกันมาหมดแล้วทั้งนั้น... แต่มันน่าแปลกที่ว่าประสบการณ์ซีเนียร์เหล่านั้น พอถึงเวลาที่ต้องใช้กัน กลับแตกกระเจิง และที่แสบสันต์ไปกว่านั้น คือ...บอลสไตล์ซีดาน ยุคนึงมันก็คือสไตล์ยูเว่แหล่ะครับ ที่เล่นเกมรุกกันแบบไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง เอาบอลไปหน้าสู่เขตโทษอีกฝั่งให้เร็วที่สุด โดยไม่ต้องไปสนว่า จะขึ้นบอลกันอย่างไร (ก็แน่อ่ะน่ะ ซีดานคือ ศิษย์รักทั้งของลิปปี้และอันเช่)
กลับมาที่ยูเว่ครับ...ผมคงไม่กล่าวถึงว่าแผนผิดอย่างไรน่ะครับ (เพราะไม่ชำนาญเรื่องรูปแบบการเล่น) แต่ขอไปวิจารณ์เรื่องของฝ่ายบริหารโดยตรงเลยดีกว่า (ผมไม่ใช่คนอิตาลี) แต่ผมขอมองในแง่มุมที่ผมคิดว่ามันคือ... ปัญหามาตลอดระยะเวลาของทีมคือ "ประเพณีนิยม" ของทีม
จากยุค 80 ที่คว้า UCL สมัยแรกในยุคอิลแทร็ป จนมาถึงลิปปี้ ในสมัยที่ 2 + (รองอีก 5 ครั้งหลัง) เหมือนกับว่าตระกูลอัญเญลลี่ ก็กำลังคิดอยู่แบบเดิมๆ ว่า ทีมนี้ต้องโค้ชอิตาลีเท่านั้น ในการนำสโมสรไปถึงจุดสูงสุดของยุโรป (ช่วงขึ้นมาหลังจากตกชั้น รานิเอรี่ แฟร์ราร่า ซัคเค เดลเนรี่) คนพวกนี้ออกมาจากที่เดียวกันครับคือ "โคแวร์ซายน์"
หลังจากปีนี้ผมเชื่อว่า...ม้าลาย จะไม่กลับไปสู่จุดที่ใกล้เคียงในการเข้าชิงอีกอย่างน้อยก็ 7-8 ปี เนื่องจาก...ซีเนียร์คงหมดไฟ และบอร์ดก็คงไม่กล้าจะเปลี่ยนแปลงทีม และมันก็จะวนลูปมาสู่จุดเดิมที่ลิปปี้เคยโดนคือ...โค้ชเก่งแค่ไหน แต่แนวคิดยังเป็นไปตามฉายา "หญิงชรา" โค้ชก็ไม่สามารถผลักทีมไปข้างหน้าได้ครับ เพราะมันตัน (ปีหน้ารอบ 16 ทีมก็หรูแล้วครับ)
สุดท้ายครับ....หลายคนเห็นภาพบุฟฟ่อนร้องไห้แล้วสงสาร แต่สำหรับผมถือว่า...."ไม่มีอะไรที่ควรต้องไปสงสารครับ" (อดีตทีมนี้เคยเข้าชิงทั้งในฐานะทีมต่อและทีมรอง) แต่กลับกลายเป็นว่า...ไม่เคยศึกษาในข้อผิดพลาดทั้งในอดีตและปัจจุบัน กลับปล่อยให้มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก
ขอบคุณครับ...
ขอถามเหล่าชาวม้าลายครับ คิดยังไงกับการแห้วถ้วยใบโต 5 ครั้งหลังสุด
ถามว่า...การแพ้ให้กับทีมที่ดีกว่ามันไม่มีอะไรต้องน่าอายครับ แต่กลับกลายเป็นว่า การพ่ายแพ้ครั้งล่าสุด ผมกลับมองว่าเป็นการถอยหลังลงคลองแบบกู่ไม่กลับเลยครับ
หลายๆ คนผ่านประสบการณ์เข้าชิงทั้งบอลยูโร บอลโลก แชมป์เปี้ยนลีก หรือแม้แต่โคปา อเมริกา ที่จริงต้องบอกเกือบทั้งชุดตัวจริงนั่นแหล่ะครับ (ยกเว้น ปานิช ดิบาล่า ซานโดร) นอกนั้นนัดชิงรายการเมเจอร์เข้าไปเล่นกันมาหมดแล้วทั้งนั้น... แต่มันน่าแปลกที่ว่าประสบการณ์ซีเนียร์เหล่านั้น พอถึงเวลาที่ต้องใช้กัน กลับแตกกระเจิง และที่แสบสันต์ไปกว่านั้น คือ...บอลสไตล์ซีดาน ยุคนึงมันก็คือสไตล์ยูเว่แหล่ะครับ ที่เล่นเกมรุกกันแบบไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง เอาบอลไปหน้าสู่เขตโทษอีกฝั่งให้เร็วที่สุด โดยไม่ต้องไปสนว่า จะขึ้นบอลกันอย่างไร (ก็แน่อ่ะน่ะ ซีดานคือ ศิษย์รักทั้งของลิปปี้และอันเช่)
กลับมาที่ยูเว่ครับ...ผมคงไม่กล่าวถึงว่าแผนผิดอย่างไรน่ะครับ (เพราะไม่ชำนาญเรื่องรูปแบบการเล่น) แต่ขอไปวิจารณ์เรื่องของฝ่ายบริหารโดยตรงเลยดีกว่า (ผมไม่ใช่คนอิตาลี) แต่ผมขอมองในแง่มุมที่ผมคิดว่ามันคือ... ปัญหามาตลอดระยะเวลาของทีมคือ "ประเพณีนิยม" ของทีม
จากยุค 80 ที่คว้า UCL สมัยแรกในยุคอิลแทร็ป จนมาถึงลิปปี้ ในสมัยที่ 2 + (รองอีก 5 ครั้งหลัง) เหมือนกับว่าตระกูลอัญเญลลี่ ก็กำลังคิดอยู่แบบเดิมๆ ว่า ทีมนี้ต้องโค้ชอิตาลีเท่านั้น ในการนำสโมสรไปถึงจุดสูงสุดของยุโรป (ช่วงขึ้นมาหลังจากตกชั้น รานิเอรี่ แฟร์ราร่า ซัคเค เดลเนรี่) คนพวกนี้ออกมาจากที่เดียวกันครับคือ "โคแวร์ซายน์"
หลังจากปีนี้ผมเชื่อว่า...ม้าลาย จะไม่กลับไปสู่จุดที่ใกล้เคียงในการเข้าชิงอีกอย่างน้อยก็ 7-8 ปี เนื่องจาก...ซีเนียร์คงหมดไฟ และบอร์ดก็คงไม่กล้าจะเปลี่ยนแปลงทีม และมันก็จะวนลูปมาสู่จุดเดิมที่ลิปปี้เคยโดนคือ...โค้ชเก่งแค่ไหน แต่แนวคิดยังเป็นไปตามฉายา "หญิงชรา" โค้ชก็ไม่สามารถผลักทีมไปข้างหน้าได้ครับ เพราะมันตัน (ปีหน้ารอบ 16 ทีมก็หรูแล้วครับ)
สุดท้ายครับ....หลายคนเห็นภาพบุฟฟ่อนร้องไห้แล้วสงสาร แต่สำหรับผมถือว่า...."ไม่มีอะไรที่ควรต้องไปสงสารครับ" (อดีตทีมนี้เคยเข้าชิงทั้งในฐานะทีมต่อและทีมรอง) แต่กลับกลายเป็นว่า...ไม่เคยศึกษาในข้อผิดพลาดทั้งในอดีตและปัจจุบัน กลับปล่อยให้มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก
ขอบคุณครับ...