ความว่างเปล่าที่เจ็บปวด ร่างกายหยุดนิ่งแต่สมองและหัวใจกลับโลดแล่นดำดิ่งสู่ความเจ็บปวดของห้วงแห่งความร้าวฉานของชีวิต ตราบที่ยังมีลมหายใจสูดไออ๊อกซิเจนก็คงต้องจมอยู่กับวังวนเดิมๆ ซ้ำซากซังกัตายไปวันๆ น่าอนาจแท้ก็แค่มนุษย์ขี้เหม็น ต่อให้ลอยสูงเด่นก็เหม็นไม่ต่างกัน แล้วอย่างนี้จะวัดค่าคนได้อย่างไรจะอ้างวัดที่ใจอละความดีแล้วมีเครื่องมืออะไรมาการันตีว่าเรจริงในเมื่อสมองและจิตใจมักจดจำแต่สิ่งเลวร้าย เฮ้อ ปล่อยไปตามเวรตามกรรมเถอะ