สวัสดีครับ ผมเป็นนักศึกษาปี 1 คนหนึ่งที่ชีวิตตอนี้อาจจะดำดิ่งสู่ห้วงลึกแห่งความเศร้าที่ลึกที่สุดในชีวิต ตั้งแต่ที่ผมได้เจอกับความล้มเหลวและผิดหวังในชีวิตของตีวเองสภาพจิตใจผมไม่ค่อยดีขึ้นเลย ผมรู้สึกแย่มากๆถึงมากที่สุดในหัวเอาแต่คอยคิดว่าตัวเองล้มเหลวตัวเองทำไม่ได้นไม่สามารถที่จะกลับมาทำงานที่เป็นการบ้านได้เพราะตัวเองกลัวสิ่งที่เรียกว่าความผิดพลาด จนกระทั่งว่าตัวของผมก็ได้หวาดกลัวในสิ่งที่ตนเองเคยรู้สึกชอบและสนใจไปด้วย แล้วพอเป็นแบบนั้นตัวผมจากเดิมที่มีเป้าหมายที่จะเป็นคนมีตำแหน่งทำงานราชการดีๆให้พ่อแม่และทำอยากที่จะแบ่งปันมุมมองในเรื่องรางต่างๆที่แตกต่างไปจากกระแสสังคมเพื้อสร้างกำลังใจให้กับคนอื่นๆ และอยากทำหน้าที่เพื่อประชาชนหลายๆคนที่กำลังลำบากหรอต้องการความช่วยเหลือ กลายเป็นว่าสภาพจิตใจของผมตอนนี้ห่อเหี่ยวไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง ท้อแท้จากการที่ตัวเองเอาความล้มเหลวในครั้งนี้ทำลายเป้าหมายของตนจนย่อยยับ จนกระทั่งว่ากลายเป็นคนที่อยู่อย่างอ้างว้างไร้เป้าหมาย เหมือนอยากแค่ใช้ชีวิตไปวันๆ ในใจลึกๆก็เจ็บปวดที่ตัวเองเป็นผลตอบแทนอันมีค่าให้กับการลงทุนของพ่อแม่ต่อตัวผมได้ แต่ผมก็รู้สึกเหนื่อยและอ่อนแรงต่อการใช้ชีวิตในวันข้างหน้าที่ยังคงมีคามรู้สึกผิดหวังหรือกลัวต่างๆม่คอยโอบล้อมอยู่เรื่อยๆ ตอนนี้เองก็ไม่มีใครรอบข้างที่จะรับฟังปัญหาของผมได้อย่างเข้าใจจริงๆ บางคนก็เอาแต่ต่อว่าซ้ำเติมหรือยื่นข้อเสนอแนะที่ผมไม่อยากจะทำให้ ผมไม่มีความสุขเลยครับ... ผมรู้สึกอางว้างจนอยากที่จะหายไปจากโลกนี้ แต่ภาพของพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ผองเพื่อนรุ่นพี่ และครํบาอาจารย์ที่รักผมก็มาฉุกความคิดที่จะฆ่าตัวตายของผมจนผมไม่คิดยากจะทำเพราะกลัวเขาจะผิดหวังและเสียใจในตัวผม ผมเลยคงสภาพตัวเองได้เพียงแค่นั่งนอนซึมกับความบัดซบของความล้มเหลวของตัวเองไปวันๆอย่างอ้างว้างและไม่มีท่าทีที่จะกู่ตัวของผมออกมาจากห้วงลึกแห่งความเศร้าได้...ผมควรจะทำอย่างไรดีครับเพื่อที่จะให้ตัวของผมกลับมาเป็นคนมีเป้าหมายอีกครั้ง เป็นคนคนเดิมที่มีความสุขมี passion อันแรงกล้าที่จะเรียนในสิ่งที่ชอบหรือรัก ผมจะทำยังไงดีครับ....
รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง ไม่สดชื่น รู้สึกอ้างว้างเหมือนไม่มีเป้าหายใดๆ passion ที่เคยมอย่างเปี่ยมล้นก็ไม่มีอีก