"
.....คุณผู้เขียนครับ ผมอยากให้คุณเขียนเรื่องของผม อย่างที่เคมาล ขอให้ออร์ฮาน ปามุก เขียนเรื่องของเขาในนิยายเรื่อง “พิพิธภัณฑ์แห่งความไร้เดียงสา” แต่เรื่องของผม สถานที่ที่ผมกำลังสร้างอยู่นี้ คือพิพิธภัณฑ์แห่งความไร้เดียงสาทางการเมืองเราดีๆ นี่เอง และก็ ผมอยากจะให้คุณบันทึกคำพูดสุดท้ายของผม เหมือนอย่างในนิยายเรื่องนั้นด้วยครับ
“คำพูดสุดท้ายในเรื่องของผมคืออย่างนี้นะครับ” เขาอมนกหวีดในปากราวกับจะกลืนลงไปให้สุดคอหอย ครั้นแล้วก็ยิ้มให้ผู้เขียนทั้งน้ำตา “บอกให้ทุกคนรู้ว่าคนอย่างผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยความอับอาย”
.....
.....................................
..ก็นับว่า..ไม่ได้มีแต่สิ่งเลวร้าย..เท่านั้นที่เกิดขึ้นกับ..ประเทศไทย..หลังจาก..วีรกรรมของ..พธม..กปปส..
..ความรู้..ความเข้าใจ..ที่แลกมาด้วยการกระทำความผิดพลาด..ที่ตอนนี้ได้..มองเห็นผล..จริงๆ..ของมันอย่างเต็มตา..เต็มใจ....ของ.คนคนหนึ่ง..อันนำไปสู่ความรู้สึกสำนึกผิด..และอับอาย..ต่อการรกระทำ..อันไร้เดียงสา..ทางการเมือง..ของตน..
..คือประกาย..แสงสว่าง..ที่เกิดขึ้น..ที่จะช่วยนำทาง..พาประเทศของเรา..ได้เดินไปในทิศทางที่ควรจะเป็น..ยิ่งคนที่เคยกระทำแบบเดียวกันนี้...รู้สึกแบบเดียวกัน..มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ...
....การสำนึกผิด..และอับอาย..ไปตลอดชีวิต..เป็นบาดแผลที่ไม่ควรเกิดขึ้นในจิตใจของใคร....แต่.อย่าเสียเวลากับการสำนึกผิด..อย่างไร้ค่า..กรุณาชดเชยมัน..อย่างกล้าหาญ..ด้วยการกระทำ..ที่ส่งเสริม...การสร้างความเป็นธรรม..ความเป็นประชาธิปไตย..ความรักใคร่ปรองดอง..มากน้อย..ตามแต่ที่จะทำได้...จากคนใกล้ตัว...บ้าน..สู่ที่ทำงาน..และเพื่อนสนิท มิตร สหาย...
..หลายๆ..คนช่วยกันทำ...ไม่ช้า..ความหวังที่จะเห็น...ความเป็นธรรม..ความปรองดอง..อันมั่นคง..ก็จะกลับคืนสู่บ้านของเรา..พร้อมกับประชาธิปไตยที่แข็งแรง..ย่อมไม่ไกลเกินฝัน..
..ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม..คนเสื้อแดงแบบผม...อภัยให้คุณ..ครับ..
พิพิธภัณฑ์แห่งความไร้เดียงสา ณ กรุงเทพฯ : โดย กล้า สมุทวณิช
“คำพูดสุดท้ายในเรื่องของผมคืออย่างนี้นะครับ” เขาอมนกหวีดในปากราวกับจะกลืนลงไปให้สุดคอหอย ครั้นแล้วก็ยิ้มให้ผู้เขียนทั้งน้ำตา “บอกให้ทุกคนรู้ว่าคนอย่างผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยความอับอาย”
.....
..ก็นับว่า..ไม่ได้มีแต่สิ่งเลวร้าย..เท่านั้นที่เกิดขึ้นกับ..ประเทศไทย..หลังจาก..วีรกรรมของ..พธม..กปปส..
..ความรู้..ความเข้าใจ..ที่แลกมาด้วยการกระทำความผิดพลาด..ที่ตอนนี้ได้..มองเห็นผล..จริงๆ..ของมันอย่างเต็มตา..เต็มใจ....ของ.คนคนหนึ่ง..อันนำไปสู่ความรู้สึกสำนึกผิด..และอับอาย..ต่อการรกระทำ..อันไร้เดียงสา..ทางการเมือง..ของตน..
..คือประกาย..แสงสว่าง..ที่เกิดขึ้น..ที่จะช่วยนำทาง..พาประเทศของเรา..ได้เดินไปในทิศทางที่ควรจะเป็น..ยิ่งคนที่เคยกระทำแบบเดียวกันนี้...รู้สึกแบบเดียวกัน..มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ...
....การสำนึกผิด..และอับอาย..ไปตลอดชีวิต..เป็นบาดแผลที่ไม่ควรเกิดขึ้นในจิตใจของใคร....แต่.อย่าเสียเวลากับการสำนึกผิด..อย่างไร้ค่า..กรุณาชดเชยมัน..อย่างกล้าหาญ..ด้วยการกระทำ..ที่ส่งเสริม...การสร้างความเป็นธรรม..ความเป็นประชาธิปไตย..ความรักใคร่ปรองดอง..มากน้อย..ตามแต่ที่จะทำได้...จากคนใกล้ตัว...บ้าน..สู่ที่ทำงาน..และเพื่อนสนิท มิตร สหาย...
..หลายๆ..คนช่วยกันทำ...ไม่ช้า..ความหวังที่จะเห็น...ความเป็นธรรม..ความปรองดอง..อันมั่นคง..ก็จะกลับคืนสู่บ้านของเรา..พร้อมกับประชาธิปไตยที่แข็งแรง..ย่อมไม่ไกลเกินฝัน..
..ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม..คนเสื้อแดงแบบผม...อภัยให้คุณ..ครับ..