เราควรทำยังไงดี ถ้าตอนนี้เราเหมือนถูกทิ้งไว้กลางทาง

เรื่องมีอยู่ว่า เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่คนในสังคมเดียวกัน
รู้จักกันโดยบังเอิญ คุยกันในโชเชียล
ต่างคนต่างไม่มีใคร เราอายุห่างกัน2-3ปี อยู่ในวัยทำงานกันแล้วค่ะ

เราเริ่มคุยกันจากการทำความรู้จักกัน มีหยอดหวานบ้างตามประสาผู้หญิงผู้ชาย
ทุกๆอย่างค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละนิด สำหรับเราเราอยากเจอ อยากพูดคุยและทำความรู้จัก
และคิดว่าเราเข้ากันได้ดี เค้าบอกเราว่า เค้าก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
หลังจากนั้นความรู้สึกเราก็ดีตลอดและมากขึ้นเรื่อยๆ

จนมาวันนึงเราตัดสินใจที่จะเจอกัน (เค้าเป็นคนนัดเราไปเจอ) เราตกลงเพราะเราเองก็รอวันนี้มานานแล้ว
แต่ที่ไม่ได้พูดบอกเค้าออกไปเป็นเพราะว่า เค้าเคยบอกว่าเค้าอยากไม่รีบเจอ อยากค่อยๆคุยเพราะคิดว่า
ความรักที่มั่นคงน่าจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปให้แน่ชัด และมันจะเป็นความรักที่รักจริงๆยาวนาน
(ผู้ชายเคยเจอรักรูปแบบเริ่มเร็วและจบอย่างรวดเร็วค่ะ)

เราเลยคุยกันผ่านไลน์มาตลอด เราต่างจริงใจ เปิดเผย และก็คุยกันทุกเรื่องมากกว่าคนอื่นๆ
บอกตรงๆรู้มากกว่าเเฟนเก่าด้วยซ้ำค่ะ แต่หลังๆระหว่างคุยก่อนเจอกันครั้งแรก
ผู้ชายบอกเราเสมอว่า เค้าเป็นห่วงและคิดถึงเราเสมอ รู้สึกผูกพันธ์และคุ้นเคยมาก
เหมือนได้คุยกับคนที่เข้าใจเค้าเสมอ เค้าสบายใจที่ได้คุยกับเรา ไม่ว่าจะได้คบกันหรือเปล่า
เค้าเองก็รู้สึกว่าไม่อยากให้เราหายไปไหนเพราะเค้าไม่ชอบความรักในรูปแบบที่
ถ้าเลิกรักหรือไม่ได้คบแล้วต้องกลายเป็นคนไม่รู้จักกัน

จนวันที่เราเจอกันแล้ว เค้าบอกว่าเค้าเอ็นดูเรามาก รับรู้ได้ไหมว่าเค้ารู้สึกแบบนั้น
เรารู้สึกว่าวันที่เจอกันมันดีนะ เค้าเองก็บอกเช่นกัน แต่เค้าไม่ได้พูดถึงการเจอครั้งต่อไปแต่อย่างใด
รวมถึงเกริ่นๆอย่างเช่น ไว้ครั้งหน้าไป.. หรือ ครั้งหน้าเรา.. ไม่มีเลย

สำหรับเราที่รู้สึกว่าเป็นไปได้ดีและชอบเค้าไปเเล้ว เราเลยมีความคาดหวังว่ามันจะดี
เอาจริงๆก็คือคิดว่า ก็คงเดี๋ยวได้คบเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมนั้นเเหละ
แค่คิดก็แฮปปี้ เพราะที่ผ่านมาเราเเฮปปี้เสมอ
ระหว่างที่คุยกัน ผู้ชายก็คุยเหมือนเดิมมาตลอด เราแชร์เรื่องราว เราแชร์รูปภาพในชีวิตประจำวัน
เราพูดคุยและสมมติในสิ่งต่างๆที่เกี่ยวกับเราทั้งคู่ เค้าส่งรูปเค้า เราส่งรูปเรา แชร์กันเสมอ
ไปไหนมีของมาฝาก(ส่งให้เพราะยังไม่เคยเจอกัน) เล่าเรื่องความสัมพันธ์ให้ที่บ้านฟัง(ทั้งเราและเค้า)
เราเลยคิดว่ามันก็จริงจังระดับนึง

แต่เเล้วจุดเปลี่ยนอยู่ที่ว่าเมื่อเราเริ่มรู้สึกแปลกเราจึงถามและได้คำตอบจากผู้ชายว่า
"เค้าไม่รู้ตัวเอง เค้าก็สับสนไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองรู้สึกคือยังไง ตอนเเรกเค้ารู้สึกแบบเดียวกับเรา
คือเป็นความรู้สึกแบบชายหญฺง แต่ยิ่งพอคุยกันความรู้สึกตรงนั้นวันนึงอยู่ๆมันก็หายไปเอง และเป็นความผูกพันธ์
ที่มากขึ้นๆเข้ามาเเทน เค้าเองก็ไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกอะไร เค้าก็สับสน"

"แต่ตอนนี้เค้ารู้สึกว่าเค้าอยากจะเป็นแค่พี่น้องกับเราเท่านั้น
ถ้าอะไรที่ทำให้เราเสียใจเค้าจะไม่ทำ รวมถึงการคุยกันที่เกินเลยกว่าพี่น้องที่ผ่านมา
ถ้ามันทำให้เราเสียใจในวันนี้ เค้าจะไม่ทำ"

เราเองให้เกรียติและเคารพการตัดสินใจของเค้านะคะ
เพียงแต่ว่าเรารู้สึกว่า เรายังไม่ได้มีโอกาสที่จะได้เป็นผู้หญิงคนนึงที่ยืนต่อหน้าเค้า
และได้เป็นเราในแบบที่ชายหญิงเป็น การพูดคุยผ่านตัวหนังสือทำให้มันอาจจะดูสุภาพเรียบร้อยหรือเหมือนเพื่อนคุยปรับทุกข์
ไปวันๆ เพราะ เรายังไม่ได้ลองทำ ลองมีเวลา ทำกิจกรรม หรืออะไรด้วยกันเลย
เราบอกเค้าว่าเราอยากลอง แต่เค้าก็ตอบเรามาแค่ว่า

"เค้ายังเป็นเค้าคนเดิมอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม มีอะไรเราคุยกับเค้าได้หมด
เพียงแต่ตอนนี้เค้ารู้สึกว่าอยากเป็นพี่น้อง เค้าสับสนเค้าไม่รู้ว่าทำไมมันหายไป และรู้สึกแบบนี้
เค้าตอบอะไรไม่ได้ แต่เป็นยังเป็นห่วงและนึกถึงเราเสมอ และไม่อยากให้เราหายไป"

ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเค้าอยากเป็นแค่พี่น้อง
เราควรรู้สึกชอบเค้าต่อไปได้ หรือ ทำใจดีคะ
มันเหมือนคนที่เดินไปขึ้นไปด้วยกัน เราคุยกันเยอะ จนมันสูงขึ้นเรื่อยๆ
อยู่มาวันนึงเราเหมือนตกลงมาคนเดียว
และตอนนี้เรากำลังอยู่กลางอากาศที่ยังไม่ถึงพื้น ยังไม่ตายและยังไม่กลับไปจุดเดิม

ความผูกพันธ์ที่มากขึ้นของเค้ามันคือแค่พี่น้องได้จริงๆหรอคะ
ในขณะที่เค้ารู้สึกว่าเป็นพี่น้องกับเรา เค้ายังเซฟรูปเราเก็บไว้ในมือถือ หรือแม้แต่
วันที่เจอกันที่เค้าเองก็ยังแอบถ่ายรูปตอนเผลอของเราเก็บไว้1รูป  เพราะอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำ
หรือ เราลงรูปเซลฟี่ในเฟส(หลังวันที่เจอกัน)เค้าก็ยังเซฟเก็บไว้
(หลังวันที่เจอกันจนวันที่เรากำลังตั้งกระทู้ยังไม่ถึงอาทิตย์ค่ะ)

มันเป็นไปไม่ได้เลยหรอคะ?
ที่เค้าจะกลับมารู้สึกแบบชายหญิงกับเราได้อีก หรือ
เป็นไปได้แค่ไหนที่คนคุยทุกวันจากคุยกันเกินเลยมากกว่าพี่น้องอยู่มาวันนึงกลับรู้สึกเป็นแค่พี่น้อง


ตอนนี้เราควรจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดีคะ
รู้ว่าต้องทำใจ แต่ตอนนี้เราดันรู้สึกเกินพี่น้องไปแล้ว